Άρθρο του Γιάννη Σαρακιώτη που δημοσιεύτηκε στην "Εφημερίδα των Συντακτών".

Πριν από λίγες μέρες έκπληκτος άκουσα τον Υφυπουργό Οικονομικών, αρμόδιο για θέματα δημοσιονομικής πολιτικής, κ. Σκυλακάκη, να δηλώνει σε περιφερειακό τηλεοπτικό σταθμό: «Είναι η εκδίκηση του Κέυνς αυτό που συμβαίνει αυτές τις ημέρες», αναφερόμενος στα όσα τραγικά βιώνουμε και στη χώρα μας, εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού. Ως εκδίκηση μίας προσωπικότητας, του οποίου η θεωρία και οι προσεγγίσεις σημάδεψαν και προσέδωσαν κοινωνικό πρόσημο στην οικονομική επιστήμη αποκωδικοποιεί κάποιος κάτι όταν ομνύει πίστη σε μία άλλη σχολή σκέψης. Είναι πασιφανές ότι οι θιασώτες του Μπίσμαρκ και των θεωριών της Σχολής του Σικάγο βιώνουν ιδεολογικά οδυνηρές στιγμές σήμερα.

            Και είναι αβάσταχτη η οδύνη, διότι δε ζουν μόνο μια εποχή όπου οι ιδεολογικές εμμονές τους συνθλίβονται από την πραγματικότητα, οδύνη η οποία επιτείνεται εξαναγκάζοντας Υπουργούς της σημερινής Κυβέρνησης να υποστηρίζουν θέσεις – για το δημόσιο σύστημα και τους λειτουργούς του – που όχι μόνο δεν ασπάζονταν στο παρελθόν, αλλά τις ξόρκιζαν κιόλας. Πως τα φέρνει όμως η ζωή…

Να απευθύνεις επαίνους και να διατυπώνεις διθυράμβους προς εκείνους που κάποτε – όχι πολύ παλιά, το 2013 – ήταν απλά για σένα «λίπος», νομίζοντας ότι θα ξεχάσουν (το «λίπος») δηλώσεις του τύπου: «Αν χρειαστεί να κλείσω νοσοκομεία, θα τα κλείσω», «Έπρεπε να σας απολύσουμε για να δείτε τι εστί βερύκοκο», «Μη μου πάρει τη δόξα η Τρόικα αν γίνουν απολύσεις γιατρών. Θα το έχω κάνει εγώ» και «Εμείς λέμε συγχωνεύουμε νοσοκομεία, αυτοί λένε θα ανοίξουμε όλα τα νοσοκομεία. Εμείς λέμε να απολύσουμε δημοσίους υπαλλήλους, αυτοί λένε να προσλάβουν δημοσίους υπαλλήλους».

            Όμως, σήμερα οι στιγμές επιβάλλουν συστράτευση και όχι πολιτικές αντεγκλήσεις. Αυτές οι ώρες είναι ώρες ευθύνης, όχι όμως και λήθης. Τώρα είναι η στιγμή να στηριχθεί περαιτέρω το σύστημα υγείας, αλλά και οριζοντίως η Ελληνική κοινωνία και οικονομία. Η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κ. Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν στις 20 Μαρτίου 2020 ανακοίνωσε ότι «οι εθνικές κυβερνήσεις μπορούν να χορηγήσουν στην οικονομία τους όσους πόρους θα χρειαστούν» και καλό είναι ορισμένοι, ζώντες μία ιδιότυπη περίοδο ιδεολογικού πένθους, να περάσουν από το στάδιο της άρνησης σε εκείνο της αποδοχής.

Να αποδεχθούν πως αυτή τη μάχη (αλλά και όσες τυχόν παρουσιαστούν στο μέλλον), απέναντι σε έναν αόρατο εχθρό, μπορεί κανείς να την κερδίσει μόνο στηριζόμενος σε ένα ισχυρό Δημόσιο Σύστημα Υγείας, ενισχύοντας το με το αναγκαίο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό καθώς αυτό συνιστά ένα από τα προαπαιτούμενα για την ενεργοποίηση υφισταμένων αλλά και προστιθέμενων κρεβατιών εντατικής θεραπείας. Ενίσχυση, όχι πρόσκαιρη, εξαιτίας της επώδυνης αυτής συγκυρίας, αλλά με μόνιμο και μακροπρόθεσμο χαρακτήρα. Ενδυνάμωση του συστήματος, με την επένδυση στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και την ενσωμάτωση των Κέντρων Υγείας, των Τοπικών Μονάδων Υγείας (ΤΟ.ΜΥ.) – που τόσο λοιδορήθηκαν – και των Περιφερειακών Ιατρείων στο συνολικό σχεδιασμό του Υπουργείου. Καθώς, σε περιόδους έλλειψης προσωπικού δεν υπάρχει η πολυτέλεια να μην αξιοποιείται όλο το διαθέσιμο ιατρικό και νοσηλευτικό δυναμικό. Επιπλέον, για το σκοπό της εξυπηρέτησης ευπαθών κοινωνικών ομάδων που αντιμετωπίζουν δυσκολίες μετακίνησης, οι οποίες και χρήζουν ολοκληρωμένης υγειονομικής φροντίδας και ψυχοκοινωνικής ενδυνάμωσης επιβάλλεται η επένδυση σε μία σειρά ανθρωποκεντρικών επαγγελμάτων, που το ακαδημαϊκό και επαγγελματικό DNA τους ευνοεί την εργασία στην κοινότητα και την κάλυψη όλου του φάσματος των καθημερινών αναγκών τους.  

Τα παραπάνω, έχουν ήδη κατατεθεί στη δημόσια συζήτηση, από ανθρώπους που χρημάτισαν εν μέσω χαλεπών δημοσιονομικών καιρών σε θέσεις υψηλής ευθύνης αναγεννώντας το δημόσιο σύστημα υγείας, από ανθρώπους που τόσο επαγγελματικά, όσο και βιωματικά γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες και τις παθογένειες που το χαρακτηρίζουν. Από ανθρώπους, που λοιδορήθηκαν από τους πολιτικούς αντιπάλους τους, επειδή συγκρούστηκαν με τα συμφέροντα, αλλά σήμερα είναι εκεί για να συνθέσουν και να βάλουν πλάτη. Μία πλάτη αλληλεγγύης, μία πλάτη εθνικής ευθύνης, όχι για χάρη εκείνων που απογοητεύθηκαν ιδεολογικά και πολιτικά – για αυτό ομολογουμένως δεν μπορούν να κάνουν πολλά – αλλά για λογαριασμό της δημόσιας υγείας, μίας χώρας που αντέχει και ενός λαού που ενωμένος θα βγει και πάλι νικητής.