Η Χώρα μας, μικρή εδαφολογικά, αλλά προνομιούχα γεωγραφικά: θέση, κλίμα, παράλια, ηπειρωτική και συγχρόνως νησιωτική, με όλα όσα την καθιστούν  ονειρική, γιαυτό και ζηλευτή, μαζί με τις πνευματικές καταβολές των προγόνων, αιώνιες πολιτισμικές αξίες, κληρονόμησε τις αγωνίες και τους αγώνες εκείνων, για την αυθυπαρξία αυτής της γήινης γωνιάς της Υδρογείου.

Στη διαχρονία της τούτη η χώρα γνώρισε πολλά και έπαθε πολλά. Στην αρχαϊκή της περίοδο, μικρή ούσα κατέκτησε και κατακτήθηκε. Μετά τους αλεξανδρινούς χρόνους, οι Ρωμαίοι οι πρώτοι κατακτητές. Ακολούθησαν Ασιάτες κατακτητές: οι Μωαμεθανοί Τούρκοι που κατέκτησαν την εξελληνισμένη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τις γειτονικές περιοχές των Βαλκανίων. Έτσι η Ελλάδα βρέθηκε υπό τουρκικό ζυγό για 400 ολόκληρα χρόνια. Μετά την απελευθέρωσή της η χώρα μας δεν έπαψε να έχει προβλήματα με την Τουρκία, αν και διαλυμένη αυτοκρατορία η τελευταία.

Η Τουρκία, με τη μορφή της δημοκρατικής χώρας τώρα, είναι μια βαθμηδόν εξελισσόμενη κρατική οντότητα, η οποία μετά τον ιδρυτή της Νέας Τουρκίας Κεμάλ Ατατούρκ, που έδωσε κοσμικό περιεχόμενο στην κρατική υπόσταση της χώρας του, τα τελευταία χρόνια η Τουρκία έχει περιβληθεί το μουσουλμανικό της ένδυμα με πρόθεση να βάλει στο χρονοντούλαπο το κεμαλικό ιδεώδες  του κοσμικού κράτους. Ο ηγέτης της, Ταγίπ Ερντογάν, που όπως λέγεται έχει ελληνικές ρίζες, από Έλληνες προγόνους του Πόντου, φιλοδοξεί να αναστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τα σχέδιά του αυτά στηρίζει σε ορισμένες παραμέτρους: μεγάλο εδαφικό μέγεθος της χώρας του, μεγάλο πληθυσμό- περίπου 80 εκατομμύρια- και ταχύρρυθμη οικονομική ανάπτυξη.  Από  χρόνια έχει δώσει έμφαση στην πολεμική βιομηχανία. Κατόρθωσε έτσι να επιτύχει γηγενή πολεμική παραγωγή, σε σημείο που να νιώθει πολύ δυνατός, έχοντας ισχυρούς εξοπλισμούς, στον αέρα, στη θάλασσα, στην ξηρά. Όλα αυτά βάσει σχεδίου, που τελευταία το πραγματοποιεί με τις φανερές του επιδιώξεις, ήτοι να παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα όμορων χωρών ( π.χ Συρίας), να συνομολογεί συμφωνίες κατά παράβαση διεθνών συνθηκών (όπως το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο) βλάπτοντας συνειδητά τα κυριαρχικά δικαιώματα των γειτονικών χωρών, κυρίως της Ελλάδας και της Κύπρου. Μη έχοντας υπογράψει το Δίκαιο της θάλασσας, δε σέβεται το διεθνές δίκαιο και αυθαιρετεί ασύστολα, παρόλες τις διεθνείς επικρίσεις.

Η Τουρκία του Ερντογάν έχει κυριολεκτικά εκτροχιαστεί. Εφαρμόζει χιτλερικές μεθόδους, αναζητώντας «ζωτικό χώρο» σε στεριά και θάλασσα. Χρησιμοποιώντας σκόπιμα κατασκευασμένο σλόγκαν, της «Γαλάζιας Πατρίδας», διεκδικεί την αρπαγή και προσάρτηση των μεγάλων νησιών μας του Βορείου Αιγαίου, ενώ αμφισβητεί την κυριότητα των μικρών νήσων και βραχονησίδων που δεν αναφέρονται στη Συνθήκη της Λωζάνης, μολονότι η Συνθήκη αυτή τα κατακυρώνει φανερά ως παραρτήματα των Μεγάλων νησιών του Αρχιπελάγους.       

Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα τουρκικά ανομήματα που καθιστούν τη χώρα αυτή ένα αποπροσανατολισμένο κράτος που έχει αυτό-απομονωθεί, κινούμενο σε μια ψεύτικη και παράνομη, εκτός νομίμων διεθνών ορίων τροχιά, με οδηγό ένα λίντερ που κολυμπά σ’ένα πέλαγος ψευδαισθήσεων, τυφλωμένον από το μεγαλοϊδεατισμό του και τη σχιζοθυμική μεγαλομανία του, που έχει χάσει την αίσθηση του σοβαρού, αλλά ταυτόχρονα που είναι μια προσωπικότητα της οποίας το σύνδρομο της ανευθυνότητας υποδαυλίζει, μεγεθύνοντάς τα, τα φιλοπόλεμα αντανακλαστικά των αντιπάλων συνασπισμών.

