Προσωρινέ μου άνθρωπε
Που ’ναι η δύναμή σου;
Τί σου συμβαίνει άχρωμε
Και τρέμει η φωνή σου;
Κάνεις τα αεροπλάνα σου
Με μπόμπες υδρογόνου
Και λείπει απ’ τα πλάνα σου
Το βάλσαμο του πόνου.
Χιλιάδες όπλα σκοτωμού
Κάνεις για κάθε είδος…
Κι όμως για όλους και παντού
Ο τρόμος είναι ίδιος.
Χτίζεις τα σπίτια σου ψηλά
γλεντάς με βαρελότα
Κι αδιαφορείς για τα παιδιά
Που τους βρομούν τα χνότα.
Σκορπάς αμέτρητα λεφτά
Για την ακολασία
Αλλά ποτέ στη ζητιανιά
Δεν έκανες θυσία…
Άνθρωπε σ’ έφερα στην γα
Αγάπη να παράσχεις
Κι εσύ της έμπαξες φωτιά
Τ’ ασφάλιστρα ν’ αρπάξεις.
Μην το ξεχνάς σ’ αγάπησα
Και σ’ ήθελα κοντά μου
Κι ότι για σένα χάλασα…
Όλη τη φαμελιά μου.
Άνθρωπε γιε μου άσωτε
Γύρνα ξανά στο βιός σου
Κι αν με ζητήσεις άμποτε
Θα ’μαι στον διπλανό σου.
Χ.Τ. ο Βιτλ'ιωτης
Λαμία 23/03/2020
