Γράφει η Χαρά Ζούκα...

Τέσσερις λέξεις ηχούν στα αυτιά μας τον τελευταίο μήνα, «μένουμε σπίτι», «ατομική ευθύνη». Λέξεις που απευθύνονται σε μένα, σε σένα που έχουμε την επιλογή να είμαστε φορείς της δική μας ευθύνης τόσο για εμάς όσο και για τους αγαπημένους μας. Δυστυχώς, όμως, όλοι δεν έχουμε το προνόμιο της επιλογής. Υπάρχουν κι αυτοί που αν και φοβούνται, η υγεία τους απέναντι στον αόρατο εχθρό αποτελεί για ακόμη μία φορά ρουτίνα αδιαφορίας για την πολιτεία μας.

Αναφέρομαι σε εκείνους που η απόσταση του ενός μέτρου από τον διπλανό τους δεν είναι εφικτή. Αναφέρομαι σε εκείνους που είναι εγκλωβισμένοι σε τρία τετραγωνικά μέτρα μαζί με άλλα δέκα άτομα, ανήμποροι να κινηθούν. Αναφέρομαι σε εκείνους που ζουν χωρίς παράθυρο για μια ανάσα οξυγόνου. Αναφέρομαι σε αυτούς που νιώθουν ότι η υγεία αυτών και των παιδιών τους, η αξιοπρέπεια τους δεν λογαριάζονται.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν εδώ, στη σύγχρονη, πολιτισμένη κοινωνία μας που στα λόγια βάζει τη μάσκα της ανθρωπιάς και στις πράξεις βγάζει το μαστίγιο και σε χτυπάει ανελέητα, επιλέγει τη σοβαροφάνεια και χάνει τη σοβαρότητα.

Γεμίζει ψυχρές σκηνές και αναγκάζει άτομα να επιβιώνουν σε αυτές. Ξεχνά τους κανόνες υγιεινής για τα άτομα εκτός της δικής της ελίτ. Χτίζει φυλακές γι αυτόν που το μόνο του έγκλημα είναι να θέλει μια ζωή ασφαλή. Σου αναστέλλει το δικαίωμα σου να προστατευθείς, σε πυροβολεί εν ψυχρώ, ενώ εσύ πνίγεσαι.

Κι εμείς; Χειροκροτούμε. Χαμογελάμε για την πάρτη μας και εθελοτυφλούμε για αυτόν που πνίγεται. Κλείνουμε τα μάτια σε εκείνον που είναι μέσα στα τείχη , λιώνει από την κακουχία, την αφαγία, εκείνον που προσπαθεί να βρει ανάσες καθαρού αέρα, εκείνον που είναι σε απελπισία γιατί γνωρίζει πως ήδη νοσεί από μια πανδημία που λέγεται απόγνωση.

Η απάντηση σε όλα αυτά; Μία. Η ζωή μας είναι οι επιλογές μας, θα πει ο σοφός του 21ου αιώνα. Κι, όμως, φίλε μου, αν επέλεγαν άλλοι αντί για σένα, πώς θα ήταν η ζωή σου;

Χαρά Ζούκα