Από χρόνια παρακολουθώ με ενδιαφέρον και ανησυχία το σημαντικό εθνικό πρόβλημα της υπογεννητικότητας, ένα πρόβλημα που φέρνει τη χώρα μας αντιμέτωπη με το υπαρξιακό της μέλλον. Θα παραθέσω ευθύς αμέσως, αποσπασματικά, κάποιες σκέψεις μου που είχα διατυπώσει σε ομότιτλο άρθρο μου δημοσιευμένο στον «ΕΘΝΙΚΌ ΑΓΏΝΑ», στις 13/01/1995,  μια από τις πρώτες επαρχιακές εφημερίδες καθημερινής έκδοσης, υπό τη διεύθυνση του μακαρίτη  Ευσταθίου Σκούρα, έναν έντιμο Ρουμελιώτη μαχητή της επαρχιακής δημοσιογραφίας, όπως τον έζησα εγώ ο ίδιος σε συνεργασία μαζί του, αφοσιωμένο στα ελληνικά ιδεώδη και σε αυτό που υπηρετούσε κάτω από αντίξοες συνθήκες και  χωρίς οικονομική συνδρομή οποθενδήποτε.

Ιδού το άρθρο μου εκείνο:

    « Οι Έλληνες είμαστε ένας λαός συναισθηματικός, κυκλοθυμικός, αυθόρμητος και εξωστρεφής. Παρουσιάζουμε απότομες μεταβολές στις συναισθηματικές μας εξάρσεις. Το ευμετάβλητο της κοινωνικής μας συμπεριφοράς καθορίζεται από αταβιστικές καταβολές και σηματοδοτείται  από μια φαινοτυπική διαμόρφωση στα πλαίσια δεδομένων κλιματολογικών και λοιπών συνθηκών.

Η ποσοτική μας κατάσταση είναι αμετάβλητη διαχρονικά. Περιέργως, όμως, αμετάβλητη τείνει να γίνει και μια σημαντική  συνιστώσα, που από τη φύση της είναι μεταβλητή. Εννοώ την ποσοτική άποψη που αναφέρεται στην πληθυσμιακή μας ύπαρξη.

Τις τελευταίες δεκαετίες ο γηγενής πληθυσμός της Ελλάδας έχει «κολλήσει» σαν τη μαγνητική βελόνα που δείχνει πάντα το Βορρά. Δεν μπορούμε με τίποτα να ξεπεράσουμε τον αριθμό: 10 εκατομμύρια. Η πληθυσμιακή στασιμότητά μας είναι χαρακτηριστική και άκρως ανησυχητική, γιατί οι συσχετισμοί με τους όμορους λαούς αποβαίνουν εις βάρος μας. Θα ισχυρισθούν, ίσως, κάποιοι ότι τα αριθμητικά δεδομένα έπαιζαν ρόλο σε άλλες εποχές, όταν τα σύνορα κάθε χώρας τα εξασφάλιζε η αριθμητική υπεροχή των στρατευμένων, ενώ σήμερα οι σύγχρονοι πολεμικοί εξοπλισμοί έχουν μεταφέρει το κέντρο βάρους στην ποιότητα και την υπεροχή των οπλικών συστημάτων. Από μια άποψη το επιχείρημα είναι λογικό. Δεν αρκεί όμως ο άρτιος τεχνικός εξοπλισμός και τα άλλα μέσα για να εγγυηθούν την ασφάλεια της Χώρας./…/Το ανθρώπινο δυναμικό είναι αναντικατάστατο. Άλλωστε, οι τοπικοί συμβατικοί πόλεμοι είναι πάντα ενδεχόμενοι./…/ Στη διεθνή σκηνή επικρατεί το «είπα-ξείπα»! Πόσες συμφωνίες περί μη επιθέσεως, πόσες συμμαχίες και πόσα πρωτόκολλα δεν παραβιάστηκαν από παλιά!/…/Ο γειτονικός (τουρκικός) παράγοντας προσπαθεί πάντα να μας υπενθυμίζει  την αριθμητική του υπεροχή…Παραμένουμε, λοπόν, πάντα  ένας «μικρός» λαός, μια μικρή χώρα, ενώ είμαστε πάντα εκτεθειμένοι σε σοβαρούς κινδύνους που ενδέχεται να προκύψουν στα σύνορά μας

Η χώρα μας υπήρξε ανέκαθεν, λόγω θέσης, το μήλον της έριδος στην περιοχή…Αλλά και στην τωρινή της πορεία υφίσταται δοκιμασίες, αντιμετωπίζει επίβουλες καταστάσεις από την αφύπνιση εθνικιστικών ομάδων, που εκδηλώνουν επεκτατικές διαθέσεις αναζητώντας ζωτικό χώρο εις βάρος της εδαφικής μας ακεραιότητας.

