Γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης...
Η απέραντη μετριότητα που έχει πλημμυρίσει την πολιτική, την κοινωνία αλλά και τη ζωή μας μάς γεμίζει θλίψη έστω κι αν δεν γίνεται άμεσα αντιληπτή στην καθημερινότητά μας, το υποσυνείδητο άλλωστε έχει πλήρη επίγνωση των πραγμάτων γύρω μας κι ας βρίσκεται στο παρασκήνιο της εσωτερικής μας αλήθειας. Οι ‘ήρωες’ τού σήμερα είναι άλλης λογής και διαφορετικής κοπής από εκείνους του παρελθόντος, φτιάχνονται από υλικό επικοινωνιακό και δε χρειάζεται να θυσιάσουν πολλά πράγματα για να ξεχωρίσουν, αρκεί να μπορούν να βάλουν στη σωστή σειρά τις σοφιστείες που κυβερνούν τον κόσμο. Ήρωες κατ’ ευφημισμό βεβαίως, που δε διστάζουν ακόμα και να σκοτώνουν τα όνειρα των νέων ανθρώπων στο βωμό των ιδεοληψιών τους, όνειρα που είναι τόσο σημαντικά για το μέλλον του τόπου. «Κάθε πουλί ονειρεύεται πως είναι αηδόνι», έγραψε ο Ελύτης.
Τραγικό το παράδειγμα των ημερών μας. Την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός της χώρας βρίσκεται στις Η.Π.Α για να ‘εγκλωβίσει’ την κόρη του στο αμερικανικό πανεπιστήμιο, σαράντα χιλιάδες ‘τυχεροί’ Έλληνες κατάφεραν να αποφύγουν τον ‘εγκλωβισμό’ τους στα ελληνικά πανεπιστήμια, όπως δια στόματος της Υπουργού Παιδείας ελέχθη! Ενδεχομένως, η χθεσινή ημέρα τής ανακοίνωσης των βάσεων εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση να εγγραφεί στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων ως η χρονιά τού ευτελισμού της σοβαρότητας στην πολιτική. Γιατί άραγε τα παιδιά των μη προνομιούχων Ελλήνων να ‘εγκλωβίζονται’ στα ελληνικά πανεπιστήμια και προφανώς να χρήζουν βοήθειας από το Υπουργείο Παιδείας για να ξεφύγουν από τον ‘εφιάλτη’ ενώ τα παιδιά των προνομιούχων όχι; Στον τομέα της εκπαίδευσης δε θα ήταν υπερβολή αν υποστηρίξει κανείς πως τούτη η κυβέρνηση είναι τόσο κενή που μέσα της ίσως να μπορεί να χωρέσει ολόκληρο το σύμπαν!
Είναι γεγονός πως κάθε ευρισκόμενος πάνω στη Γη πρέπει να κοιτάξει από κάτω προς τα πάνω για να δει τον ουρανό, κάθε άλλη περίπτωση είναι ύβρις και για τον ουρανό και για ό,τι βρίσκεται πέρα από αυτόν κρυμμένος στο βαθύ του μπλε. Η θέση στην οποία κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται πως βρίσκεται προδίδεται όχι τόσο από τον τρόπο με τον οποίο κοιτάζει και σέβεται τον ουρανό αλλά κυρίως από τα λόγια του. Οι λέξεις δεν είναι μονάχα συλλαβές στη σειρά, επινοούν και υπονοούν την προσωπικότητα τού φορέα που τις εκφέρει, ενώ ταυτόχρονα αρκούν ελάχιστες από αυτές για ξεχωρίσουν τη ‘μεγάλη’ από τη ‘μικρή’ προσωπικότητα και την ‘εξαιρετική’ από την ‘ελάχιστη’ ή την ‘αδιάφορη’. Η απόσταση είναι τεράστια, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως «η Ελλάδα είναι η χώρα της Λιγοσύνης» – συγχώρα με Ελύτη αλλά βρίσκεσαι παντού στη σκέψη μου. Η, δια στόματος της Υπουργού Παιδείας, δήλωση περί ‘εγκλωβισμού των υποψηφίων στα πανεπιστήμια’ αποτελεί κυβερνητικό όνειδος απέναντι σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία όχι μόνο γιατί δεν σέβεται τον κόπο και την προσπάθεια των μαθητών και των οικογενειών τους αλλά κυρίως γιατί ανταποκρίνεται επακριβώς στο σκεπτικό των κυβερνώντων: Προκλητική αδιαφορία για τον πολίτη που επιθυμεί ένα καλύτερο αύριο και την ίδια στιγμή απαξίωση του θεσμού της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αν δε, τούτο το συνδυάσει κανείς και με τη δήλωση περί ‘εντολής μη πυρόσβεσης’ των δασικών πυρκαγιών στην βόρεια Εύβοια δια στόματος του Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας, είναι κατανοητό πως διανύουμε μια περίοδο βαθιάς κρίσης τού πολιτικού μας συστήματος. Είναι ίσως αστείο, αλλά δεν χρειάζονται πολλές λέξεις για να δομήσει κανείς ένα νόημα, αρκούν δυο τρεις για να κατανοήσουμε την ποιότητα της Δημοκρατίας σήμερα. Ευτυχώς, η ελπίδα παραμένει ακόμα αειθαλής κι ελεύθερη… εγκλωβισμών!
