Οι προσδοκίες για μια σύντομη απαλλαγή από τον εφιάλτη που μας καταδυναστεύει εδώ και ένα χρόνο τώρα μ’ένα σφιχτό εναγκαλισμό, ύπουλα δε  και αόρατα μας κόβει κυριολεκτικά την ανάσα, με μεγάλη αυτοσυγκράτηση χρωματισμένη με πενιχρή αισιοδοξία, τολμώ να ομολογήσω,  ότι διαψεύδονται σε μεγάλο βαθμό! Και εξηγώ γιατί.

Η διάψευση των ελπίδων μας για επάνοδο στην επιθυμητή ομαλή ζωή, έχει τις αιτίες της, που είναι προφανείς και ηχηρές. Αρχικά, είναι οι μάταιες και ανώφελες προκλήσεις προς τον επικίνδυνο ιό, τουτέστιν, η περιφρόνηση ενός σημαντικού τμήματος του πληθυσμού να αδιαφορεί ή να αμφισβητεί την ίδια την ύπαρξη του καραδοκούντος εχθρού. Άλλοι, ριψάσπιδες αυτοί, να ρίχνουν τα όπλα άμυνάς τους, σα να λένε: «Έλα, δε σε φοβούμαστε, είμαστε δυνατοί και άτρωτοι στα μολυσμένα βέλη σου..». Αυτή η ματαιόδοξη εθελοτυφλία μεταφράζεται σε χιλιάδες θύματα: κρούσματα, κηδείες, διασωληνωμένους. Δηλαδή σε θλιβερή απώλεια ή και σε κίνδυνο απώλειας ανθρώπινων υπάρξεων.

 Είναι ακατανόητο να μην είναι σεβαστό το πολυτιμότερο αγαθό που διαθέτει ο άνθρωπος: η ίδια η ζωή, δωρεά και ευλογία του Θεού! Σπαταλάται τακτικά σε απερίσκεπτες ενέργειες ή σε εκτός ελέγχου ελαφρότητες που οδηγούν στο μοιραίο, ιδιαίτερα στην εποχή μας με τα τροχαία, με βασικό υπαίτιο την ταχύτητα υπερπροϊόντων αυτοκίνησης. Η μέθη της ταχύτητας είναι ένα ενδεχόμενο διαβατήριο για το απευκταίο!

Επανέρχομαι στην ελαφρότητα και στην απερισκεψία που συνδέονται συνειρμικά με τον κορωνοϊό, ένα θέμα που ομολογουμένως με έχει απασχολήσει αρκετά στις στήλες του φιλόξενου στερεοελλαδίτικου πορτάλ, ώστε να καταντά βαρετή η επανάληψη. Δεν μπορώ όμως να ξεφύγω από το ερώτημα που γυροφέρνει στο μυαλό μου: Γιατί; Γιατί η απερισκεψία πολλών να επιμηκύνει τη ζωή και το θανάσιμο έργο του κορωνοϊού; Γιατί να υποβάλλει σε εξαντλητική επαγρύπνηση και να συντηρεί αδιάπτωτα το ψυχοφθόρο άγχος γιατρών, νοσηλευτικού προσωπικού και κατ’επέκταση της ολότητας του πληθυσμού;

Η απαλλαγή μας από τον εφιάλτη της πανδημίας, τότε μόνο θα είναι εφικτή, αν τηρηθούν, εδώ και αλλαχού, όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα προστασίας, ήτοι η μάσκα, κατά κύριο λόγο, και η αποφυγή συναθροίσεων σε κλειστούς χώρους, έως ότου επιτευχθεί η ανοσία της αγέλης, δηλαδή ο αποκλεισμός του ιού με όπλο μας τα αντισώματα που μας προσφέρει ο εμβολιασμός. Αλλά και αυτή η προσδοκία έχει ένα στοιχείο αβεβαιότητας, όπως τονίζουν οι ειδικοί, δεδομένου ότι η ανοσία δεν εκτείνεται απεριόριστα στο χρόνο.

