Γράφει ο Αθανάσιος Κάππος....

Δεν ξέρω πώς να σας το πω, πώς να το περιγράψω όμως το νιώθω μέσα μου και θέλω να το εκφράσω. Τον τελευταίο καιρό βλέπω πράγματα να γίνονται γύρω μου πρωτόγνωρα, μοιάζουν με παραμύθια.  Αιτία είναι ένας «Κινέζος» αόρατος που παρουσιάστηκε και μας άλλαξε τη ζωή, την έκανε κομμάτια.  Έχει τόση δύναμη, αν και είναι μικροσκοπικός που μπορεί με μία κίνηση να χωρίσει μάνα από τον γιο και κόρη από πατέρα.  Έρχεται ξαφνικά και βάζει ανάμεσα από αγαπημένα πρόσωπα μία διαχωριστική γραμμή φαρδιά σαν ένα μπόι και σου απαγορεύει να ακουμπήσεις τον άλλονε με την ποινή θανάτου. 

            Στα ογδόντα χρόνια που βρίσκομαι στον αέρα της γης αυτό δεν το είχα ζήσει, το ομολογώ, παρά μόνο σε κινηματογραφικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Τα έβλεπα και χαμογελούσα ειρωνικά, τα έβλεπα σαν εξωπραγματικές εικόνες.  Όμως τώρα τα βλέπω με τα μάτια μου, μα δύσκολα τα πιστεύω.  Φαίνεται σαν να μας τιμωρεί ο Θεός γιατί τα τελευταία χρόνια ο άνθρωπος γενικά αποξενώθηκε  και έτσι μας πληρώνει με το ίδιο νόμισμα για να το αισθανθούμε.  Μέχρι τώρα είχαμε βάλει μπροστά το εγώ, το εμείς το είχαμε ξεχάσει.  Ο σεβασμός και η αλληλεγγύη απουσίαζε και ήρθαν οι καταστάσεις να μας το θυμίσουν.  Τώρα ο παππούς δεν μπορεί να δει τα εγγόνια του και να τα σφιχταγκαλιάσει.  Τα βλέπει από απόσταση όταν του φέρνουν εφόδια και τρόφιμα, σαν να έχουν χολέρα. 

Οι λέξεις που γράφω ξέρω ότι είναι σκληρές όπως και η εποχή που ζούμε.   Η ζωή γενικά είναι σκληρή και για να την αντιμετωπίσεις θα πρέπει να  σφυρηλατηθείς από μικρός σαν αναμμένο σίδερο επάνω στο αμόνι της κοινωνίας.  Μόνο έτσι μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε  γιατί όσο πάει και σκληραίνει.  Είναι  απάνθρωπο να μπαίνεις φυλακή χωρίς να είσαι παράνομος, όμως αυτό συμβαίνει.  Μα οι ανθρώπινες αντοχές έχουν όρια κι αν τις τεντώσεις πολύ θα σπάσουν.  Ε, και τότε αλίμονό μας! 

 Στο τέλος της περιπέτειας αυτής ο καθένας μας θα χρειάζεται και από έναν ψυχολόγο, γιατί η μάχη αυτή θα αφήσει τραύματα πολλά, από όλες τις απόψεις.  Η φτώχεια βρίσκεται προ των πυλών και αυτό θα φέρει δυστυχία στο λαό, ανατροπές μεγάλες.  Δεν ξέρω πώς να σας το πω, ο νους μου έχει θολώσει.  Λυπάμαι που γράφω τέτοια σενάρια, γιατί από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος και κατά καιρούς έχω πάρει μεγάλα ρίσκα.  Αυτό όμως που τώρα διαδραματίζεται είναι σκληρό και ύπουλο,  οχιά με μαύρες γλώσσες. 

            Από την άλλη όμως θα πρέπει να ξέρουμε όλοι μας πώς ολόκληρη η ζωή είναι ένας αγώνας.  Ένας ανήφορος προς το Γολγοθά που τον πάμε βήμα-βήμα.  Ο άνθρωπος είναι έτσι φτιαγμένος από το Θεό,  του έχει δώσει τόσα εφόδια, που μπορεί να πολεμάει τον οποιοδήποτε εχθρό και στο τέλος να νικάει. 

Αθανάσιος Κάππος