Γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης...

Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς αν εκείνη η πέτρα τού Σίσυφου ήταν βαριά ή όχι; Σίγουρα, το μεγαλύτερο βάρος το οποίο κλήθηκε να κουβαλήσει ο άνθρωπος που νίκησε τον Άδη δεν ήταν άλλο παρά η απουσία τελειωμού. Καταδικασθείς αιωνίως να κυλά η πέτρα του από την κορυφή τού βουνού προς τα κάτω, κατανόησε πως από τον ατελεύτητο χρόνο για τη συνείδηση χειρότερο πράγμα δεν υπάρχει. Είναι γεγονός πως η αμείλικτη ροή τού χρόνου δίνει στην αίσθηση τής ύπαρξής μας νόημα. Τούτο το «τώρα», που αντιλαμβανόμαστε ως στιγμή ζωής και που έχει σκληράδα μεγαλύτερη από του διαμαντιού αφού κανείς δεν μπορεί να το αλλοιώσει, πρέπει να έχει αρχή και τέλος για να έχει νόημα – ειδάλλως θα μοιάζει με ατελείωτη έρημο που πάνω της τίποτα δε φυτρώνει. Κι ο κύκλος, μοιραία, πάντα κλείνει στο ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε, στη στιγμή τής πιο σκληρής μοναξιάς, όταν τα στοιχεία τής ζωής, περιουσία, θέση, μόρφωση, εμπειρία, όνειρα και σχέδια και χαμόγελα και δάκρυα και αμαρτίες μηδενίζονται μέσα σ’ ένα τραγικό δευτερόλεπτο. Τραγικό όχι γιατί χάνεται η συνείδηση αλλά γιατί ελευθερώνεται στην πιο καθαρή μορφή της.

Οι παρωπίδες που αυτοθέλητα καρφώνουμε δίπλα στα μάτια μας – δόγματα, πεποιθήσεις, κοινωνικές επιταγές, καθωσπρεπισμός, αναβολές για ένα αύριο που δεν έρχεται ποτέ – θολώνουν την αξία τής ζωής μα και το σκοπό για τον οποίο υπάρχουμε. Ίσως εκεί θα πρέπει να κοιτάξουμε αν στ’ αλήθεια θέλουμε να βρούμε την πηγή τού φόβου που μας χαρακτηρίζει ως γένος. Ο φόβος άλλωστε είναι πιθανόν το πιο ισχυρό εργαλείο επιβολής πολιτικών, χρησμών και βιασμών τής λογικής και τον εκμεταλλεύονται συνήθως αυτοί που θαυμάζουμε ή νομίζουμε πως θαυμάζουμε περισσότερο! Ο μεγαλύτερος από αυτούς, ο φόβος τού τέλους τής συνείδησης, έχει δημιουργήσει έναν απίστευτα οδυνηρό για τον άνθρωπο μηχανισμό δοξασιών που θέλει να μετουσιώσει τη ζωή σε έναν διαρκή θρήνο. Η δήθεν μάταια προσωρινότητα που μας δίδαξαν πως βιώνουμε είναι συνέπεια μιας μεγάλης παρεξήγησης που κακώς δεν αμφισβητούμε, η μονιμότητα τής συνείδησης εις τους αιώνας των αιώνων δεν μας καθιστά νικητές επί του Άδη αλλά σκλάβους μιας πέτρας που δε θα σταματήσει ποτέ να κυλά προς τα κάτω!

Καρπός τής μάθησης είναι η γνώση. Συνεπώς, όποιο δρόμο μάθησης διαλέξει κανείς για να ακολουθήσει, θα καταλήξει στην αντίστοιχη γνώση. Υπάρχει άραγε μια οικουμενικά θεμελιώδης γνώση, δηλαδή ένα δόγμα κατά τον ορισμό τού όρου, το οποίο όλοι οι άνθρωποι θα μπορούσαν ή θα έπρεπε να αποδεχτούν ως αληθινό και να το ακολουθήσουν ως τον ιδανικό δρόμο μάθησης ή μήπως κάθε συνείδηση που γεννήθηκε πάνω σε τούτο τον πλανήτη πρέπει να βρει το δικό της χώμα για να ανθίσει; Η ζωή, που πάντοτε επικυρώνει τις πράξεις της και πάντοτε φανερώνει πως καμιά αρχή δεν μπορεί να υπάρξει δίχως τέλος, ποτέ δεν έφτιαξε τον ίδιο άνθρωπο δυο φορές, ούτε το ίδιο δέντρο μήτε το ίδιο σύννεφο. Γι’ αυτό ίσως κάθε αλήθεια είναι πραγματική γι’ αυτόν που την πιστεύει, σημασία άλλωστε δεν έχουν οι απαντήσεις αλλά οι ερωτήσεις που για να τις ανακαλύψει κανείς πρέπει να νιώσει την τρομακτική δύναμη τής σιωπής κατά τη διάρκεια της σκέψης. Καμιά μεγάλη ερώτηση δε γεννήθηκε εύκολα, προσοχή λοιπόν στις εύκολες απαντήσεις!

Η εκμετάλλευση τού μηχανισμού τού τέλους τής συνείδησης αποφέρει μεγάλο κέρδος σ’ όλους εκείνους που κουρντίζουν τα γρανάζια του. Η φιλοσοφία τής ζωής για τους φυλακισμένους τού μηχανισμού αυτού έχει μετατραπεί σε φιλοσοφία θανάτου. Διότι είναι άλλο πράγμα να φυλλομετρεί κανείς τη ζωή με φόβο υπακούοντας τυφλά σε πέτρινες εντολές κι άλλο να τη ζει ανασαίνοντας πάντα το νεαρό αέρα που αναδίδεται από τον καθάριο ομφαλό τής αυγής του πνεύματος. Στην πρώτη περίπτωση τα δευτερόλεπτα είναι βαριά, στη δεύτερη τα χρόνια είναι όμορφα. Η αιωνιότητά μας είναι στιγμιαία! Αν από τούτη την αλήθεια δημιουργήθηκε η πέτρα τού Σίσυφου, τότε δεν έχει βάρος κι ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στο τέλος τής συνείδησής του ήσυχα και χωρίς κανένα φόβο. Εκεί κρύβεται η ομορφιά, θαρρώ εκεί και η ουσία.