Μεσημέρι Μεγάλου Σαββάτου. Καθισμένοι στο σαλόνι μας εγώ και η σύζυγός μου, ξαναζούσαμε νοερά πλέον τις μέχρι τώρα υπέροχες στιγμές που βιώσαμε τηλεοπτικά, με τους γεμάτους ευλάβεια εκτελεσμένους ύμνους των τροπάριων, των Ωρών, της Αποκαθήλωσης και τόσων άλλων ύμνων, από τους ιεροψάλτες, τους ιερείς και το νέο μας Ποιμενάρχη, Μητροπολίτη κ. Συμεών, με χριστιανική απλότητα χοροστατούντα, σε όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου, δεν ήταν όπως άλλοτε. Από την αρχή αυτής της Άνοιξης του 2020, έγινε η είσοδός μας σ’ένα κύκλο σιωπής, σε μια υποχρεωτική συλλογική απραξία που την επέβαλε αόρατος εχθρός, κομιστής θανατηφόρου απειλής. Πρωτοφανής η κατάσταση αυτή στα παγκόσμια χρονικά. Ολόκληρη, σχεδόν, η οικουμένη δήλωσε υποταγή σ’ ένα νεοφερμένο αόρατο εισβολέα, που εξόρμησε Κύριος οίδε από πού. Απρόκλητα, με θράσος και επιθετικό μένος, έχει εισβάλει απροκάλυπτα, αιφνιδιαστικά, χωρίς διάκριση σε κάθε ανθρώπινο ον, που θα βρεθεί εγγύς σε τυχαία επιλεγμένο φορέα του.
Η απώλεια πλήθους ατόμων που μολύνθηκαν από τον ιό, covid-19, δημιούργησε φόβο και τρόμο, με συνέπια την επιβολή «καραντίνας», ως μέσον ανακοπής της εξάπλωσής του. Παρόλα αυτά, η πανδημία είναι ήδη γεγονός. Όλες οι φροντίδες έχουν πλέον περιέλθει στην Κεντρική Διοίκηση και στις υγειονομικές υπηρεσίες. Οι επιδόσεις τους έως εδώ είναι εντυπωσιακές και αξιέπαινες. Αυτό μας δίνει ελπίδες για νίκη κατά του κακού, ακόμη δε ότι θα έρθουν καλύτερες ημέρες για τη χώρα μας και για τον υπόλοιπο κόσμο, εάν υπάρχει πίστη και υπομονή.
Είναι φυσικό σε τέτοιας μορφής γενικευμένες αναταράξεις να σημειώνονται, πλην των άλλων, και παράπλευρες απώλειες, που ανάγονται αφενός στο χώρο της εθνικής οικονομίας, που δυστυχώς υφίσταται δεινό πλήγμα συνολικά, και αφετέρου στο πεδίο της κοινωνικής ζωής, με την ευρύτερη έννοια του όρου.
Χριστιανικός, ορθόδοξος στη μέγιστη πλειοψηφία του, ο ελληνικός λαός γνώρισε τη στέρηση της συλλογικής θρησκευτικής ζωής στην τωρινή πασχαλινή περίοδο, εξαιτίας του κορωνοϊού. Ήταν μια δυσοίωνη συγκυρία, να συμπέσει η πανδημία με τη Μεγάλη χριστιανική εορτή, ειδικότερα δε την εορτή της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας.
Ζήσαμε τη μεγάλη εβδομάδα με πρωτόγνωρη απομόνωση, ξεκομμένοι από συγγενικά πρόσωπα, φίλους και γνωστούς, για ευνόητους λόγους. Οι ειδικοί μάς είχαν ενημερώσει εγκαίρως για την ταυτότητα του θανατηφόρου ιού. Συνεπώς, η συνύπαρξη με τα παραπάνω πρόσωπα αποκλείστηκε εκ των πραγμάτων. Έτσι, περιορισμένοι στο οικογενειακό μας περιβάλλον, πιστοί στο μήνυμα: μένω στο σπίτι, με τα οικιακά μας πρόσωπα, μας δόθηκε – και μας δίνεται ακόμη, άγνωστο μέχρι πότε- η άνεση χρόνου για περίσκεψη και ατομική ενδοβολή.
Βρήκαμε την ευκαιρία για απολογισμό και αξιολόγηση των ατομικών μας πεπραγμένων, μια διαδικασία, που απαιτεί ειλικρινή ανάλυση του συνειδησιακού μας φορτίου, μια ενδόμυχη αναζήτηση των κινήτρων μας, του προσωπικού μα σχεδιασμού. Τελικά, μια θαρραλέα αυτογνωσιακή ανάλυση είναι αυτή, που θα αποτυπώνει το οντολογικό μας είναι και τον προσωπικό μας ρόλο στα συμβάντα της καθημερινότητας και εντεύθεν τη μετά τον κορωνοϊό συνέχιση της ζωής μας, της οποίας τα ποιοτικά χαρακτηριστικά είναι το ζητούμενο.