Στις απειλητικές αυτές προκλήσεις δεν έχουμε πολλές επιλογές για να θεμελιώσουμε μια αποτελεσματική αμυντική αντίδραση. Μοναδική λύση αποτελεί η πλήρης ετοιμότητά μας. /…/Διαβάζοντας τις στατιστικές δεν μπορεί κανείς να αποφύγει τη μελαγχολική σκέψη ότι η Χώρα μας γίνεται όλο και πιο πολύ μια «γερασμένη» χώρα, αφού όλο και μειώνονται οι γεννήσεις νέων παιδιών, ενώ από την άλλη αυξάνονται οι τάξεις των απομάχων.

Τι κάνει η Πολιτεία για την αντιμετώπιση αυτού του θεμελιακού προβλήματος; Είναι επαρκή όσα κάνει για τις πολύτεκνες οικογένειες, ώστε να τις απαλλάξει από το άγχος της ακρίβειας και γενικά των καθημερινών δυσκολιών; Ας μην ξεχνάμε πως οι φτωχές λαϊκές τάξεις είναι αυτές που εμβολιάζουν με νέο αίμα τον εθνικό κορμό, αφού σε αυτές παρατηρούνται συνήθως οι πολυμελείς οικογένειες. Πολλές από αυτές ζουν σε τρώγλες, δεν έχουν τα στοιχειώδη μέσα

διαβίωσης, τη στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη, τη στοιχειώδη ασφάλιση, με ένα λόγο παρατηρείται πλήρης εγκατάλειψη του πιο αναπαραγωγικού κοινωνικού ιστού. Μια τέτοια στάση του επίσημου κράτους αποτελεί αποθαρρυντικό και αποτρεπτικό παράγοντα για το δημογραφικό θέμα.

Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε εθνικούς κινδύνους, όπως διαγράφηκαν πιο πάνω, αν θέλουμε να έχουμε ένα νέο ηλικιακά εργατικό δυναμικό έτοιμο να συμβάλει σε μια εκσυγχρονισμένη παραγωγική διαδικασία, οφείλουμε να ενθαρρύνουμε τους νέους ανθρώπους να  δημιουργήσουν πολυμελείς οικογένειες, αφού όμως τούς παρασχεθούν τα εχέγγυα για ελάφρυνση από τα βάρη που συνεπάγονται οι ομολογουμένως δύσκολες συνθήκες ζωής για την ανατροφή των μικρών παιδιών. Περισσότερη, λοιπόν, φιλολαϊκή (και όχι λαϊκίστικη) πολιτική οφείλουν να εφαρμόζουν οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις, αν θέλουν να δημιουργήσουν κάποιες ευοίωνες προοπτικές για το μέλλον αυτού του τόπου».   

                                            ---------

Συνεχίζοντας σήμερα, προς το τέλος του Μάρτη 2019, με το ίδιο θέμα, δε θα είχα να προσθέσω πολλά πράγματα στην παραπάνω παλιά  προβληματική. Μόνο θα επαναλάβω, επαυξημένη τώρα, την ίδια  ανησυχία μου για το θέμα, διαπιστώνοντας ότι οι υπεύθυνοι αυτού του τόπου μέχρι τώρα δεν έχουν κάνει κάτι που να δίνει μια λύση στο πρόβλημα. Τελευταία εμφανίστηκαν στον τύπο και στα κανάλια κάποιες απαισιόδοξες προβλέψεις για τη βαθμιαία μείωση του πληθυσμού μας, μείωση που σημαίνει υπογεννητικότητα και, αντίστροφα, γήρανση του πληθυσμού, τόση και τέτοια, ώστε ο πληθυσμός σε 25-30 χρόνια να παρουσιάσει μείωση κατά 2,5-3 εκατομμύρια! Αυτό σημαίνει ότι τα κενά θα τα καλύπτουν μετανάστες από ξένες χώρες, οι οποίοι δε θα έχουν καμιά ομοιογένεια με τον υπόλοιπο αυτόχθονα πληθυσμό και ούτε εθνική συνείδηση. Το γεγονός αυτό δε θα έχει καμιά σημασία, λένε οι διεθνιστές!. Όσο περισσότεροι προσχωρούν στην αντίληψη αυτή, τόσο ο κίνδυνος αφελληνισμού της πάλαι ποτέ ένδοξης χώρας μας θα γίνεται ορατός.

