Ο ΠΑΓΟΣ
Ανοίξανε τις φυλακές
Και βγήκαμε στους δρόμους
Και κλείσαμε στις αγκαλιές
Όλους τους… παρανόμους.
Φορέσαμε χαμόγελο
Και τα φιμέ γυαλιά μας
Και βγήκαμε μες στ’ όνειρο
Για βόλτα στη χαρά μας.
Μα πώς γλεντάς τέτοια χαρά
Μετά από δυο χειμώνες
Όταν σου λείπουν πρόσωπα
Που γίνανε εικόνες;
Πώς να χαρείς την ξεγνοιασιά
Αν είσαι ένα πουλάκι
Και βλέπεις ότι σου ορμά
Κατάμαυρο γεράκι;
Πώς να βολέψεις τη σιωπή
Απ’ τα άλαλά τους χείλη
Και πώς να βάψεις την αυγή
Με χρώματα του δείλι;
Και πώς να στείλεις το παιδί
Στην τάξη δίχως γάλα
Και πώς να διώξεις το σκυλί
Απ’ το χαλί στη σκάλα;
Η φυλακή της… προκοπής
Μας έκανε κομμάτια
Και ο ιδρώτας της κραυγής
Τσουλάει απ’ τα μάτια.
Κι αν φεύγει η νύχτα του χιονιά
Ο φόβος και το άλγος*
Μας μένει η θλίψη στη ματιά
Και στην καρδιά ο πάγος.
*Άλγος: πόνος
Λαμία 20/05/2021
Χ.Τ. ο Βιτ΄λιωτης
