Παραβατικότητα-Εγκληματικότητα (του Γιάννη Γουργιώτη)

Δημοσιεύτηκε: Κυριακή, 02 Φεβρουαρίου 2020 11:42 Παραβατικότητα-Εγκληματικότητα (του Γιάννη Γουργιώτη)

Οι παραβατικές και οι εγκληματικές πράξεις συνιστούν τις χειρότερες μορφές κοινωνικής παθογένειας οφείλονται δε σε κοινωνικές αποκλίσεις και σε ατομικές εκτροπές, με συνέπεια τη βλάβη κοινωνικού ή κοινωνικών αγαθών, όπως: είναι η  υγεία, η περιουσία, η ατομικής ή συλλογική ευημερία, και  ένα σε υπέρτατο βαθμό αγαθό που είναι η κοινωνική ειρήνη των πολιτών.

Α. Η παραβατική συμπεριφορά. Είναι καθημερινό και σύνηθες φαινόμενο στις ανθρώπινες κοινωνίες. Σημειώνεται παντού και με κάθε τρόπο∙ από το σχολείο στους μικρούς μαθητές και στους εφήβους με τη μορφή του μπούλιγκ, στις μικροκλοπές, στις υβριστικές εκφράσεις εναντίον ενηλίκων κλπ. Ο Νόμος (Ποινικός Κώδικας) χαρακτηρίζει τις συμπεριφορές αυτές πταίσματα. Σε περίπτωση αυτοδικαίας δίωξης ή κατόπιν ιδιωτικής καταγγελίας, οι υποθέσεις εισάγονται στο Πταισματοδικείο.

Υπάρχουν και βαρύτερες μορφές παραβατικής συμπεριφοράς, τα πλημμελήματα, όπως: κλοπές διακεκριμένης μορφής, συκοφαντική δυσφήμιση, ιδιώνυμα αδικήματα (πχ έκθεση ανηλίκου) κ.ά. Τα πλημμελήματα αυτά τιμωρούνται συνήθως και με φυλάκιση, όπου προβλέπει ο Νόμος, δικάζονται δε στα ποινικά πλημμελειοδικεία..

Β. Τα εγκλήματα. Αυτά  είναι βαρύτερης μορφής αντικοινωνική συμπεριφορά, διωκόμενα από το νόμο και δικαζόμενα στο κακουργιοδικείο. Σε κακώς οργανωμένες κοινωνίες, όπου παύει να είναι σεβαστή η δικαιική τάξη , συμβαίνει δε αυτό στις περιπτώσεις ελαστικής εφαρμογής της ποινικής νομοθεσίας, οπότε δημιουργούνται συνθήκες ενθάρρυνσης των  ατόμων με το στίγμα της αντικοινωνικότητας, το αποτέλεσμα είναι η εκτράχυνση των κοινωνικών σχέσεων, η ανάδυση  των κακής ποιότητας προθέσεων και ανεξέλεγκτων ενστίκτων, υπόβαθρο αυτά πρωτογονισμού, καθιστούν συνολικά αναρχούμενες τέτοιες κοινωνίες, όπου εκτρέφεται ανεπαίσθητο το σαράκι της αυτοδιάλυσης. Σε μια οποιαδήποτε τέτοια πολιτεία σημειώνεται γενική αδυναμία ελέγχου της κατάστασης, ενώ στο βάθος η γενική ακαταστασία προδιαγράφει την τελική πτώση και τη διάλυση.

Μεταφέρω τώρα το θέμα στην ελληνική περίπτωση, στην ελληνική κοινωνία. Τα τελευταία χρόνια οργιάζει η εγκληματικότητα στη χώρα μας, με καθημερινές δολοφονίες, φανερές ή ανεξιχνίαστες. Τα αίτια ανάγονται συνήθως σε εσωτερικά ελατήρια και κίνητρα  που εκδηλώνονται με τη μορφή της ερωτικής αντιζηλίες, της αντεκδίκησης, του φθόνου, του μίσους, ή οφείλονται  σε ζητήματα τιμής, σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών ( αυτά τα τελευταία μεταξύ ατόμων του υποκόσμου), σε οικονομικά ζητήματα και σε πολλά άλλα.

