Το Σύνταγμα, ως  καταστατικός χάρτης της Χώρας, θεσπίζεται από την Πολιτεία με σκοπό την κατοχύρωση της έννοιας της Δημοκρατίας, με όσα  υπονοούνται με αυτή στην κοινωνική ζωή των πολιτών. Εξυπακούεται ότι το Σύνταγμα καλύπτει όλες τις πολιτικές εκφάνσεις, χωρίς να ευνοεί οποιαδήποτε κομματική παράταξη. Αντίθετα, δίνει το έναυσμα για διαρκή αναζήτηση του εθνικού συμφέροντος, για συνεχή βελτίωση των όρων ζωής των πολιτών, ήτοι για την καλύτερη ποιότητα ζωής, την ευημερία, την πρόοδο και την πνευματική καλλιέργεια, ατομική και συλλογική. Δηλαδή μια Δημοκρατία που να αποσκοπεί σε κατακτήσεις και θετικά επιτεύγματα.

Υπάρχει σήμερα στη Χώρα μας μια τέτοια Δημοκρατία με αυτά τα γνωρίσματα και με αυτές τις στοχοθεσίες; Την απάντηση θα τη βρει κανείς μέσα από όλα τα ακούσματα, τις παραστάσεις, τα βιώματα, των οποίων ανεπαίσθητα γίνεται δέκτης στην καθημερινότητά του. Όλα αυτά συνθέτουν την εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας μας. Τα πράγματα θα ήταν απλά για μια συνολική αποτίμηση της ποιότητας της ζωής των ελλήνων πολιτών, αν δεν υπήρχαν οι αντιφάσεις στην ερμηνεία που επιχειρούν να κάνουν οι ποικίλες κομματικές και πολιτικές κατηγορίες οργανωμένων ομάδων, τα πολιτικά Κόμματα. Οι μεν κρίνουν τα πράγματα θετικά, οι δε αρνητικά, οι μεν τα βλέπουν σε άσπρο φόντο, οι δε σε μαύρο. Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία που τα βλέπει σε γκρι  χρώμα. Αυτή η ποικιλότητα του τρόπου ερμηνείας των γεγονότων και της κοινωνικής πραγματικότητας στη χώρα μας, που τη διακρίνει ο συμφεροντολογικός κομματισμός, δημιουργεί ένα ομιχλώδες τοπίο που συσκοτίζει τα πράγματα και καθιστά την αναζήτηση της δημοκρατικής ενημέρωσης μια ουτοπία.

Αναζητώντας κάποιος τα αίτια της χαοτικής αταξίας των τελευταίων χρόνων, την εκδήλωση της παράνοιας και του παραλογισμού, που συνθέτουν την εικόνα της καθημερινότητας στην κοινωνική μας ζωή, θα πρέπει να ανατρέξει αρκετά χρόνια πριν, στο παρελθόν. Η κοινωνία διαμορφώνεται σταθερά και με ρυθμούς που τους καθορίζουν, εκτός από τη στοχευμένη κρατική παρέμβαση, και άλλοι αστάθμητοι παράγοντες, που είναι τόσο περισσότερο συντελεστικοί, όσο πιο σταθερός και προγραμματισμένος είναι ο κρατικός παρεμβατισμός ή εμφορείται από ορθολογικά κριτήρια που συντελούν στη διαμόρφωση σταθερών κοινωνικών δομών.

Μέσα σε πλαίσια δημοκρατικής ζωής, η συνταγματική τάξη διατηρείται σταθερή, διασφαλίζοντας ειρηνική και αδιατάρακτη  ζωή των πολιτών. Διατάραξη του κοινωνικού βίου προκαλείται από ποικίλες παρεκβάσεις της νόμιμης τάξης, ήτοι από παραβάσεις της νομοθεσίας, που είναι ενέργειες που αντιστρατεύονται τις θεσμοθετημένες αρχές, οι οποίες απορρέουν από το θεμελιώδες νομοθέτημα, το Σύνταγμα. Οι φανερές και οι υποκρυπτόμενες παρανομίες είναι  αφετηρία μιας βέβαιης κρατικής αποδυνάμωσης, που τραυματίζει και εξασθενίζει το διοικητικό μηχανισμό, με βασικό κίνδυνο την αποδυνάμωση και δυσλειτουργία της κρατικής μηχανής, επομένως την απώλεια της κοινωνικής ηρεμίας, κατ επέκταση δε τη  ζωή των ελλήνων πολιτών, που είναι  το ύψιστο διακύβευμα.