Μέχρι τώρα ο Τούρκος Πρόεδρος με τα πεπραγμένα του έχει σκιαγραφήσει το ατομικό του προφίλ. Όλος ο κόσμος έχει αντιληφθεί περί τίνος πρόκειται. Έτσι γεννιέται το ερώτημα σ’ εμάς τους αφελείς πολίτες: γιατί ο ηγέτης αυτός αφήνεται να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τους διεθνείς κανόνες Δικαίου και διαστρεβλώνοντας τα πραγματικά περιστατικά να βγάζει «λάδι» τον εαυτό του και το περιβάλλον του, μεταφέροντας στην Ελλάδα και στην Κύπρο την υπαιτιότητα των ταραχών στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο, μεταβαλλόμενος έτσι από θύτης σε θύμα; Όλοι βλέπουν πού βρίσκεται το δίκαιο και όλοι σιωπούν, πλην ολίγων συμμάχων (όπως λ.χ η Γαλλία). Τα οικονομικά συμφέροντα υπέρκεινται, δυστυχώς, της έννοιας της δικαιοσύνης, αλλά και της αλληλεγγύης, όταν γίνεται  λόγος για Ενωμένη Ευρώπη! Οι οικονομικές συναλλαγές, τα δούναι και λαβείν διαφόρων εθνών με την Τουρκία, μεταξύ αυτών και ευρωπαϊκών, έχουν δημιουργήσει παράπλευρες σχέσεις και κάθε λογής υποχρεώσεις. Οι σχέσεις αυτές επηρεάζουν τη λήψη αποφάσεων εις βάρος της Τουρκίας. Παράδειγμα: μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες δε συναινούν στη λήψη κυρώσεων κατά της Τουρκίας ή πιέζονται ασφυκτικά για να το πράξουν. Η Γερμανία, ασκώντας την προεδρία της Ε.Ε αυτή την περίοδο, καταβάλλει προσπάθειες, ώστε η Τουρκία να «πέσει στα μαλακά»! Στην περίπτωση αυτή τέτοιες συμπεριφορές αποτελούν κριτήριο για την εγκυρότητα και τη σταθερή λειτουργία της ευρωπαϊκής Ένωσης! Δεν αγνοούμε βέβαια τους ιδιαίτερους δεσμούς Τουρκίας και Γερμανίας, όπου τα τελυταία χρόνια εγκαταβιούν εκατομμύρια Τούρκοι. Η ιστορική μνήμη είναι αψευδής μάρτυρας των σχέσεων των δύο χωρών. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, αναρωτιέται κανείς ποιος είναι ο ρόλος της Ένωσης των ευρωπαϊκών Κρατών; Ποιοι είναι οι βαθύτεροι δεσμοί που τα ενώνει; Η Ε.Ε δεν έχει το σθένος να ανακόψει την αυθαίρετη ισοπεδωτική τακτική της Τουρκίας; Παριστάμεθα μάρτυρες της ασύδοτης και ανέλεγκτης ελευθερίας της Τουρκίας να ασχημονεί, να οργώνει τις θάλασσες, να απειλεί, να προσβάλλει τις ηγεσίες των χωρών που την ενοχλούν, να απαιτεί μοιρασιά του ξένου πλούτου κλπ  κλπ. Επικαλείται τα δικαιώματα της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας για συμμετοχή της σε κέρδη από το θαλάσσιο πλούτο του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, παίρνοντας έτσι το ρόλο του προστάτη της. Η Κοινότητα αυτή από το 20% περίπου πριν από το 1974, με την εισβολή της Τουρκίας στη Μεγαλόνησο κατέλαβε ένα μεγάλο μέρος της Βόρειας Κύπρου, κατέχοντας σήμερα το 38% του νησιού. Έτσι η Τουρκία από εγγυήτρια δύναμη, μαζί με Ελλάδα και Μεγάλη Βρετανία, ανέλαβε διαφορετικό ρόλο διατηρώντας παράνομα κατοχικό στρατό στο νησί. Όλοι κωφεύουν, αφήνοντας το ζήτημα αυτό να αποτελεί το μόνιμο βραχνά και δίνοντας στην Τουρκία το δικαίωμα να παρεμβαίνει στη ζωή των δύο Κοινοτήτων. Άλλωστε η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Αυτή είναι η ασύγγνωστη ιδιορρυθμία αυτής της χώρας, να μην αναγνωρίζει ό,τι βρίσκεται έξω από τα σχέδιά της και τα συμφέροντά της. Χρέος της Ελλάδας είναι να αντιστέκεται μέχρις εσχάτων, μη παραχωρώντας «Γη και Ύδωρ» στην αλλοπρόσαλλη αυτή χώρα, ελπίζοντας ότι θα υπάρξει αφύπνιση της διεθνούς Κοινότητας, ώστε να συμμορφώσει τον αυθάδη ταραξία, που αποτελεί μόνιμο κίνδυνο για τα χειρότερα.

                                          Γιάννης Γουργιώτης