Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Τα Παιδιά της αμαρτίας (του Αθανασίου Κάππου)

Δημοσιεύτηκε: Τρίτη, 13 Αυγούστου 2019 13:19 Τα Παιδιά της αμαρτίας (του Αθανασίου Κάππου)
Του καθενός μας η ζωή
 
είναι και μια ταινία,
 
μ’ αυτή ήτανε μοναδική
 
πραγματική μαγεία!

 

Προχτές το βράδυ που ξάπλωσα να κοιμηθώ, άνοιξα την τηλεόραση, μπας και δω καμιά πολιτιστική εκπομπή, λίγο  να χαλαρώσω. Τότε εντελώς τυχαία σ’ ένα κανάλι προβάλλονταν μια Ιταλική παλιά ταινία που κάτι μου θύμισε και άρχισα να την παρακολουθώ, ψάχνοντας να βρω που την είχα δει. Άφησα το μυαλό μου να ταξιδεύει. Όταν είδα τους πρωταγωνιστές της  και λίγο από την πλοκή, θυμήθηκα ότι την είχα δει την δεκαετία του 1950 στον κινηματογράφο Τιτάνια, που τότε  βρισκόταν δίπλα στη παλιά Νομαρχία, στην πλατεία Ελευθερίας. Αυτό μου θύμισε την ιστορία της ταινίας αυτής και πόσο με είχε συγκλονίσει βλέποντάς την.

Εκείνη την εποχή το μόνο μέσο διασκέδασης της νεολαίας ήταν ο κινηματογράφος, και εγώ  από τότε ήμουν λάτρης του και όλο το χαρτζιλίκι μου το ξόδευα βλέποντας ταινίες. Η ταινία όμως αυτή, ήταν κάτι το ξεχωριστό, κάτι που άγγιζε καυτά κοινωνικά θέματα και τα παρουσίαζε με ρεαλισμό που μονάχα μερικοί δημιουργοί είχαν την ικανότητα να τα παρουσιάσουν.

Τότε ο Ιταλικός κινηματογράφος βρισκόταν σε μεγάλη άνθηση, γιατί παρουσιάστηκαν σκηνοθέτες μεγάλου βεληνεκούς όπως ο Ντεσίκα, ο Βισκόντι, ο Φελίνι και άλλοι. Δημιουργοί που έπιαναν τον παλμό της κοινωνίας και τον μετέφεραν στην μεγάλη οθόνη με νεορεαλιστικά αριστουργήματα που άφησαν εποχή.

Πρωταγωνιστές της ταινίας ήταν ο Αμεντέο Νάτσαρι και η Ιβόν Σανσόν. Ηθοποιοί παγκόσμιας κλάσης, που ταυτιζόταν με τον ρόλο τους και σου έδιναν την εντύπωση ότι αυτό που έπαιζαν, το ζούσαν. Αυτή η ταινία είχε τόση απήχηση στην μεγάλη μάζα του λαού που θυμάμαι ότι στην Αθήνα παιζόταν  συγχρόνως  σε τρεις κεντρικούς κινηματογράφους, επί δύο συνεχόμενα χρόνια.