Για την ώρα αυτό που παρατηρούμε είναι η ακατανόητη συμπεριφορά κάποιων Ελλήνων, νέων κυρίως ατόμων. Τα άτομα αυτά οργανώνουν εν μέσω πανδημίας κορωνοπάρτι, με τη συμμετοχή εκατοντάδων ατόμων, συνήθως χωρίς μέτρα προφύλαξης, δηλαδή  χωρίς μάσκα και χωρίς τις ενδεδειγμένες αποστάσεις μεταξύ τους. Το ιδιάζον χαρακτηριστικό στοιχείο στις  συναθροίσεις αυτές είναι το ύφος και το ήθος που εκπέμπεται εκεί από τους νέους. Έξαλλοι πανηγυρισμοί, ασφυκτικός συνωστισμός, απουσία μέτρων προφύλαξης, κάποια συνθήματα με άναρθρες φωνές(!), λες και πρόκειται για περίπτωση εκδικητικής εκτόνωσης, δίκην ψυχολογικής  αποσυμπίεσης! Σ’ένα β0αθμό θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει την εκτόνωση αυτή των νέων, λόγω των εναλλασσόμενων περιοριστικών ρυθμίσεων που συνεπάγονται περιστολή των ελευθεριών τους, την έλλειψη συναναστροφής τους με τους συντρόφους τους στο φυσικό τους περιβάλλον, το Σχολείο. Τούς λείπει δηλαδή η πνευματική τροφή που παίρνουν ζωντανά από τους δασκάλους τους στην αίθουσα διδασκαλίας ή η διαλεκτική προσέγγιση στα διαλείμματα, που μοιάζει με βαθιά αναπνοή, αφού η τηλεκπαίδευση τους πρόσφερε όλον αυτόν τον καιρό τροφή αμάσητη και δύσπεπτη, συνάμα δε και  αυτό-απομόνωση,σε  τετ – α-τετ με τον ψυχρό και βουβό Υπολογιστή, όπου προβάλλεται, ίσως, η εικονική μορφή κάποιου διδάσκοντα. Οι λόγοι αυτοί είναι αρκετοί ως επιφανειακές αιτίες για να ωθήσουν σε εξαλλοσύνη και απερισκεψία, για χάσιμο του αυτο-ελέγχου μαθητών-τριών, φοιτητών-τριών κλπ. Υπάρχει εντούτοις βαθύτερη αιτία που υποβόσκει στον ψυχισμό των νέων και αυτή δεν είναι άλλη από το άγχος και την αγωνία για το ύστερα, για το μετέπειτα, για το αύριο, όταν περάσει αυτός ο ψυχικός καταναγκασμός που γεννά σήμερα την αβεβαιότητα για το μέλλον, μέσα σ’ένα κόσμο όπου τα «πάντα ρει», εξελίσσονται, μεταβάλλονται, σ’ένα κόσμο συνεχώς αναπτυσσόμενο, όπου ελαχιστοποιούνται οι συνιστώσες της αγοράς εργασίας, εξαιτίας της μηχανοποίησης των μέσων παραγωγής, που άλωσε το νόμο της προσφοράς και ζήτησης, με την ανεργία να «χτυπά» κόκκινο σε όλα τα επίπεδα.   

Όμως, οι ακραίες συμπεριφορές δεν καλύπτονται από όσα εκθέτω εδώ ως ελαφρυντικά. Διότι η ουσιαστική μόρφωση θέτει αφεαυτής όρια σε συμπεριφορές που προδίδουν υπέρβαση των παιδευτικών όρων, οπότε ο αυτο-έλεγχος και η αυτο-συγκράτηση στις δύσκολες στιγμές, πρέπει να υπαγορεύονται από κανόνες δεοντολογίας για το  πράττειν ατόμων σε διαδικασία μάθησης, αγωγής και επαγγελματικής ειδίκευσης, δηλαδή σε άτομα διαθέτοντα κουλτούρα. Για το γεγονός της λαθραίας εισόδου στις συνάξεις των νέων περιθωριακών, που συνήθως εξωθούν σε παρεκτροπές, υπεύθυνος είναι ο αρμόδιος κρατικός φορέας, εις τον οποίο παραπέμπω τα ζητήματα αυτού του είδους.

Κλείνοντας το παρόν άρθρο μου, εκφράζω τη λύπη μου που και εφέτος δεν είναι δυνατόν να γιορτάσουμε ελεύθερα, με σύμπραξη σε  απεριόριστα κοινές γιορταστικές εκδηλώσεις, τα Θεία Πάθη και την Ανάσταση του Κυρίου μας. Η γιορτή αυτών των ημερών, προσφέρει την ευκαιρία για περισυλλογή και βαθιά κατάνυξη, με την επενέργεια των υπέροχων ύμνων του Τριωδίου, αποτελώντας ένα πνευματικό αναβάπτισμα στην πνευματική κολυμβήθρα της Ορθοδοξίας μας.

Τις ευχές μου για καλό Πάσχα και καλή Ανάστση σε όλους, τις συνοδεύω δε με την αισιόδοξη προοπτική-ευχή: του χρόνου να γιορτάσουμε το ελληνικό παραδοσιακό Πάσχα, ενωμένοι και αγαπημένοι ως Λαός. Αμήν.

ΓΙΑΝΝΗΣ  ΓΟΥΡΓΙΏΤΗΣ