«Να φτιάξουμε μια καινούρια Ελλάδα.   Μια Ελλάδα για την οποία θα είμαστε υπερήφανοι.  Μια Ελλάδα στην οποία όλοι θα έχουμε θέση. Θα σας δώσουμε και αυξήσεις πολλές»  Όποιον πολιτικό και ν’ ακούσεις, λέει τα ίδια. Οι σημαίες αλλάζουν.

    Υπάρχει κόσμος που ειλικρινά, συνεχίζει να πιστεύει αυτές τις μπαρούφες;  Και όμως, όπως φαίνεται, υπάρχει και παραυπάρχει. Γιατί ο Έλληνας το θέλει το παραμύθι του.

    Το τραβάει ο οργανισμός του. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ποιοι νοήμονες άνθρωποι θα πίστευαν πραγματικά ότι μπορούν χωρίς κόπο, χωρίς προσπάθεια, χωρίς να επενδύσουν το παραμικρό, θα απολαμβάνουν κέρδη και επιτυχίες;

   Γιατί αυτό κάναμε. Κερδίσαμε τα πάντα εύκολα, γρήγορα και προπάντων, κουτοπόνηρα. Οι μισοί δεν θέλαμε να σκεφτόμαστε ότι η «φούσκα» κάποτε θα σκάσει κι οι άλλοι μισοί, ήμασταν τόσο ηλιθιωδώς αφελείς που πιστεύαμε ότι όλο αυτό δεν ήταν «φούσκα» αλλά οι δικές μας υπεράνθρωπες ικανότητες!  

   Ικανότητα θεωρεί ο σύγχρονος Έλληνας να γλύφει τον κάθε κομματικό σφουγγοκωλάριο να τον διορίσει οπουδήποτε στο Δημόσιο και μετά να πληρώσει έναν «δικό του» γιατρό να τον χαρακτηρίσει «ανάπηρο» για να τσεπώνει τον μισθό, χωρίς να κάνει τίποτα απολύτως. Ενίοτε και χωρίς να πηγαίνει για δουλειά! Να φιλάει κατουρημένες ποδιές για να γίνει διευθυντής, διοικητής ή να αρπάξει οποιοδήποτε άλλο «υψηλό» αξίωμα και μετά να ΜΗΝ έχει τις ικανότητες, και σε πολλές περιπτώσεις το τσαγανό, να αναλάβει την ευθύνη ή πρωτοβουλία. Κλασική επωδός του έλληνα προϊσταμένου: «ποιος θα πάρει την ευθύνη, εγώ;». Και ενώ είναι ανεπαρκής και ακατάλληλος, «σκάει» 5-10 χιλιάδες ευρώ σε «εξειδικευμένους» φοιτητές που θα του φτιάξουν μια εργασία, για να πάρει μεταπτυχιακό ή διδακτορικό τίτλο.

     Ικανότητα θεωρεί ο σύγχρονος Έλληνας να γίνεται ρεζίλι κι αυτός και το παιδί του, βάζοντας μέσον στις επιτροπές, να χαρακτηρίσουν το βλαστάρι του δυσλεκτικό για να αποφύγει την βάσανο των εξετάσεων και να «καθίσει στον σβέρκο» όσων συμμαθητών του είναι επιμελείς και κοπιάζουν. Να κτίζει αυθαίρετα παντού (να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του, ένα όροφο για κάθε παιδί και ένα για ενοικίαση) και μετά να δημιουργεί συλλόγους για να τα νομιμοποιήσει. Να γλύφει , να δωροδοκεί και να δωροδοκείται και μετά να βρίζει το διεφθαρμένο κράτος. Να ζει από τις επιδοτήσεις και τα επιδόματα. Όταν τον γράψουν για παράνομο παρκάρισμα να διαμαρτύρεται γιατί δεν γράψανε τους διπλανούς και μετά να ψάχνει πως θα μπορέσει να σβήσει την κλήση.