Στο εγχείρημα αυτό, της αυτοδιαχείρισης, χρειαζόμαστε, είπερ τι και άλλο, τη συνδρομή, την επικουρία του παντεπόπτη Κυρίου, που είναι η ασφαλής αναφορά μας και ο δέκτης των αιτημάτων μας, όταν αυτά θεμελιώνονται σε βαθιά πίστη. Στη διεργασία, λοιπόν, ιχνηλάτησης του εσώτερου είναι μας, του υπαρξιακού, και στις υποκειμενικές μας αναζητήσεις, τη σταθερή πορεία θα μας τη δώσει η λατρευτική μας καταφυγή στο πρόσωπο του Εσταυρωμένου Ιησού. Οι αληθινά μεγάλες πνευματικές οντότητες κατανόησαν από παλιά αυτή την υπέρτατη διάσταση, τη θεότητα του Ιησού και ομολόγησαν την πίστη τους σε Αυτόν είτε με τη φιλοσοφία είτε με την ποίηση είτε με τη ζωγραφική. Οι υμνογράφοι και οι υμνωδοί της χριστιανικής εκκλησίας, διαπνεόμενοι από βαθιά θρησκευτικά αισθήματα και πίστη, δημιούργησαν ύμνους με υψηλόφρονα νοήματα.
Στις ορθόδοξες εκκλησίες, κατά τη θεία λειτουργία και τις άλλες λατρευτικές εκδηλώσεις, μέσα σ’ ένα κλίμα μυσταγωγίας, συντελείται μια αναβάπτιση, μια μεταλλαγή των πιστών, πολύ περισσότερο, όταν η τέχνη των ψαλτών συνεπαίρνει το εκκλησίασμα η δε ψυχή και το πνεύμα μεταρσιούνται πληρούμενες από αγαλλίαση και ευφροσύνη. Τέτοιες καταστάσεις μάς παρώθησαν να βιώσουμε, με τεντωμένες τις κεραίες του είναι μας, οι συντελεστές της τοπικής μας Μητρόπολης. Και αυτό ήταν ένα από τα θετικά του περιορισμένου εορτασμού του Πάσχα αυτού του έτους: να επικεντρώνουμε τον εκκλησιασμό μας από το σπίτι μας στην κεντρική εκκλησία της περιοχής μας.
Κληρικοί και ψάλτες της Μητρόπολής μας, με την παρουσία του χοροστατούντος Μητροπολίτη μας κ. Συμεών, υπερέβαλαν εαυτούς. Άγγιξαν τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας οδηγώντας μας, μέσω της υμνολογίας, νοερά στους Αγίους τόπους, σε θεοβάδιστους δρόμους του Κυρίου μας, βλέποντάς Τον να διδάσκει, να κάνει θαύματα, να συνεπαίρνει τα πλήθη των Εβραίων, να αποστομώνει το σοφό Συνέδριο των Ιουδαίων, να φέρνει σε αμηχανία τους πονηρούς και υποκριτές, με τη θεία Του σοφία, αλλά και με την απλή και ταπεινόφρονα στάση του, η οποία, όμως, γινόταν αυστηρή και επιτιμητική, σε περιπτώσεις παραβίασης του θείου Νόμου. Τέλος βλέπουμε το Θεάνθρωπο πάνω στο Σταυρό να συγχωρεί αυτούς που τον σταύρωσαν! Το απόλυτο θεϊκό μεγαλείο! Το ύψιστο παράδειγμα αγάπης και ταπείνωσης: «αγαπάτε τους εχθρούς υμών…καλώς ποιείτε τους καταρωμένους υμάς..»!
Η σταύρωση και μετά η Ανάσταση του Κυρίου, ελευθέρωσε τον άνθρωπο από τα δεσμά της αμαρτίας. Μας ένωσε ξανά με τον ουράνιο Πατέρα, το δημιουργό μας, δίνοντάς μας την ελπίδα και τη δυνατότητα της θεϊκής κληρονομιάς, την κτήση της ουράνιας μακαριότητας. Αρκεί να το θελήσουμε, έχοντας συλλέξει σ ’αυτή τη ζωή τα ανάλογα εφόδια με τη βοήθεια της αγάπης, της ταπείνωσης, της προσφοράς και των άλλων αρετών που Εκείνος μας φανέρωσε. Αυτά θα είναι το διαβατήριό μας για κάθε περίσταση. Αγάπη, πίστη, ελπίδα, λοιπόν, είναι τα όπλα κάθε ορθόδοξου χριστιανού.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, φίλοι συμπολίτες.
