Bullying: Όταν παιδιά, εκφοβίζουν… παιδιά!
(Σκέψεις, και αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο)
της Λίλης Τσώνη
Μια συμπεριφορά που μπορεί να είναι γένους αρσενικού, αλλά μπορεί να είναι και γένους… θηλυκού.
Μπορεί το Κοινωνικό, το Σχεσιακό και το Συναισθηματικό bullying να είναι ο τομέας των… κοριτσιών. Μπορεί ο εκφοβισμός με αυτές οι μορφές του να συντηρείται και να επιβιώνει μέσα από τις μικρές, «δεμένες», αμείλικτες παρέες συχνά δημοφιλών ή ακόμη και ακαταμάχητων κοριτσιών με αληθινή ή ψεύτικη ευγένεια- όμως… Όμως, αν και όχι με μεγάλη συχνότητα, αποδεικνύεται ότι και τα κορίτσια μπορούν να φερθούν με την ίδια σκληρότητα των αγοριών, και να επιλέξουν την ίδια στρατηγική και τον ίδιο τύπο bullying. Μπορούν να ασκήσουν ακόμη και σωματική βία, χρησιμοποιώντας την όποια σωματική δύναμη διαθέτουν ως φυσικό τρόπο κυριαρχίας και εκφοβισμού, απέναντι στο παιδί που -για συγκεκριμένους λόγους- θα επιλέξουν και που, συνήθως, συμβαίνει να είναι ένα κορίτσι.
Εκφοβισμός. Bullying. Νταηλίκι. Ή, όπως κι αν λέγεται… τι είναι; Η χρήση δύναμης ή εξουσίας κάποιου, για να εκφοβίσει ή να βλάψει ασθενέστερα άτομα. Και… Μια μαθημένη συμπεριφορά. Μια συμπεριφορά που διδάσκεται σιωπηρά και που μαθαίνεται. Μια διαρκής παρατήρηση και καταγραφή από τα παιδιά, της συμπεριφοράς των ανθρώπων που είναι σημαντικοί στη ζωή τους. Μια καθημερινή μάθηση μέσα από την κοινωνική εμπειρία και τη μοντελοποίηση.
Ναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, οι μεγάλοι γίνονται το μοντέλο συμπεριφοράς για τα παιδιά. Ένα μοντέλο που μπορεί να είναι άλλοτε καλό και άριστο, άλλοτε κακό και επικίνδυνο. Αυτό, οι μεγάλοι συχνά το ξεχνούν ή, ακόμη χειρότερα, δεν αντιλαμβάνονται καν ότι συμβαίνει… Γιατί, η δύναμη που έχουν οι μεγάλοι να διαπλάθουν τις παιδικές προσωπικότητες, ακόμη και από απόσταση, είναι μεγάλη. Πολύ μεγάλη. Η οικογένεια, η γειτονιά, οι δάσκαλοι, τα ΜΜΕ, οι άνθρωποι της Εκκλησίας, όλοι έχουν τη δυναμική να αποτελέσουν μοντέλο συμπεριφοράς για τα παιδιά. Κι όλοι τους έχουν το μερίδιο της δικής τους, μικρής ή μεγάλης ευθύνης απέναντι στα παιδιά… Το μερίδιο μιας αόρατης και συνάμα ορατής ευθύνης.-
Σε γενικές γραμμές, μετά το bullying…
Το παιδί οποιασδήποτε ηλικίας, που έχει υποστεί bullying, το προσεγγίζουμε με λόγια απλά και με αληθινό ενδιαφέρον.
Με κατανόηση και σεβασμό. Με τρόπο κομψό και προσεγμένο. Σκοπός μας είναι να το κάνουμε να νοιώσει σιγουριά κι εμπιστοσύνη.
Να νοιώσει την αγάπη μας.
Και ότι δεν θα το πληγώνουμε κι εμείς με την παρέμβασή μας.
Το αγγίζουμε απαλά με την παρουσία μας, όπως αν κάτι πάνω του θα έγραφε: «προσοχή, εύθραυστο!»
