Δεν ξέρω πώς να σας τα πω και πώς να τα περιγράψω όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και βλέπουμε μπροστά μας. Σήμερα ζούμε σε μία εποχή όπου τα κύρια χαρακτηριστικά που επικρατούν και προβάλλονται είναι ο φόβος και η βία.
Λόγω των περιοριστικών μέτρων που επικρατούν τον τελευταίο χρόνο η μόνη ψυχαγωγική διέξοδος για τους πιο πολλούς είναι η τηλεόραση. Αλλά αυτοί που φτιάχνουν τα προγράμματα κατάφεραν ώστε αυτό το μέσον να το μετατρέψουν σε οθόνη ανεξέλεγκτης βίας.
Προσπαθούν να παρουσιάσουν σχεδόν όλα τα θέματα με υπερβολές, με αποτέλεσμα ο τηλεθεατής να σοκάρεται και να καλημερίζει την θλίψη.
Ότι και να παρουσιάσουν το βαπτίζουν «συγκλονιστικό» και αυτή η λέξη πλέον έχει χάσει την αξία της και το νόημα της. Αυτοί που έχουν βήμα και επικοινωνούν με το κοινό θα πρέπει να «μακιγιάρουν» τις ειδήσεις με τρόπο προσιτό και όχι να τις μετατρέπουν με Χιτσκοκική μουσική σε θρίλερ, νομίζοντας πως με τον τρόπο αυτό θα εντυπωσιάσουν.
Η εποχή που ζούμε είναι από όλες τις απόψεις δύσκολη. Κινούμαστε σε ένα πρωτόγνωρο περιβάλλον γεμάτο από πολλά κενά αέρος. Η ισορροπία μεταξύ των ανθρώπων έχει χαθεί με αποτέλεσμα να φοβάται ο κάθε ένας μας τον άλλον να τον ακουμπήσει γιατί παραμονεύει μία αόρατη απειλή που σε στέλνει στον άλλο κόσμο «αδιάβαστο» αν κάνεις αυτό το λάθος.
Ο κόσμος περπατάει στους δρόμους με το φόβο φωλιασμένο μέσα του λες και ζούμε υπό καθεστώς Στρατιωτικής κατοχής νιώθοντας τον εχθρό να τον σημαδεύει.
Τα νεύρα όλων μας από τις αλλεπάλληλες καραντίνες είναι τεντωμένα ,έτοιμα να εκραγούν και αυτό το βλέπουμε στην καθημερινή βία που επικρατεί.
Άλλος αφαιρεί τη ζωή ενός καταστηματάρχη γιατί του φάνηκε φουσκωμένος ο λογαριασμός τηλεφώνου. Πολλοί σκοτώνουν την σύντροφό τους γιατί τους εγκατέλειψε και άλλοι θερίζουν έξω από το σπίτι του έναν δημοσιογράφο επειδή τόλμησε να σκαλίσει μία υπόθεση που τους αφορούσε. Βία και μόνο βία.
Ίσως να μας δοκιμάζει ο Θεός γιατί πολύ έχουμε εξοκείλει. Η σύμπνοια από άνθρωπο σε άνθρωπο έφυγε και πλέον δεν υπάρχει.
Θυμάμαι παλιά την δεκαετία του 1950 όταν ήμουν μαθητής του κατηχητικού ένας Θεό σταλμένος ιεροκήρυκας, ο πατήρ Γεώργιος, μας έλεγε πως θα έρθει η εποχή όπου ο άνθρωπος θα τρέχει να κρυφτεί μέσα σε σπηλιές για να μην τον βρει ένας εχθρός που δεν θα φαίνεται και εγώ χαμογελούσα. Τώρα όμως που τα βλέπω όλα αυτά με τα μάτια μου και τα ζω μέσα στο πετσί μου καταλαβαίνω πως ο ιερωμένος αυτός μιλούσε με τη γλώσσα του Θεού για να μας συμβουλέψει.
Τέτοιους φωτισμένους καθοδηγητές χρειάζεται σήμερα η κοινωνία μας και όχι ανθρώπους που προάγουν την βία και τις υπερβολές με μοναδικό γνώμονα το κέρδος.
Δεν ξέρω πότε θα τελειώσει η περιπέτεια αυτή. Αυτό όμως που βλέπω σίγουρο είναι ότι θα μας αφήσει πληγές πολλές και η μεγαλύτερη θα είναι η κατάθλιψη που άρχισε να μας αγγίζει.
Ελπίζω με τη βοήθεια του θεού η παρένθεση αυτή γρήγορα να κλείσει για να βρούμε πάλι το χαμόγελο που τόσο μας έχει λείψει…
Κάππος Αθανάσιος