Γιατί η χώρα μας περιήλθε στην κατάσταση αυτή; Ποιοι είναι υπεύθυνοι γι’αυτό; Αναμφίβολα φταίνε οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες και συνεχίζουν να εφαρμόζονται μέχρι σήμερα, εξαιρουμένων κάποιων μεμονωμένων περιφερειακών κέντρων, που προσπαθούν να βελτιώσουν κάποιες παθογένειες, που εμφανίζονται σε κοινωνικές ομάδες με οικονομική, κυρίως, υστέρηση. Πράγματι, ο οικονομικός παράγων είναι αυτός, κυρίως, που δυσχεραίνει τις αποφάσεις για δημιουργία οικογένειας ή αποτρέπει τις ήδη υφιστάμενες οικογένειες να κάνουν πολλά παιδιά. Η συνεχής οικονομική δυσπραγία, οφειλόμενη στην υφεσιακή πορεία της εθνικής οικονομίας, συνιστά αποτρεπτικό παράγοντα για αύξηση του πληθυσμού μας, διότι το κράτος αδυνατεί να εφαρμόσει επαρκή οικονομικά μέτρα υπέρ της οικογένειας, όπως οικογενειακά επιδόματα, οικονομικές ελαφρύνσεις, διάφορες ατέλειες στις πολύτεκνες οικογένειες κλπ. Σοβαροί λόγοι  μείωσης του πληθυσμού, δηλαδή εμφάνισης της υπογεννητικότητας, είναι, επίσης: ο μεγάλος αριθμός αμβλώσεων, που γίνονται για πολλούς λόγους, οικονομικούς, κυρίως, και κοινωνικούς, καθώς επίσης και εξαιτίας της μεγάλης μετανάστευσης της νεολαίας μας, του ακμαιότερου κυττάρου του γένους μας, του πλέον παραγωγικού αλλά και αναπαραγωγικού, υπό βιολογική έποψη.

Γίνεται φανερό ότι τη μεγάλη ευθύνη για το φαινόμενο της υπογεννητικότητας τη φέρει το πολιτικό σύστημα, ήτοι οι ελληνικές κυβερνήσεις που επέδειξαν  ασύγγνωστη αμέλεια για το θέμα αυτό. Τολμώ να διατυπώσω την άποψη ότι κακοί χειρισμοί από κακούς πολιτικούς που βρέθηκαν στην εξουσία, εξουσιολάγνοι, ανιστόρητοι και απαίδευτοι, των οποίων η φιλαυτία και ο εγωκεντρισμός δεν τους άφηνε περιθώρια για νοητικά άλματα, για επαφή με την κοινωνική και πνευματική εξέλιξη του κόσμου γύρω τους, κυρίως όμως της ίδιας τους της χώρας της οποίας είχαν την κενοδοξία να είναι ταγοί, είναι αυτοί που φέρουν τη μεγάλη ευθύνη για τα κακώς κείμενα

Στο θέμα, λοιπόν της συρρίκνωσης του ανθρώπινου δυναμικού και ένεκα αυτής των μελλοντικών κινδύνων που διαγράφονται στον ορίζοντα, οι μέχρι τώρα πολιτικές καταστάσεις, με κορωνίδα αυτή των τελευταίων 4-5 χρόνων, χάραξαν την παρακμιακή και πτωτική  πορεία που ακολουθεί  η  εθνική μας φύτρα. Υπάρχει ελπίδα για ανάκαμψη; ΟΧΙ, χωρίς το σταμάτημα της εθνικής φθοράς, που μας καθιστά μια αναλώσιμη κρατική υπόσταση. Όμως ΝΑΙ,  με την προϋπόθεση ότι η ελπίδα μας θα συνοδεύεται από την πίστη μας στο Θεό, από τη συμπόρευση λαού και ηγεσίας σε πλαίσια χριστιανικά, απορρίπτοντας ηγεσίες πιθηκίζουσας νοοτροπίας και συμπεριφοράς, όταν ενισχυθεί το νέο δυναμικό της χώρας και βοηθηθεί να δημιουργήσει νέες εθνικές δομές, ως αντέρεισμα στις καταλυτικές δυνάμεις που απεργάζονται την αλλοτρίωσή μας, την εξόντωση της φυλετικής μας οντότητας, συνελόντι ειπείν, τον αφανισμό μας.

Σε πρακτικό πεδίο, να δοθούν ευκαιρίες για εργασία και οικονομική βοήθεια στους νέους, για ενθάρρυνση της δια του γάμου τεκνογονίας. Θα είναι μια μορφή ενίσχυσης και υποβοήθησης για το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, αυτό δηλαδή που προοδευτικά θα μπορούσε να επιφέρει αύξηση του γηγενούς πληθυσμού. Είναι στιγμές ευθύνης και εθνικού χρέους. Η χώρα έχει ανάγκη από τολμηρές πολιτικές προσωπικότητες με πολιτικό ήθος, μόρφωση και ακεραιότητα για να την ανεβάσουν σε ανώτερα επίπεδα και, τελικά, σε μια εθνική αναγέννηση. Όλα ανάγονται στη θέληση και στην αποφασιστικότητα του ελληνικού λαού. Να πάρει ο ίδιος στα χέρια του τις τύχες του στέλνοντας στην πυρά τα ανίκανα και επιβλαβή πολιτικά εξαμβλώματα!         

Γιάννης Γουργιώτης