Γράφει ο Αθανάσιος Κάππος....

Βαδίζοντας μέσα στο σπίτι μου μην έχοντας και κάτι άλλο να κάνω, κάποια στιγμή σταμάτησα μπροστά σε μία μπαλκονόπορτα και κοίταξα προς τα έξω.  Οι δρόμοι όλοι έρημοι, ψυχή δεν περπατούσε μόνο μερικά αυτοκίνητα ήταν αραγμένα αριστερά και δεξιά και αυτά ήταν αδειανά,  αφημένα στη μοίρα τους σαν καλαμιά στον κάμπο.  Ξαφνικά είδα κίνηση, κάτι στο δρόμο περπατούσε όμως αυτές ήταν δύο γάτες που πήγαιναν τρέχοντας σε ένα κάδο σκουπιδιών κάτι να βρουν να φάνε.  Τα σπίτια όλα Θεόκλειστα  θωρούσαν μπροστά μου σαν αγάλματα που κάποιος τα χε στήσει.  Στο βάθος έβλεπα της Οίτης  μία κορυφή να είναι χιονισμένη, μα γύρω μου όλα έρημα λες και ήταν στοιχειωμένα.  Τότε είδα να ξεπροβάλλει από το σταυροδρόμι μία γυναίκα με γκρίζα μαλλιά και να έρχεται προς το μέρος μου με μία πλαστική σακούλα στο χέρι.  Όμως ήταν διαφορετική.  Τα χέρια της ήταν  καλυμμένα με άσπρα γάντια και στο πρόσωπο φορούσε μάσκα. 

Τότε επέστρεψα στην πραγματικότητα.  Είμαστε όλοι πολίτες σε  κατάσταση πολιορκίας.  Έξω από τα σπίτια μας υπάρχει ένας αόρατος εχθρός και εμείς για να προφυλαχτούμε θα πρέπει να είμαστε κλεισμένοι σε αυτά  που τα  είχαμε για να καλοπερνάμε.  Αυτά που οι πιο πολλοί τα φτιάξαμε με ιδρώτα και αίμα τώρα έχουν γίνει οι δεσμώτες μας και μας στερούν την ελευθερία.  Ένιωσα σαν άγριο ζώο μέσα σε κλουβί, σαν λύκος παγιδευμένος.  Βλέπεις εμείς οι άνθρωποι είμαστε  έτσι φτιαγμένοι ούτως ώστε όταν χάσουμε κάτι, τότε καταλαβαίνουμε την αξία του και τώρα έχουμε χάσει την ελευθερία μας,  το πιο πολύτιμο αγαθό μετά τη ζωή μας  . Αυτό το πολύτιμο αγαθό ήρθε να μας το στερήσει ένας αόρατος ιός που είναι θανατηφόρος.

Άνοιξα την μπαλκονόπορτα, άναψα ένα τσιγάρο και άρχισα να κάνω βόλτες στο μπαλκόνι κουνώντας το κεφάλι μου.  Επειδή πήγαμε στο φεγγάρι νομίσαμε κάποια στιγμή ότι είμαστε παντοκράτορες, θεωρώντας τους εαυτούς μας ανίκητους από κάθε είδους απειλή.   Αποδείχθηκε όμως πώς λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο.  Ήρθε ένας ιός μικρότερος από έναν κόκκο άμμου για να μας υπενθυμίσει ότι είμαστε κάτι ψευτοπαλικαράδες που μόλις μας κούνησε το δάχτυλο τρέξαμε μέσα στο σπίτι μας ανήμποροι για να προφυλαχτούμε  Αυτοί λοιπόν είμαστε! Νάνοι μπροστά στον γίγαντα….

Αθανάσιος Κάππος