Άλλωστε, έχουμε μπροστά μας ένα τρομαγμένο παιδί και το κρυμμένο του μυστικό. Το πιθανότερο είναι το παιδί να νοιώθει άβολα, να ντρέπεται για αυτό που του συνέβη και τώρα να ντρέπεται ακόμη περισσότερο, γιατί κάποιος ανακάλυψε το μυστικό του, ακόμη κι αν αυτός ο κάποιος είναι εδώ για να βοηθήσει.
Βεβαίως, εννοείται ότι σε καμιά περίπτωση δεν δείχνουμε λύπηση ούτε οίκτο σε ένα παιδί που έχει υποστεί bullying, οποιασδήποτε ηλικίας κι οποιουδήποτε φύλλου κι αν είναι. Σε καμιά περίπτωση! Ακόμη κι αν κάπου μέσα μας, έτσι νοιώθουμε…
Όλοι μας, ας είμαστε κάτι παραπάνω από απλοί θεατές σε ένα bullying…
Ας γίνουμε κάτι παραπάνω από ένα τσούρμο περίεργων περαστικών, που αρκείται να στέκεται και να παρακολουθεί «το θέαμα», ύστερα γυρίζει την πλάτη του και φεύγει χωρίς προβληματισμό, σαν να μην έγινε τίποτα πριν λίγο μπροστά στα μάτια του…
*Προσέχουμε και δεν υποβαθμίζουμε ένα bullying!
*Ούτε το θεωρούμε απαραίτητο για τη μετάβαση από κάποιες ηλικίες σε κάποιες άλλες… Δεν είναι τρόπος μεγαλώματος ο εκφοβισμός!
Εμείς οι μεγάλοι, σκεφθήκαμε ποτέ…
Πόσα αψυχολόγητα χαστούκια δώσαμε σε ένα παιδί, στο δικό μας παιδί, μόνο και μόνο επειδή είχαμε τα νεύρα μας;
Την ώρα εκείνη, σκεφθήκαμε ότι όχι μόνο ασκούμε εκφοβισμό, αλλά τον διδάσκουμε κιόλας;
Πόσες φορές το μειώσαμε, το υποβαθμίσαμε, το «προσπεράσαμε» και δεν το σεβαστήκαμε μόνο και μόνο επειδή εκείνο είναι «το μικρό» κι εμείς «οι μεγάλοι»;
Και τότε, πάλι εκφοβισμό του ασκήσαμε.
Κάποιοι άλλοι, σκεφθήκαμε μήπως ήρθε η ώρα να πάψουμε να καμαρώνουμε για το δυναμικό παιδί μας, που χειροδικεί και τρέπει σε φυγή όλα τα υπόλοιπα κι εκείνα τρέμουν ακόμη και στο άκουσμα του ονόματός του;
Μήπως ήρθε η ώρα να δούμε πώς θα το βοηθήσουμε; Γιατί και το παιδί που ασκεί εκφοβισμό, κι εκείνο έχει ανάγκη από βοήθεια…
Τα παιδιά, όλα τα παιδιά, μαθαίνουν από πάρα πολύ νωρίς το σεβασμό. Αρκεί να τους τον διδάξουμε…
Είναι πολύ εύκολο να τους μάθουμε ότι:
*Όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι, άσχετα από το χρώμα τους, τη θρησκεία τους, τις ευκαιρίες που είχαν ή δεν είχαν στη ζωή τους και τις συγκυρίες που βρέθηκαν στο διάβα τους, και από την επιφανή ή όχι καταγωγή τους.
*Ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να είχε γεννηθεί σε οποιαδήποτε άλλη γωνιά του Πλανήτη, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα Δυτικότερα, Νοτιότερα, Ανατολικότερα ή πιο Βόρεια από το δικό μας τόπο γέννησης, καταγωγής και διαμονής… Θα μπορούσε να ήμασταν «ένας από εκείνους»!
*Δεν στοχοποιούμε ούτε ενοχοποιούμε τη διαφορετικότητα των ανθρώπων, όποια κι αν είναι, με ό, τι κι αν έχει να κάνει.
*Τέλος, ας έχουν στο νου τους ότι, καθένας από εμάς δεν αποκλείεται να φαίνεται διαφορετικός στα μάτια των άλλων…
Και, βεβαίως, ότι δεν είναι απαραίτητα… «βλάκας», όποιος έχει υποστεί bullying…
Λ.Τ.
Ακολούθησε το LamiaReport στο Facebook... για να μη χάνεις είδηση!
