Γράφει ο Γιάννης Γεωργαντζάς...
Οι νέοι «έγιναν ένοχοι» μιας υγειονομικής κρίσης που ταλανίζει τη χώρα μας, αλλά και όλη την υφήλιο, τον τελευταίο χρόνο. Συχνά κατηγορήθηκαν για πλήρη απουσία ενσυναίσθησης και για ανευθυνότητα. Στο μεταξύ όμως όλο και περισσότερες επιστημονικές έρευνες δείχνουν ότι η λεγόμενη γενιά του κορωνοϊού υφίσταται μια τεράστια ψυχολογική πίεση.
Αισθήματα άγχους, στρες, μοναξιάς, φόβου, συντριβής και λύπης νιώθουν σήμερα οι νέοι, αποκλεισμένοι από τον «έξω κόσμο», κλεισμένοι εδώ και έναν χρόνο «εντός των τειχών» των σπιτιών τους.
Διαδικτυακοί φοιτητές, μαθητές όλων των βαθμίδων, δάσκαλοι, καθηγητές και ακαδημαϊκοί, όλοι στον «βωμό» της τηλεκπαίδευσης, χάνοντας βέβαια την ουσία της μάθησης και της δια ζώσης μαθησιακής μεταδοτικότητας.
Η φοιτητική ζωή στο περιθώριο, νέοι σε ένα μέλλον αβέβαιο, χωρίς φιλίες, σχέσεις, και κοινωνική ζωή. Αποχή από κάθε τι που θυμίζει την οργανωμένη άθληση, την ποιότητα ζωής και την διασκέδαση.
Φοιτητές «φαντάσματα», νέοι που δεν πρόφτασαν να περάσουν από τις σχολές τους ούτε από έξω, άχρωμες και απρόσωπες διαδικτυακές σχέσεις μεταξύ τους αλλά και μεταξύ των καθηγητών, που καλούνται να αντιμετωπίσουν την όλη κατάσταση και να μεταλαμπαδεύσουν όσο γίνεται καλύτερα τις πολύτιμες επιστημονικές τους γνώσεις στην επόμενη γενιά επιστημόνων.
Η εικόνα αντικατέστησε την ύλη, οι νέοι σταμάτησαν να κοιτάζονται κατάματα, τα μάτια τους έγιναν οθόνες και οι φωνές τους πληκτρολόγια. Διαδικτυακό μάθημα, διαδικτυακή άθληση, διαδικτυακός καφές, διαδικτυακές σχέσεις, φιλίες και διαδικτυακός έρωτας, μια κοινωνία εντελώς διαφορετική. Σε τι κατάσταση βρίσκει όμως τους νέους;
Η καθημερινότητα και οι συνήθειες των νέων άλλαξαν, αποχή από κάθε τι που θυμίζει την καταγωγή, την κουλτούρα, τον πολιτισμό και την εθνικότητά μας. Αποχή από την θρησκεία, την πίστη, τις Ελληνικές παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα που αγγίζουν χιλιετίες…που θα φτάσει άραγε όλο αυτό και ως πότε θα κρατήσει;
Το διαδίκτυο δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πραγματικότητα, δεν μπορεί να κάνει τους νέους να νιώσουν φοιτητές.
Η φοιτητική ζωή δεν είναι μόνο διαδικτυακά μαθήματα και ηλεκτρονικά παιχνίδια, η φοιτητική ζωή είναι τα καλύτερα χρόνια του ανθρώπου. Διάνοιξη οριζόντων, πνευματικών, κοινωνικών, ακαδημαϊκών που πλέον μπήκαν στο περιθώριο. Γνώσεις, φιλίες, ταξίδια, νέοι προορισμοί, διασκέδαση, όλα στον «πάγο», με τους νέους να βρίσκονται σε απόγνωση.
Μια κοινωνία σε μια άλλη ρότα, σε μια τροχιά που δυσκολεύεται κανείς να αντιληφθεί και να κατανοήσει.
Η Ελλάδα δεν έχει μέλλον χωρίς τους νέους της. Οι νέοι χρειάζονται στήριξη τόσο από την πολιτεία όσο και από τους φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης με δράσεις και με ανάλογα προγράμματα υποστήριξης.
Ας μη χαθεί η ανθρωπιά και η αλληλοβοήθεια, η στήριξη των νέων προς τους νέους είναι πιο αναγκαία από ποτέ, είναι σίγουρο πως όλοι μας θα βγούμε πιο δυνατοί μετά το πέρας της κρίσης που διανύουμε.