Κάποιες αντικοινωνικές, κακουργηματικές πράξεις των ημερών στη χώρα μας έχουν αναστατώσει τη ζωή των πολιτών, ιδιαίτερα αυτών των μεγαλοπόλεων. Πολλές μορφές παρανομίας εμφανίζονται τελευταία. Οι αντιεξουσιαστές κυρίως είναι το επαχθέστερο απόστημα της ελληνικής πολιτείας. Αυτοί έχουν υπερκεράσει τα όρια της κρατικής ανοχής∙ έχουν εξαντλήσει την κλίμακα της διαβαθμισμένης εγκληματικότητας αποδυόμενοι σ’έναν κλεφτοπόλεμο με τα αστυνομικά όργανα, επιζητώντας μανιωδώς να προκαλέσουν θύματα στα όργανα της ασφάλειας των πολιτών. Η εμμονή τους να προκαλούν, υποδηλώνει, πολύ πιθανόν, την ύπαρξη υποστηρικτικών κέντρων, σε μια υπονοούμενη συμμαχία τους για τη διαιώνιση της παρανομίας. Το τραγικό της υπόθεσης είναι πως τα άτομα αυτά δεν ανήκουν όλα στις χαμηλές κοινωνικο-οικονομικές τάξεις, και σε αλλοδαπούς που έχουν εισάγει εγκληματικότητα στη χώρα μας, αλλά είναι και παιδιά κάποιων εύπορων οικογενειών, ανήκουν δηλαδή στη χάι σοσάιτι! Η ανεμελιά τους που προέρχεται από την άνετη οικογενειακή ζωή, είναι συντελεστικός παράγοντας που τα οδηγεί στο επικίνδυνο παιγνίδι της παρανομίας, της απείθειας, της καταστροφολογίας. Όλοι οι παράνομοι καθοδηγούνται από το μένος της αναίτιας οργής («οργισμένα νιάτα»), από ζωηρές και ακραίες ωθήσεις καταστροφικής μανίας, ενώ η έλλειψη λογικής και  συναίσθησης ευθύνης είναι υπονοούμενες στα άτομα αυτά. Πώς αντιμετωπίζονται από τη συντεταγμένη Πολιτεία, ειδικότερα από την ελληνική δικαιοσύνη, που είναι ο εγγυητής της ειρηνικής μας ζωής; Παρατηρείται το περίεργο: ενώ δαπανώνται αρκετά για την αντιμετώπιση της παρανομίας και ενώ τα αστυνομικά όργανα, παιδιά φτωχών κυρίως οικογενειών με ταπεινές αποδοχές, θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους για το κυνήγι αυτών των αλητήριων, όταν συλλαμβάνουν κάποιους από αυτούς, η δικαιοσύνη τους αφήνει ελεύθερους! Δεν αποδίδω μομφή στα δικαστικά όργανα, γιατί πιστεύω πως κάτι άλλο συμβαίνει εδώ. Οπωσδήποτε όμως το γεγονός αυτό ενισχύει το φαύλο κύκλο της παρανομίας. Τέτοιες αποφάσεις αποθρασύνουν τα κακοποιά στοιχεία, μεγεθύνουν το πρόβλημα, αναστατώνουν το κοινωνικό σύνολο, δημιουργούν περιττές δαπάνες στο Κράτος.,

Στο συνολικό πλέγμα της εγκληματικής παρανομίας, ως απλός Έλληνας πολίτης και φορολογούμενος, δημοσιοποιώ κάποιες σκέψεις μου:

Για κάθε φθορά ιδιωτικής ή δημόσιας περιουσίας, να συλλαμβάνονται οι υπαίτιοι. Αν είναι ανήλικοι (κάτω των 20 χρόνων), να καλούνται οι γονείς ή όποια πρόσωπα  τους κηδεμονεύουν και ύστερα από ενημέρωση , να ενάγονται για κάθε οφειλόμενη αποζημίωση των ζημιωθέντων. Αν είναι άνω των 20 ετών, να υποβάλλονται στην ποινική διαδικασία και ανάλογα με τη βαρύτητα της πράξης να επακολουθεί εγκλεισμός τους σε ανάλογο ίδρυμα που σημαίνει φυλάκιση, αν αδυνατούν για αποζημίωση ή οικονομική επανόρθωση των ζημιωθέντων.  

        Μια τελευταία αδιανόητη ρεβανσιστική συμπεριφορά  των παραβατικών, είναι το κάψιμο των αυτοκινήτων ή χρήση ενός οχήματος και ο διεμβολισμός καταστημάτων ή τραπεζών για λήστευση ή και αποκομιδή των ΑΤΜ. Ο δαίμων του κακού αποδεικνύει εδώ την ευρεσιτεχνία του! Και στις περιπτώσεις αυτές πρόκειται για φθορά ξένης περιουσίας. Να εφαρμόζεται και εδώ η παραπάνω διαδικασία.

Αν δεν εφαρμοστούν αυστηρότερα, δίκαια όμως μέτρα, για όλα τα παραβατικά και τα εγκληματικά παραπτώματα κάποιων, κοινωνική ειρήνη και αποκατάσταση της νομιμότητας δεν πρόκειται να υπάρξει στην τάλαινα αυτή χώρα, που βάλλεται πανταχόθεν. Έλεος πια με τους ανεγκέφαλους αυτού του τόπου!

       

.                               Γιάννης Γουργιώτης

Προσαρμοσμένη αναζήτηση