Γράφει η έφηβη βουλευτής του Νομού Φθιώτιδας, Αριέττα Παπαναγιώτου, με αφορμή υπάρχουσες ρατσιστικές εκδηλώσεις, αλλά και την υπερεκμετάλλευση του όρου "διαφορετικότητα" στη σύγχρονη κοινωνία.

Κατά κοινή ομολογία, ο πολιτιστικός πλουραλισμός συνιστώντας έδρα του δημοκρατικού πολιτεύματος συνεπάγεται με την απόλυτη αποδοχή και αέναη αξιοποίηση της αυτοτέλειας του ανθρώπου στις συλλογικές-δημοκρατικές δραστηριότητες, οι οποίες απαρτίζουν την σύγχρονη πραγματικότητα. Θέτοντας ως απώτερο στόχο την ανέλιξη ενός κράτους σε οικονομικό, πνευματικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο, η πολιτισμική πολυφωνία και συνεπώς η ανοχή στο “διαφορετικό” αποτελεί απαραίτητο συστατικό.

Αναντίρρητα, η διαδικασία αποδοχής της διαφορετικότητας είναι απαραίτητο να πραγματοποιείται υπό την ύπαρξη συγκεκριμένων προϋποθέσεων. Συγκεκριμένα, από το γεγονός ότι διάγουμε βίο σε μια κοινωνία, η οποία ασπάζεται τις ύψιστες ηθικοπνευματικές αρετές του δημοκρατικού πολιτεύματος, απορρέει η εύθυνη μας ως πολίτες να συμβάλλουμε στην αγαστή συνεργασία που είναι αναγκαίο να υπάρχει μεταξύ των μελών οποιουδήποτε κοινωνικού συνόλου. Στην περίπτωση αυτή, πρέπει να είναι κατοχυρωμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και να μην εφαρμόζονται μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Αυτό ισχύει στο μέτρο που είναι εγγυημένη η αρμονική συνύπαρξη των ατόμων και τον κοινωνικών ομάδων. Ταυτόχρονα, είναι αδήριτη ανάγκη να περιθωριοποιούνται οι ωφελιμιστικές βλέψεις του σύγχρονου ανθρώπου και το χρησιμοθηρικό πνεύμα σε βάρος του συνανθρώπου. Με όλα τα παραπάνω, υπογραμμίζεται η Γενική Συνταγματική Αρχή της Ισότητας, η οποία είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την πολιτική και ατομική ελευθερία της κάθε μονάδας. Ωστόσο, το μορφωσιογόνο περιβάλλον και οι κοινωνικοπολιτικοί θεσμοί καλούνται να συνδράμουν ενεργά στην περιστολή ρατσιστικών εκδηλώσεων.

Αναλυτικότερα, η Πολιτεία οφείλει να δώσει ιδιαίτερη έμφαση στην εύρυθμη λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος θέτοντας ως κύριο στόχο την πνευματική τελμάτωση του νέου και τη διαμόρφωση του ιδανικού "διαπολιτισμικού σχολείου". Με αφετηρία τη θέση αυτή, κρίνεται αναγκαία η διαμόρφωση πνευματικού και μορφωτικού υποβάθρου, τα οποία λειτουργούν ως ανάχωμα στην καχυποψία και στις παγιωμένες αντιλήψεις, που μεταλαμπαδεύονται άκριτα από γενιά σε γενιά. Εν συνεχεία, οφείλουμε να στοχεύσουμε στην θεμελίωση της ανυστερόβουλης αγάπης και στην γκετοποίηση της φιλαυτίας που μας διακατέχει ωριμάζοντας έτσι τις συνθήκες για τη σχηματοποίηση μιας κοινωνίας κουλτούρας. Με αυτό τον τρόπο, μαρτυράται το ψυχικό μεγαλείο του ανθρώπου και εξευγενίζεται ο ανθρώπινος νους. Παρά την καθολική ισχύ που θα έπρεπε να έχει αυτή η στάση, πρακτικοί λόγοι επιβάλουν κάποια όρια. Ακριβέστερα, δεν πρέπει να γίνεται ταύτιση των ορίων της ελευθερίας με την γενναιοφροσύνη των ηθών και κατά συνέπεια την φαλκίδευση των δημοκρατικών αρχών, όπως ο σεβασμός και η αλληλεγγύη.

Αποκλειστικό κριτήριο βάσει του οποίου καθορίζονται τα "όρια" της ελευθερίας κάποιου, θα μπορούσε να θεωρηθεί ο βαθμός επιβούλευσης των δικαιωμάτων του συνανθρώπου. Παράλληλα, η παραβίαση του κοινωνικού συμβολαίου, η καταπάτηση του νομικού πλαισίου και των θεσμών που απαρτίζουν το δημοκρατικό πολίτευμα αποτελούν συχνά το έναυσμα για εκδηλώσεις διακρίσεων. Παρ’όλα αυτά, ως τι ορίζεται η “διαφορετικότητα”;

Σύμφωνα με την Αριστοτελική συγκρότηση, “διαφορετικότητα” χαρακτηρίζεται η ιδιότητα του “διαφέρειν” στο πνεύμα. Κατά κοινή ομολογία,η “ετερότητα” ως προς το πνεύμα συνιστά βασικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης το οποίο συνεπάγεται με την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπινου όντος. Άρα, υπάρχει ουσιαστικά ο όρος “διαφορετικότητα” ή αποτελεί μια επίπλαστη και άκρως υποκειμενική έννοια που προωθείται από "ανώτερα στελέχη" της κοινωνίας με στόχο τον ενστερνισμό ενός δογματικού-μαζοποιημένου τρόπου σκέψης ο οποίος είναι άρρηκτα συνυφασμένος με την έννοια της χειραγώγησης; Και με αυτό τον τρόπο, χάνονται οι αξίες μας στο αμοραλιστικό μιας εξιδανικευμένης κανονικότητας...