Γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης...
Η πολιτική ευθύνη στις μέρες μας μοιάζει σαν μια νεκρή αλήθεια αφού είναι ταυτόχρονα τόσο απαραίτητη μα και τόσο δυσεύρετη συνάμα. Στον καιρό τού κοροναϊού και μετά την πολύ ακριβή τυμπανοκρουσία των είκοσι εκατομμυρίων ευρώ, οι πανηγυρισμοί έδωσαν τη θέση τους σε πολιτικά τερτίπια μετακύλησης της λογοδοσίας, για τους λανθασμένους χειρισμούς που οδήγησαν στην έξαρση των κρουσμάτων, από την πολιτεία στον πολίτη. Η πολιτική ευθύνη όμως, δεν είναι ούτε εφεύρημα τής ματαιοδοξίας των ανθρώπων που επιθυμούν διακαώς καρέκλες κι αξιώματα ούτε κάποιο εφήμερο γέννημα για να δίδει άλλοθι σε αποφάσεις που έχουν ληφθεί χωρίς περίσκεψη και ορθό σχεδιασμό, είναι μια ανάγκη αληθινή που απορρέει από την ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας!
Εν αρχή, λοιπόν, είναι η ευθύνη σε κάθε ορθά διοικούμενη πολιτεία. Ευθύνη την οποία δεν δικαιούνται να αποποιηθούν όσοι έχουν δια της ψήφου των πολιτών κληθεί να την υπηρετήσουν ούτε βεβαίως να τη μεταβιβάσουν σε κανέναν τρίτο. Ειδάλλως, θα μετουσιωθεί σε τέφρα καιόμενης δημοκρατίας που την παρασέρνει ο άνεμος κατά τις ορέξεις του. Τόσο η ευθύνη των διοικούντων όσο και των διοικούμενων, βεβαίως, είναι εξόχως σημαντική για τη λειτουργία του πολιτεύματος και, κυρίως, για την ομαλή συμβίωση των πολιτών σε κάθε χώρα. Πού όμως σταματά η πολιτική ευθύνη και πού αρχίζει η ατομική;
Είναι πράγματι τρομακτικό για μια δημοκρατία να υπάρχουν πολιτικοί με μειωμένη ικανότητα αντίληψης και ανάλυσης τής ιστορικής συγκυρίας που καλούνται να διαχειριστούν. Διότι οι άνθρωποι αυτοί λαμβάνουν αποφάσεις και κατευθύνουν τον κρατικό μηχανισμό, ο οποίος σε κάθε περίπτωση οφείλει να προστατέψει τον πολίτη και την κοινωνία εν συνόλω. Στην εποχή της πανδημίας ο τρόμος αυτός γιγαντώνεται ακόμα περισσότερο μπροστά στην ατολμία και στις σπασμωδικές κινήσεις της συντεταγμένης πολιτείας που επιτείνουν το πρόβλημα. Ένα μείζον πρόβλημα και μια -ούτε λίγο ούτε πολύ- προαναγγελθείσα αποτυχία εις βάρος τής δημόσιας υγείας που οι κρατούντες επιθυμούν να τη φορτώσουν στους πολίτες.
Δημοκρατία σημαίνει πρωτίστως ατομική ευθύνη, αυτό είναι αυτονόητο. Δεν είναι όμως αυτονόητο να εισάγονται στη χώρα φορείς του ιού και ο κρατικός μηχανισμός να σφυρίζει αδιάφορα κάνοντας ελάχιστους δειγματοληπτικούς ελέγχους και στο τέλος της ημέρας να επιβάλει πρόστιμα στους επιχειρηματίες τού τουρισμού. Δεν είναι αυτονόητο να απαιτεί η πολιτεία από παιδιά εφτά, οχτώ και δέκα χρονών να φορέσουν μάσκα για έξι κι εφτά ώρες τη μέρα μιας και η ίδια δε φρόντισε να περιορίσει την πανδημία. Δεν είναι αυτονόητο τα παιδιά, από τα εφτά τους χρόνια, να κληθούν να αποστασιοποιηθούν από τους συμμαθητές τους και να μην κοινωνικοποιηθούν, όπως προστάζει ο ρόλος του σχολείου. Δημοκρατία σημαίνει όμως και πολιτική ευθύνη. Σημαίνει πως οι έχοντες το πρόσταγμα για τη λειτουργία τού κρατικού μηχανισμού ενεργούν διαρκώς και αδιαλείπτως με γνώμονα την προστασία του ανθρώπου και της αξίας που αυτός φέρει, όπως άλλωστε το Σύνταγμα επιτάσσει. Ενδεχομένως ίσως, μιας και πολύς λόγος για την ατομική ευθύνη γίνεται εσχάτως σε μια προσπάθεια δαιμονοποίησής της για λόγους ξεκάθαρα μικροπολιτικούς, να απαιτήσουμε ως πολίτες -επιτέλους- η ανάπηρη πολιτική ευθύνη που χαρακτηρίζει τον τόπο να μετουσιωθεί σε αληθινή πολιτική ευθύνη. Αληθινή και πολύτιμη για όλους. Χώρος για κάλπικη και φθηνή ευθύνη στον καιρό της πανδημίας δεν υπάρχει. Είναι επικίνδυνη.
