Δευτέρα, 15 Απριλίου 2019, γύρω στις 8 το βράδυ, παρακολουθούμε στην ΤV το βραδινό δελτίο ειδήσεων, όταν ξαφνικά ο εκφωνητής με αλλοιωμένη και προς το τραγικό τη φωνή του, διαμήνυε το αναπάντεχο συμβάν, που θα μπορούσε κανείς να το εκλάβει ως φάρσα, αν ταυτόχρονα δεν εμφανιζόταν στο εκράν το απίστευτο θέαμα του φλεγόμενου ιστορικού μνημείου, της Παναγίας των Παρισίων, της Νοτρ Νταμ ( NOTRE DAME}. Mείναμε αποσβολωμένοι από την είδηση και από την εικόνα που πρόβαλλε εφιαλτικά μπροστά στα μάτια μας, απευθείας από το Παρίσι. Ηταν συγκλονιστικές εκείνες οι στιγμές. Δεν μπορούσαμε  ή δε θέλαμε να πιστέψουμε αυτό που βλέπαμε. Έμοιαζε με ένα κακό όνειρο. Οι σκηνές που σχημάτιζαν οι παμφάγες φλόγες με τον πυκνό καπνό να υψώνεται προς τα ουράνια, αποτελούσαν ένα ζωντανό σουρεαλιστικό πίνακα που προκαλούσε τρόμο, απερίγραπτη φρίκη!. Η Παναγία των Παρισίων, ο ονειρικός αιωνόβιος Ναός, κόσμημα της χριστιανοσύνης και καύχημα του Γαλλικού λαού, σε λίγο θα περνούσε στην ιστορία ως ένα θύμα του ίδιου του πολιτισμού, του οποίου αποτελούσε το ιδανικό σύμβουλο. Τα δάκρυα και οι προσευχές του πλήθους που από κάθε γωνιά, όχι μόνο του Παρισιού, παρέστεκε μάρτυρας σιωπηλός, αδύναμος να παρέμβει με οποιονδήποτε τρόπο, πλην των ηρωικών πυροσβεστών που έδιναν όλες τους τις δυνάμεις να περισώσουν τα σπάνια κειμήλια του ιερού τεμένους, αυτός ο χριστιανικός λαός συνόδευε νοερά το λείψανο τούτου του περίλαμπρου κτίσματος, που για 8-9 αιώνες ήταν ο δέκτης της αγάπης, του θαυμασμού, των ονείρων και των ποικίλων συναισθημάτων του λαού της Γαλλίας.

Όλο το βράδυ συνεχίζαμε να βλέπουμε, με τη σύζυγό μου, την αποδρομή μιας κυρίαρχης πολιτισμικής εικόνας, που τόσο συνδέθηκε με τα όνειρα των ανθρώπων που έζησαν κάτω από τη σκιά  της. Συμμετείχαμε προσωπικά και εμείς στη βίωση αυτού του ονείρου, γιατί για δέκα σχεδόν χρόνια (1974-1983) γευτήκαμε το άρωμα του κάλλους αυτού του Ναού, εμπνευστήκαμε από την ιστορικότητά του και από τις παραδόσεις που τις ζωντάνεψαν μεγάλα πνευματικά αναστήματα, όπως ο Ουγκώ, ο Παστέρ, ο Ντελακρουά και τόσοι άλλοι.

