Γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης...
Είναι γεγονός πως λόγω του covid-19 διαβήκαμε ως κοινωνία από μια δύσκολη είσοδο κινδύνου και γίναμε χωρίς τη θέλησή μας πρωταγωνιστές σε μια κατάσταση καινοφανή κατά τη διάρκεια τής οποίας όλοι μας επιδείξαμε υψηλό αίσθημα προσωπικής ευθύνης. Η επέλαση τής επιδημίας, θέλοντας και μη, εξίσωσε προσωρινά κάθε κοινωνική διαφοροποίηση, πλούσιοι και φτωχοί, μικροί και μεγάλοι, ημεδαποί κι αλλοδαποί βρέθηκαν μπροστά στην ίδια πρόκληση. Η συνέχεια όμως μας βρήκε θεατές σε έναν εξώστη παραλογισμού, η λογική χάθηκε κάπου πίσω από τις μάσκες που πρέπει να φοράμε ή δεν πρέπει κι από τα σχολεία που είναι «υγειονομικές βόμβες» ή δεν είναι. Αλλά κι από τις πλατείες που τα όργανα τής τάξεως μοιράζουν πρόστιμα και συλλήψεις στους πολίτες που συναθροίζονται, όχι όμως σε δημάρχους κι από την πολιτική ηγεσία τής χώρας που εκφράζει απαράδεκτες για τη λειτουργία του κράτους απόψεις γεμάτες… σκέρτσο που είναι όμως προσωπικές και όχι θεσμικές, κατά το δοκούν βεβαίως κι αναλόγως με την περίσταση!
Κάθε ξεχωριστή και ιδιαίτερη στιγμή είναι ταυτόχρονα και μια ιστορική στιγμή. Την πορεία της στο χρόνο η Ιστορία τη γράφει πάντοτε με ανεξίτηλο μελάνι, δεν σβήνεται και δεν διορθώνεται. Τα λάθη παραμένουν λάθη όσο κι αν επικοινωνιακά γίνεται προσπάθεια να ξορκιστούν σε στημένες παραστάσεις με περίτεχνα γραμμένο σενάριο. Κάθε σοβαρός πολίτης μα και κάθε σοβαρός πολιτικός γνωρίζει πως αυτές οι στιγμές αφήνουν πάντοτε το στίγμα τους στον τόπο αλλά και στη δική τους προσωπική πορεία. Άλλωστε, αυτό το γραμμικό ξετύλιγμα τού χρόνου μαζί με τις επιλογές της πολιτικής χαρακτηρίζουν κάθε εποχή, κάθε πολίτευμα αλλά και κάθε προσωπικότητα. Αδιαμφισβήτητα, η Ιστορία χτίζεται όπως επιτάσσουν οι πολιτικές αποφάσεις, τι γίνεται όμως όταν αυτές ξεφεύγουν από τα όρια τής κοινωνικά αποδεκτής ορθότητας; Υπάρχει δικλίδα ασφαλείας ή ο εναγκαλισμός με τον πάτο τού βαρελιού είναι μονόδρομος για τον πολίτη και την κοινωνία;
Η ένδεια πολιτικής ικανότητας δε θα πρέπει να συνοδεύεται κι από ένδεια πολιτικής αιδούς, θα ήταν εγκληματικό! Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι αυτονόητο. Κι επειδή η κοινωνία και οι ανάγκες της δε θα σταματήσουν ποτέ να απαιτούν λύσεις και σχέδιο για το μέλλον, κανένας εθισμένος -ενίοτε κι ερεθισμένος- της καρέκλας πολιτικός δεν νομιμοποιείται να ενεργεί ως αλάθητος Πάπας που ζει εκτός πραγματικότητας. Αν δεχτούμε αυτό που πολύ όμορφα λένε οι ποιητές, πως πάντα κάποιος φταίει ακόμα και για τον έρωτα, τότε και πάντα κάποιος θα πρέπει, με την απαιτούμενη σοβαρότητα, να ασκεί πολιτική υπεύθυνα για τον τόπο με τρόπο ερωτικό προς αυτόν, κανείς δε θα του πει πως φταίει! Στις μέρες τής άφθονης πληροφορίας στις οποίες ζούμε, είναι εξόχως δύσκολο για οποιονδήποτε να προσπαθήσει να αποπλανήσει την αλήθεια και να απανθρακώσει τη λογική. Όλοι εκείνοι που θεωρούν πως οι εποχές δεν έχουν αλλάξει και πως ο ‘μέσος πολίτης’ αυτής της χώρας αρκείται στο να παραμείνει για πάντα ‘μέσος’, ίσως τρέφει αυταπάτες. Διότι η κοινωνία σήμερα έχει δραπετεύσει από τις όποιες κομματικές αγκυλώσεις που τη βασάνιζαν μέχρι εχθές, ήταν άλλωστε πολλά τα χρόνια που έπεφτε από τα σύννεφα χωρίς σταματημό και πήρε το μάθημά της. Ίσως εδώ ακριβώς να βρίσκεται σήμερα η δικλίδα ασφαλείας. Απαιτείται το πολιτικό τοπίο να είναι απολύτως ξεκάθαρο και να μην κάνει διακρίσεις. Όταν κάποιος μικρός βρίσκεται δίπλα σε μηδενικά σίγουρα νιώθει τεράστιος, για τον πολίτη όμως που πληροφορείται και μαθαίνει την αλήθεια παραμένει ένα απλό μηδενικό! Τέτοια μηδενικά τα αποκηρύσσει με την ίδια ευκολία που αλλάζει κανάλι στο κουτί της μίζερης τηλεόρασης, είναι χορτασμένος πια από ασημαντότητα. Ενδεχομένως, αυτό να είναι ή να πρέπει να γίνει το στίγμα της στιγμής αυτής που ζούμε.
