Γράφει η Λίλα Νέμτσα.
Το 2020 βρήκε αντιμέτωπους όλους τους ανθρώπους με μία νέα πανδημία, ονόματι Covid-19. Hτελευταία, πέραν του ότι πρόκειται για μία υγειονομική κρίση, συνιστά παράλληλα μία πανδημία ανεργίας παγκοσμίου βεληνεκούς. Όσον αφορά την Ελλάδα, ο νέος αυτός ιός είχε και συνεχίζει να έχει ισχυρό αντίκτυπο σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα σε αυτόν της οικονομίας. Όπως είναι γνωστό, οι εργαζόμενοι αποτελούν τον κινητήριο μοχλό της οικονομίας ενός κράτους και μέσω της προσφερόμενης εργασίας συμβάλλουν στη συνολική πρόοδο του τελευταίου.
Βγαίνοντας από τη «μνημονιακή περιπέτεια» η χώρα μας, πάσχιζε να βρει τις ισορροπίες της, θέτοντας το μέσο μισθό μιας σύμβασης μερικής απασχόλησης στα 400 ευρώ αναμένοντας από περίπου 714.000 εργαζομένους να επιβιώσουν βάσει αυτού. Στόχος του κράτους τότε, ήταν η αποκλιμάκωση του φαινομένου της ανεργίας με σταθερό και αδιάκοπο τρόπο. Και πάνω που τα ποσοστά των ανέργων έδειχναν να μειώνονται αισθητά, η εμφάνιση της νέας πανδημίας οδήγησε στην εκθετική άνοδό τους.
Προκειμένου, λοιπόν, να αναχαιτιστεί η ανοδική εξέλιξη του νέου κορωνοϊού, κάθε κράτος έλαβε και εξακολουθεί να λαμβάνει δυσμενή μέτρα, πολλά από τα οποία επηρεάζουν τον εργασιακό τομέα. Αρκετοί, μάλιστα, στατιστικολόγοι κι ερευνητές επισήμαναν πως «οι νέοι είναι αυτοί που θα πληρώσουν το τίμημα». Στον απόηχο των ερευνητικών αυτών εκθέσεων βρίσκεται το πόρισμα σύμφωνα με το οποίο, η πανδημία θα αφήσει 12 εκατομμύρια ανέργους στην Ευρώπη δυσχεραίνοντας έτσι, την επαγγελματική κατάρτιση των νέων ατόμων τα οποία δεν έχουν ακόμη προλάβει να «σταθούν στα πόδια τους».
Σύμφωνα με τη EUROSTAT, η Ελλάδα βρίσκεται στη δεύτερη θέση της ευρωπαϊκής κατάταξης, με το υψηλότερο ποσοστό νέων ανέργων, το οποίο τον Ιούνιο του 2020 ανερχόταν στο 41,7%. Το αρνητικό ρεκόρ κατέχει η Ισπανία και ύστερα από τη χώρα μας έπεται η Ιταλία, η οποία είχε δεχθεί ισχυρό πλήγμα από την πανδημία. Αξίζει να επισημάνουμε πως ηλικιακά, τα υψηλότερα ποσοστά καταγράφονται μεταξύ 20 και 24 ετών (36,4%).
Επιπλέον, καθίσταται σαφές, πως η ανεργία δε γνωρίζει φυλετικές ή ηλικιακές διακρίσεις. Ωστόσο, θα οδηγηθούμε στο συμπέρασμα πως η νέα πανδημία έπληξε τους νεότερους εργαζομένους περισσότερο, αν αναλογιστούμε τις εργασιακές επιλογές των νέων σε συνάρτηση με τα νέα μέτρα που τέθηκαν σε ισχύ. Αρχικά, οι περικοπές των ωραρίων εργασίας ή σαν έσχατο μέτρο, η απόλυση, εφαρμόζονται πρωτίστως στους νέους εργαζόμενους.
Έπειτα, οι νέοι, δεδομένου ότι είναι καινούργιοι στον επαγγελματικό κλάδο, φαίνεται να προτιμούν και να ωθούνται σε μορφές μερικής απασχόλησης και ενδεχομένως, μειωμένης νομικής προστασίας. Αξιοσημείωτα είναι τα αποτελέσματα μιας έρευνας του InternationalLaborOrganization, βάσει των οποίων, 3 στους 4 νέους ωθούνται στην παραοικονομία και προτιμούν απασχόληση δίχως ασφάλιση στους χώρους της εστίασης και παροχής των υπηρεσιών.
Αναφορικά με τα μέτρα που εισηγήθηκαν οι ειδικοί κι εφάρμοσε η κυβέρνηση, παρατηρείται πως ο κλάδος των υπηρεσιών (ξενοδοχεία, εμπόριο, εστίαση) και των επιχειρηματικών-χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων είναι αυτοίπου βάλλονται περισσότερο από αυτήν την εφαρμογή λόγω της απουσίας από τον εργασιακό χώρο, τη μείωση των ωρών εργασίας και τη θέσπιση της τηλεργασίας αντίστοιχα. Μικρότερη επιρροή, ωστόσο, φαίνεται ότι άσκησαν αυτά τα μέτρα στον πρωτογενή τομέα της οικονομίας (γεωργία, δασοκομία, αλιεία). Συνάγεται, σαφώς από τα παραπάνω πως η ζοφερή νέα αυτή πραγματικότητα έρχεται να επιβεβαιώσει πως οι νέοι «πληρώνουν το τίμημα» της πανδημίας μιας κι είναι αυτοί που ως επί το πλείστον, απασχολούνται στους χώρους της εστίασης και της παροχής υπηρεσιών. Δεν πρέπει, όμως, να λησμονείται και η αισθητή αύξηση των ανέργων μεταξύ ηλικίας 35 και 44 ετών – ηλικία που θεωρείται η πιο παραγωγική –αναγκάζοντας τους εργαζομένους αυτούς να στρέφονται σε πιο ευέλικτες μορφές απασχόλησης.
Εν κατακλείδι, είναι εμφανές πως ο κορωνοϊός άλλαξε τις ισορροπίες και τα μέχρι τώρα δεδομένα. Λαμβάνοντας υπόψιν ότι το μέλλον παραμένει αβέβαιο, το στοίχημα που πρέπει να θέσει το κράτος είναι η περιφρούρηση των θέσεων εργασίας, η δημιουργία νέων, καθώς και η λήψη κάθε δυνατού μέτρου και πρακτικής προκειμένου να υψωθεί ισχυρό ανάχωμα έναντι της νέας αυτής πανδημίας, βγάζοντας όλους τους ανθρώπους νικητές.