 Αυτές τις στιγμές της απρόσμενης εξέλιξης, αυτό που βλέπαμε μας προκαλούσε ανείπωτη θλίψη. Βλέποντας να χάνεται ένα μνημείο παγκόσμιας αίγλης και φήμης, ένα σύμβολο του χριστιανικού κόσμου, δεν μπορούσαμε παρά να νιώσουμε καταθλιπτικά συναισθήματα, που πλημμύριζαν το είναι μας αυτές τις στιγμές. Αυτό το συναίσθημα του αφόρητου ψυχικού πόνου, ως αφοπλιστική συναισθηματική κατάσταση, τη βίωσε ιδιαίτερα, προσωποποιώντας την, η οικογένειά μου, ως συνέπεια των άρρηκτων δεσμών μας με το ιστορικό ιερό Τέμενος. Εκεί κάθε Κυριακή απόγευμα, μετά τον πρωινό εκκλησιασμό μας στον ορθόδοξο Ναό του Αγίου Στεφάνου, όπου ήταν το κέντρο συνάντησης των Ελλήνων μεταναστών,   μεταβαίναμε, με το μικρό γιο μας, στη Νοτρ Νταμ. Ο Ναός ήταν πάντα πλήρης από καθολικούς πιστούς που παρακολουθούσαν, απογευματινά, την κυριακάτικη λειτουργία. Δεν μέναμε για πολύ μέσα εκεί, τόσο μόνον  όσο για να απευθύνουμε νοερά τις ευχαριστίες και τις παρακλήσεις μας προς την Αειπάρθενο για όλες τις ευεργεσίες, μέσω του Υιού της και Θεού μας, προς την οικογένειά μας. Δε νιώθαμε κανένα δισταγμό να βρεθούμε ανάμεσα σε αυτό το πλήθος των καθολικών Γάλλων. Διότι η Παναγιά είναι Μητέρα όλων των χριστιανών. Οι  όποιες διαφορές, δογματικές ή άλλες, αφορούν την αρμοδιότητα των  ειδικών θεολογικών αρχών των διαφόρων εκκλησιών. Εμείς οι απλοί άνθρωποι ακολουθούμε τα πιστεύω μας, καθορίζοντας ο καθένας την ατομική του πορεία με βάση τις ατομικές του ικανότητες και σύμφωνα με τις αρχές που διατύπωσε η σοφία του  Θεανθρώπου..

Αυτός, λοιπόν, ο πανάρχαιος ιερός Ναός, 850 χρόνων, βλέπαμε να γίνεται παρανάλωμα του πυρός. Παρακολουθούσαμε την κατάρρευση τμημάτων του άνω μέρους του Ναού, το εντυπωσιακό βέλος, την κορυφή του κωδωνοστασίου, έναν πυργίσκο και στη συνέχεια το κάψιμο της στέγης σαν λαμπάδα, μια στέγη   δομημένη με τεράστιους κορμούς δέντρων, ένας θρύλος οι ίδιοι, που το είδος τους έχει εξαφανιστεί στο διάβα των αιώνων. Βέβαια, τα συναισθήματα που δοκιμάζαμε τις ώρες εκείνες, μας ωθούσαν  να βρεθούμε νοερά στον αύλειο χώρο του Ναού, μπροστά στις βαρύτατες σκαλιστές πόρτες της εισόδου, και προχωρώντας προς το εσωτερικό να φέρνουμε στη μνήμη μας τις ανάγλυφες παραστάσεις των προσώπων της εκκλησιαστικής παράδοσης, με εξέχουσα την αγαλμάτινη παρουσία της Δέσποινας της Βίβλου, παρούσα πάντα υπεράνω της υφηλίου και θερμή προστάτις και βοηθός των απανταχού χριστιανών. Τα περίφημα βιτρώ με τις ιερές απεικονίσεις στα παράθυρα, ήταν μια ξεχωριστή μαγεία, ένα θαύμα της ανθρώπινης έμπνευσης, που έδιναν μια ιδιαίτερη, φαντασμαγορική  διάσταση στο ιερό οικοδόμημα.

Οι εφιαλτικές εικόνες της καιόμενης Νοτρ Νταμ δε θα σβήσουν από τη μνήμη μας, όσο θα συμμετέχουμε στα γήινα. Θα είναι πάντα ζωντανά και ανεξίτηλα βιώματα, να μας θυμίζουν την παρισινή μας περιπέτεια, η οποία ήταν ένα όνειρο ζωής, το οποίο πήρε σάρκα και οστά μέσα από συνεχείς αγώνες και αντίξοες καταστάσεις, γιαυτό και ήταν ένας όμορφος αγώνας με την επιθυμητή κατάληξη! 

Η ευχή όλων των χριστιανών είναι να ξαναγίνει ο Ναός, με σύγχρονες προδιαγραφές, όπως το υποσχέθηκε ο Γάλλος Πρόεδρος και μαζί του η άρχουσα τάξη, με πιονιέρους τους πλούσιους Γάλλους επιχειρηματίες, η προσφορά των οποίων από την πρώτη στιγμή, κι ενώ οι φλόγες, λυσσαλέοι δαίμονες κατασπάραζαν το ιερό οικοδόμημα, έδιναν το ελπιδοφόρο μήνυμα για μια πνευματική αναγέννηση, μέσα από τα ερείπια και τις στάχτες της αδόκητης συμφοράς. Είναι μια ελπίδα που μετριάζει τον πόνο και τη θλίψη ημών και όλου του πολιτισμένου κόσμου.

                                 Γιάννης Γουργιώτης