Το γεγονός αυτό εγώ το ήξερα και έτσι όταν ήρθε η ταινία στην Λαμία, ήμουν από τους πρώτους που πήγα να την δω.  Με συγκλόνισε με την πλοκή και την ερμηνεία των πρωταγωνιστών της. Έδειχνε την ιστορία δύο νέων που αγαπήθηκαν μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και που όμως είχαν την ατυχία να ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις. Τότε κάτι τέτοιο ήταν για μερικούς απαγορευτικό να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου, αφού υπήρχε μια μάνα που εξουσίαζε τον γιο της και θεωρούσε την αγαπημένη του κοπέλα δεύτερης κατηγορίας. Η σύγκρουση μάνας και γιού ήταν τόσο σκληρή και έντονη, που οι διάλογοι  σε συγκλόνιζαν και σε ταύτιζαν με τον γιο της.  Θυμάμαι σε κάποια δραματική σκηνή που ο γιος της  είχε θυμώσει πολύ με την συμπεριφορά της μητέρας του, της είχε πει επί λέξει  « Μητέρα, μην με αναγκάσεις να σου πω λόγια, που δεν λέγονται σε μια μητέρα!»  Συγκλονιστικές στιγμές που σε ταυτίζουν με τον ήρωα και οι λέξεις χαράζονται βαθιά μέσα στην ψυχή χωρίς να μπορείς να τις  αποβάλεις. Εικόνες που σε προβληματίζουν και σε κάνουν να νιώθεις μετέωρος, στην κόψη του ξυραφιού, ψάχνοντας για ισορροπίες. Το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης ήταν να διακοπεί  αυτός ο δεσμός, με την κοπέλα έγκυο χωρίς να τολμά να γνωστοποιήσει  αυτό το γεγονός στους δικούς της. Έμεινε λοιπόν σε μια φίλη της και όταν γέννησε έδωσε τον γιο της σε ορφανοτροφείο  και αυτή κλείστηκε σε μοναστήρι. Τα επόμενα όμως χρόνια, κάποια στιγμή η ηρωίδα αντάμωσε τυχαία τον μικρό της γιο σε μια βρύση που πήγαν να πιούν νερό.  Τότε το μητρικό ένστικτο ξύπνησε και ένα αόρατο χέρι άρχισε να την τραβά κοντά του, χωρίς να μπορεί να αντισταθεί, ψάχνοντας να βρει την αιτία.

Εικόνες συναρπαστικές, εικόνες που σου μένουν.  Θυμάμαι όταν το έργο τελείωσε και βγήκα  στην πλατεία,  ένιωθα άλλος άνθρωπος, σε άγνωστο περιβάλλον. Με επηρέασε τόσο πολύ το μήνυμα του έργου, ώστε το επόμενο βράδυ, πήγα πάλι να το δω. Τότε στην είσοδο του σινεμά συνάντησα τον αείμνηστο Αλέκο Κάιλα. Αυτός τότε, ήταν σαν καλλιτεχνικός διευθυντής του σινεμά και ως καλλιτέχνης που ήταν έγραφε  με νερομπογιές  στα διαφημιστικά ταμπλό που βρισκόταν στην προθήκη του σινεμά. Τότε πρόσεξα αυτά που είχε γράψει σε ένα από τα  ταμπλό. « Μαθητιώσα νεολαία, τα παιδιά της αμαρτίας δείτε, και όταν φτάσετε σε μεγαλύτερα θρανία να θυμάστε,  τέτοιο δεν θα ξαναδείτε.»  Λόγια σωστά και προφητικά, λόγια με πεμπτουσία. Γιατί τέτοια έργα ήταν και είναι σπάνια και διαμορφώνουν χαρακτήρες.

Τώρα αυτό που ενδιαφέρει τους σκηνοθέτες και τους παραγωγούς είναι να φτιάχνουν έργα με πολλά εφέ και κτηνωδία, έργα χωρίς ουσία. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να είναι έργα εμπορικά και να οργιάζει το αίμα και η βία. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε και τα ακούμε καθημερινά, μέσα στην κοινωνία. Βλέπεις ανθρώπους που μερικοί τους χρησιμοποιούν σαν πειραματόζωα, να ζώνονται τον θάνατο και να τον σκορπούν σε ανυποψίαστους ανθρώπους , που το μόνο που  θέλουν είναι να ζήσουν ειρηνικά.  Πράγμα όμως  πολύ δύσκολο, γιατί τώρα οι αξίες έχουν χαθεί και σπάνια τις βρίσκεις. Τώρα την εποχή της ψηφιακής  τεχνολογίας , η βία ταξιδεύει  με αστραπιαία ταχύτητα.

Μακάρι κάποιος να βρεθεί για να την σταματήσει….

Αθανάσιος Κάππος