Γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης...

Οι πόλεις μοιάζουν ναρκωμένες, έστω κι αν η ευθύνη είναι δύσκολη λέξη για κάποιους ανθρώπους και δεν μπορούν να την αντιληφθούν. Οι δύσκολες λέξεις άλλωστε καθορίζουν ποιος θα δρασκελίσει το χάσμα που δημιουργεί η Δημοκρατία από τον ατομικισμό ώστε να γίνει Πολίτης και ποιος θα μείνει για πάντα στην άκρη της ιστορίας κλεισμένος στην ασημαντότητά του. Οι πόλεις είναι βουβές. Βουβές και ήσυχες όπως δεν τις είχε δει κανείς μέχρι σήμερα, λες κι έχει σπείρει ο αόρατος εχθρός το σπόρο της ερήμου.

Η ευθύνη δεν μπορεί να ξεκουραστεί τις στιγμές του αγώνα και της διερεύνησης του αγνώστου. Πρέπει να παλέψει για να φωτίσει το σκοτάδι τής άγνοιας που κουβαλάει μαζί του το καινοφανές, πρέπει να σταθεί τοίχος αδιαπέραστο που θα χωρίσει την κοινωνία από τον ενδεχόμενο κίνδυνο. Εμείς μένουμε σπίτι. Εμείς μετράμε τις ώρες παρέα με το φόβο, τη θλίψη και τα ραγισμένα όνειρα για το μέλλον των παιδιών μας. Εμείς είμαστε ανήμποροι μπροστά στο επαχθές σενάριο τής ταινίας που με αυθάδεια ξέφυγε από την αίθουσα του κινηματογράφου και ξεχύθηκε σε ολόκληρο τον πλανήτη. Έτσι είμαστε εμείς. Αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που μάχονται για όλους μας ανεξαιρέτως. Μάχονται για εμάς, για τα παιδιά μας αλλά και για τις μανάδες μας και τους πατεράδες μας ακόμα και για τους παππούδες μας, μάχονται δηλαδή για να κρατήσουν την ίδια την ταυτότητά μας όσο το δυνατόν ανέγγιχτη! Ανέγγιχτη από τον αόρατο εχθρό για να μας την παραδώσουν ίδια κι απαράλλαχτη αύριο, τόσο μεγάλο είναι το βάρος που σηκώνουν στην πλάτη τους τούτες τις στιγμές. Και στέκονται όρθιοι με απόλυτη αξιοπρέπεια χωρίς ίχνος προσωπικής φιλοδοξίας. Γι’ αυτό και δακρύζουν ανθρώπινα μπροστά σε όλους μας…

Οι άνθρωποι που δακρύζουν όταν πολεμούν έρχονται σαν πανσέληνος για να φωτίσουν τη νύχτα μας. Έρχονται να ημερέψουν την αγωνία μας, να ντύσουν τις δύσκολες μέρες με την ελπίδα πως αύριο θα είναι καλύτερα, ποιοι άλλωστε είναι καταλληλότεροι για να μας οδηγήσουν το χέρι τούτες τις βαριές στιγμές και να μας δείξουν το δρόμο; Ποιοι θα μπορούσαν να κρατήσουν καλύτερα τον ήλιο στα χέρια τους; Καθένας θα μπορούσε να πορεύεται μόνος στη δυσκολία τούτων των καιρών. Αλλά όχι, δεν είναι έτσι, αυτοί οι άνθρωποι φροντίζουν να κάνουν ενικό αριθμό τον πληθυντικό των φόβων και πληθυντικό τον ενικό του ονείρου. Του ζωντανού ονείρου που χτίζει όλα τα αύριο που θα ξημερώσουν.

Αυτό το παιχνίδι που μας έλαχε θα το παίξουμε μέχρι το τέλος. Εμείς με την ευθύνη μας κι η πολιτεία με τη δική της. Κι αν μπροστά μας έχει απλωθεί μια μεγάλη ανηφόρα, στο τέλος τού ορίζοντα θα σταματήσει, καμιά ανηφόρα δεν είναι ατελείωτη. Θα σταματήσει στο σημείο που ενώνεται η γη με τον ουρανό, στο σημείο που από το δάκρυ που πότισε την ψυχή μας θα ανθίσει η άνοιξη. Κύριε Σωτήρη, να μου επιτρέπεις τον ενικό τούτες τις ώρες, μας ξεδίψασες με το δάκρυ σου κι έκανες το χρόνο απαλό και ήρεμο. Κάποτε εμείς οι πολίτες θα σου ξεπληρώσουμε τα άχθη που κουβαλάς αν και ξέρω πως δεν αναζητάς καμιά αμοιβή, ούτε καν αυτό το ευχαριστώ που βγαίνει καθαρό μέσα από την ψυχή μας. Η Ελλάδα όμως δεν είμαι σίγουρος αν θα το κάνει. Αν όχι, τότε θα δακρύσουμε εμείς κι είμαστε ατίθασοι εκ γενετής…