Θα μπορούσε κάποιος να ερωτήσει: Ποιος είναι ο σκοπός μιας μεταρρύθμισης του Συντάγματος;  Είναι λογικό -και αναγκαίο- να δημιουργείται η ανάγκη αναθεώρησης κάποιων (αναθεωρητέων) διατάξεων του συνταγματικού χάρτη, ως συνέπεια εξέλιξης ή αλλαγής κάποιων κοινωνικών συνθηκών. Η αναθεώρηση, όμως, διατάξεων που καθορίζουν πολίτευμα, γλώσσα και θρήσκευμα, στοιχεία που αποτυπώνουν την εθνική μας ταυτότητα, είναι ανεπίτρεπτη.

Οι ξένες επιρροές και οι ποικίλες νεωτερικές τάσεις ωθούν κάποιους «προοδευτικούς» εγκεφάλους με υπεύθυνη πολιτική θέση, να προχωρούν πιο μακριά από τις εθνικές στοχεύσεις προτείνοντας συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες δεν εναρμονίζονται με το πνεύμα που διέπει τις δημοκρατικές μας αρχές και τις αρχές του αξιακού μας συστήματος, το  οποίο κάτω από το βάρος των αλλοπρόσαλλων διεθνών μετεξελίξεων και μεταλλαγών,  βρίσκεται σε μια διαδικασία συνεχούς φθοράς και αλλοτρίωσης. Αυτή είναι η αίσθηση που αποκομίζει σήμερα ο κάθε προβληματιζόμενος έλληνας πατριώτης.

Οι διιστάμενες απόψεις στο ελληνικό Κοινοβούλιο καταλήγουν σε λεκτική παραφορά και αμετροέπεια, γιατί υπεισέρχεται ο φανατισμός που τον τροφοδοτεί η άγνοια και η απομάκρυνση από τα βασικά προβλήματα της συλλογικής ζωής. Η όξυνση της συζήτησης βλάπτει σοβαρά και παρακωλύει τη διαδικασία του συναινετικού διαλόγου, με τις περαιτέρω αρνητικές συνέπειες για τα εθνικά θέματα, διότι οι διαφορετικές στοχεύσεις των κομμάτων και οι υφέρπουσες στρεβλές προθέσεις, δυναμιτίζουν τη λειτουργία του Κοινοβουλίου, δίνοντας μια τριτοκοσμική εικόνα, σε αντίθεση με την αρχέγονη μορφή της ορίτζιναλ δημοκρατίας μας.

Απομένει πολύς ακόμη αγώνας και μεγάλη προσπάθεια για εξευρωπαϊσμό της νοοτροπίας μας και για εθνική αυτο-βελτίωση. Ο ποιητικός στίχος βρίσκει απόλυτη δικαίωση εδώ: «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή».  Αυτό σημαίνει μεγιστοποίηση της συλλογικής δράσης σε ενωτικά πλαίσια ομοψυχίας και εθνικής συσπείρωσης, για να βγάλουμε τη χώρα από την κακομοιριά, τη μιζέρια και το εθνικό τέλμα, όπου την οδήγησαν μικρόψυχες πολιτικές που εφαρμόστηκαν απρογραμμάτιστα, με κομματική μονομέρεια, κυρίως την τελευταία τετραετία, στη διάρκεια της οποίας η αλαζονεία και ο άκρατος κομματισμός διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό, ανέτρεψαν παραδοσιακές αρχές με πρόφαση την ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό.

Το τελευταίο πολιτικό πείραμα αποδείχτηκε  καταστροφικό. Το επιμύθιο του εκσυγχρονισμού αποτέλεσε για δεύτερη φορά το κομματικό άλλοθι τυχοδιωκτικών ατόμων με μοιραία για τη χώρα μας αποτελέσματα. Τα παθήματα πρέπει κάποτε να γίνονται μαθήματα και να οδηγούν σε αυτογνωσία, περίσκεψη και ενδοβολή.

Γιάννης Γουργιώτης