    Ικανότητα και δικαίωμα του είναι να μην «κόβει» αποδείξεις, να «τσεπώνει» τον Φ.Π.Α., να δηλώνει στην εφορία ένα συμβολικό ποσό (το όριο του αφορολόγητου), να «φορτώνει» σπίτια, αυτοκίνητα και σκάφη σε offshore εταιρίες και μετά να ωρύεται ότι το Κράτος τον κλέβει! Αγαπημένη φράση του επίσης, όταν συναντά δημόσιο υπάλληλο, είναι: «εγώ σε πληρώνω» (εδώ γελάμε).

      Και βέβαια, ο σύγχρονος Έλληνας είναι ο μοναδικός που γνωρίζει τι σημαίνει Δημοκρατία. Γι’ αυτό και ψηφίζει πάντα δημοκρατικά, αυτόν που θα του κάνει τα μεγαλύτερα χατήρια. Δημοκρατικά χατήρια βέβαια. Ψηφίζει αυτόν που θα του χαρίσει όσα δάνεια έχει πάρει, θα του δώσει μεγαλύτερο μισθό, ανταμείβοντας την ανεπάρκειά του, θα του νομιμοποιήσει το αυθαίρετο στο δάσος.

    Τώρα, αν για να περάσουν τα δικά του συμφέροντα, χρειαστεί να πληρώσουν τα σπασμένα κάποιοι άλλοι…….., αυτός γιατί να φταίει;

    Ούτε βέβαια φταίει αυτός που αυτοί που ψήφισε, για να του κάνουν τα χατήρια, γίνονται ολοένα και χειρότεροι. Ειδικά τα τελευταία χρόνια. Τέτοια προκλητικότατη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, δεν θα την προέβλεπε ούτε ο γέρων Παϊσιος!

    Στυγνοί δολοφόνοι ζητούν και παίρνουν άδειες και στην πόρτα της φυλακής τους περιμένουν ομοϊδεάτες τους, ο γιος του Προέδρου της Βουλής, πρώην βουλευτές και άλλοι «δημοκράτες» και το θεωρούμε φυσιολογικό!

    Στρατιές τοξικοεξαρτημένων, ψυχικά αρρώστων, πολιτικά ξερατά, συνεπικουρούμενοι από ξεσαλωμένους αλλοδαπούς, πράκτορες κάθε είδους και λογής-λογής περιθωριακούς, καίνε, σπάνε, λυμαίνονται και τρομοκρατούν τα περισσότερα Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα αλλά και πολλές γειτονιές των μεγάλων πόλεων. Κι όταν ρωτάς τους πολιτικούς μας ταγούς γι’ αυτό, μιλούν λες και αναφέρονται σε αταξίες σχολιαρόπαιδων!

    Η Βουλή των Ελλήνων πληρώνει τα έξοδα διοργάνωσης παρέλασης ομοφυλοφίλων στην  Αθήνα, με κεντρική διεκδίκηση την δικαίωση ενός σαλεμένου ληστή που έσκασε απ’ την πρέζα! Την ίδια ώρα, μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, ένας άλλος σαλεμένος κόβει βόλτες εντελώς ξεβράκωτος, τυλιγμένος με την ελληνική σημαία (;)

   Η Μακεδονία χάθηκε, η Θράκη ακολουθεί, μετά τα νησιά. Εμείς το βλέπουμε αλλά, ποιος πάει πόλεμο τώρα; Άσε που αντιδρούν οι ελληνίδες μανάδες. «Ο δικός μου γιος στο στρατό; Μόνο πάνω απ’ το πτώμα μου»!   

   Και ο νεοέλληνας γυρνάει το βλέμμα αλλού. Τι με νοιάζει εμένα, λέει. Το δάνειο που πήρα μπορούν να μου το σβήσουν; Δεν πάνε να…. Αυτές είναι δουλειές των πολιτικών. Τι τους πληρώνουμε;

   Α, και να δούμε και το πρόγραμμα για τα πανηγύρια. Ξεκινάνε σε λίγες μέρες.

 ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Χρ. ΚΑΚΑΒΑΣ