Γράφει ο Αθανάσιος Κάππος

Τον τελευταίο τον καιρό δεν ξέρω πώς νιώθετε εσείς μα εγώ είμαι θλιμμένος.  Θλιμμένος όχι μόνο για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, αλλά και γιατί έφυγε  ένας μεγάλος Έλληνας δημιουργός, ο Μίκης Θεοδωράκης.

            Αυτός ο άνθρωπος είχε ένα μεγάλο χάρισμα από τον Θεό, αυτό της δημιουργίας.  Δημιούργησε με το ταλέντο του μία σπάνια μουσική που σε ανέβαζε στα ουράνια.  Τόλμησε να συνθέσει λόγια μεγάλων ποιητών και να τα κάνει ζητωκραυγές, συνθήματα για αγώνα.  Εναντιώθηκε με όλες τις δυνάμεις του σε ένα απολυταρχικό καθεστώς και το έκανε να τρέμει τα τραγούδια του, με αποτέλεσμα  να τα απαγορεύσει. 

            Θυμάμαι την δεκαετία του 1980 είχε πραγματοποιήσει  στη Λαμία μία συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο  που χάλασε κόσμο.  Το θέατρο είχε κατακλυστεί μέσα και έξω από κόσμο που κρέμονταν από τα γύρω μπαλκόνια σαν τσαμπιά από σταφύλι για να ακούσουν τη μουσική του. 

            Ήμουν από τους τυχερούς που βρισκόταν μέσα στην αίθουσα και αυτό που είδα ζωντανά θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου.  Διηύθυνε την ορχήστρα του με μία μαεστρία περισσή  και φάνταζε σαν τον αρχάγγελο Μιχαήλ που ’χε και το όνομά του.  Όταν δε άπλωνε τα τεράστια χέρια του, φάνταζε σαν γυπαετός που στέκει πάνω στον ουρανό και τα ελέγχει όλα.  Όταν  η συναυλία τελείωσε κανείς δεν σηκώθηκε από τη θέση του και όλοι χειροκροτούσαν.  Χειροκροτούσαν έναν μάγο της μουσικής, έναν σπάνιο καλλιτέχνη.  Τότε αυτός προς ανταπόδοση, μας χάρισε ακόμα μία μεγάλη σύνθεση που έφτιαξε το 1962.  Ακούστηκε το ανεπανάληπτο «Σαββατόβραδο» και όλος ο κόσμος χόρευε πάνω στις καρέκλες του και πάνω στα μπαλκόνια. 

Αξέχαστες μνήμες και συλλογίζομαι ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από τέτοιους μεγάλους δημιουργούς για να εμψυχώνουν το λαό  και να τον καθοδηγούν για να είναι πάντα έτοιμος για κοινωνικούς αγώνες.

Αθανάσιος Κάππος