Γράφει ο Γιάννης Γουργιώτης...
Τα στοιχεία, ιδεολογικά, ρεαλιστικά, μορφολογικά , που διαρθρώνουν την εικόνα της εθνικής μας κοινωνίας, ως ένα μόρφωμα ζωντανού οργανισμού, με ουσιαστικό περιεχόμενοι τον ειρηνικό βίο του λαού και την ευδαιμονία του, υλική και πνευματική, είναι προϊόντα ολιστικής δράσης, στα πλαίσια της οργανωμένης κοινωνικής ολότητας. Τα εχέγγυα για την ποιοτική έκφραση του κρατικού μηχανισμού, προϊόντος αυτής της οργάνωσης, είναι σύνθεση πολλών παραγόντων, ενδογενών και εξωγενών. Οι τελευταίοι καθορίζουν κυρίως το είναι και το φαίνεσθαι της κρατικής φυσιογνωμίας.
Με δεδομένα αυτά τα στοιχεία, ο λόγος συνειρμικά παραπέμπει στην αναζήτηση των κριτηρίων αξιολόγησης της κρατικής υπόστασης, ως οργανωμένης λειτουργικής σύνθεσης, που να συνυφαίνεται με τον παραπάνω αντικειμενικό σκοπό: την ευδαιμονία του λαού. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί το ύψος και η ποιότητα του μέτρου, ώστε η αποτύπωση της κρατικής εικόνας να δίνει ανάγλυφη την εντελέχεια του τελικού σκοπού.
Η σύγχρονη φυσιογνωμία της κρατικής συλλογικότητα δεν παρέχει αδιάψευστη εικόνα ενός κοινωνικού μηχανισμού, που να παραπέμπει σε μια αξιολόγηση σε θετικό βαθμό, ήτοι στην παραδοχή μιας ανεκτής αποδοχής στην κλίμακα των υφιστάμενων κοινωνικών και ηθικών αξιών της Χώρας μας. Και τούτο εξαιτίας της ποιοτικής διαφοράς μεταξύ της ιδανικής εικόνας της κρατικής υπόστασης και της φανερής και ενεργούμενης κινητικότητας στο πραγματιστικό επίπεδο. Τούτο γίνεται εξόφθαλμα φανερό. Ζητούνται αφενός τα αποκλίνοντα από το γενικό σκοπό στοιχεία που επιφέρουν έκπτωση στα επιφαινόμενα και στο κύρος της εθνικής συλλογικότητας, και αφετέρου οι ενδογενείς αιτίες (παράγοντες), που υποκινούν τη γένεση της μη εξισορροπημένης κινητικότητας, γεγονός που προκαλεί αρρυθμίες στον κοινωνικό βίο. Σ’ένα τρίτο επίπεδο, είναι επείγουσα η αναζήτηση των μέτρων για τη διαχείριση των αρνητικών συγκυριών, μέτρα που θα συντελούσαν στην αποθεραπεία της κοινωνικής διαταραχής.
Συγκεκριμενοποιώντας τις πιο πάνω τρεις συνιστώσες, με αναφορά στο πρακτικό πλάνο και στη ζώσα πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων, με από κορύφωμα τους τελευταίους θερινούς μήνες, αισθάνομαι την ένταση του σκεπτικισμού μου, που την προκαλούν κάθε λογής στρεβλώσεις: πολιτικές, κοινωνικές, ηθικές κ.α
Στον κυκεώνα των φυσικών φαινομένων, πχ του απρόσμενου καύσωνα αυτού του θέρους, καθόλου όμως απρόσμενου, αν ληφθεί υπόψη η από μακρού χρόνου εμφάνιση της γενεσιουργού αιτίας του φαινομένου, δηλαδή της κλιματικής αλλαγής, αποδιδόμενης στο φαινόμενο του θερμοκηπίου, γεγονός που εγείρει αναμφισβήτητα μομφή κατά των ηγεσιών, ιδιαίτερα των μεγάλων χωρών, για αδιαφορία και συνειδητή εσωστρέφεια, εγκληματική αμέλεια για την προοδευτική επιδείνωση των φυσικών φαινομένων, πχ. των υψηλών θερμοκρασιών, που ξεπέρασαν τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Θερμοί και υπερβολικά δυνατοί άνεμοι ευνόησαν εδώ την εύκολη μετάδοση των πυρκαγιών, που μείωσαν υπερβολικά το δασικό πλούτο της χώρας, καταστρέφοντας ταυτόχρονα κατοικίες και περιουσίες των ανθρώπων της υπαίθρου. Πολλοί απέδωσαν τις καταστροφές σε τυχαία γεγονότα, ενώ στην πραγματικότητα προϋπήρξε, όπως εικάζεται, υποκειμενική υπαιτιότητα και σχέδιο, όπως άφησαν σημαντικοί παράγοντες να εννοηθεί και όπως προέκυψε από τη σύλληψη κάποιων εμπρηστών. Εδώ εφαρμόστηκε, και αυτή τη φορά, το γνωστό ελληνικό μοτίβο: αθώωση λόγω αμφιβολιών. Αυτό σημαίνει παραίτηση από εξονυχιστικό έλεγχο, ώστε να ερευνηθεί σε βάθος το ζήτημα και να βγει στην επιφάνεια η αλήθεια; Πρόκειται εδώ για μια σοβαρή κοινωνική και ταυτόχρονα νομική παθογένεια, αν το πράγμα παραμείνει εκεί. Παρόμοιες συμπεριφορές δε βελτιώνουν το κλίμα. Αντίθετα, ενθαρρύνουν τα αποκλίνοντα άτομα να συνεχίσουν την κακοποιό δράση τους, συντελώντας έτσι στην αβεβαιότητα και τη συντήρηση της κοινωνικής διαταραχής.
Στην περίπτωση των ζημιών που προκάλεσαν οι πυρκαγιές, είναι ενδεχόμενες- απευκταίες βέβαια- εξίσου βλαβερές συνέπιες, που θα προκαλούσαν ενδεχομένως πλημμύρες, ως επακόλουθο της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης. Η αναζήτηση ευθυνών, για πρόκληση ζημιών στο εθνικό οικοσύστημα, στρέφεται κυρίως στα πολιτικά πρόσωπα, γενικότερα δε στις πολιτικές παρατάξεις που κυβέρνησαν τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες. Όλοι επικεντρώθηκαν στο στενά κομματικό συμφέρον, παρακάμπτοντας τα γενικότερα ζητήματα που συνάπτονται με την ποιότητα της κρατικής υπόστασης. Γίνεται λόγος για πολιτική ευθύνη των αρμόδιων πολιτικών. Γεννιέται το ερώτημα: τι σημαίνει πολιτική ευθύνη, ατομική ή πολυπρόσωπη; Συνήθως είναι μια διαδικασία που πέφτει στο κενό ή παραπέμπει « εις τας ελληνικάς καλένδας»! Η ατιμωρησία είναι το σύνηθες αποτέλεσμα στα καθ’ημάς. Μόνο μια φορά στη νεοελληνική ιστορία η τιμωρία υπήρξε η ενδεδειγμένη και συνάμα αναπότρεπτη: στη δίκη των έξι (Δ. Γουναρη, Ν. Θεοτόκη, Π. Πρωτοπαπαδάκη…) που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922, στέλνοντάς τους στη εκτέλεση!
Οι έλληνες πολίτες μένουν με την απορία: γιατί οι ένοχοι κάθε είδους, κυρίως οι ποινικοί, δεν τιμωρούνται σύμφωνα με τις προβλέψεις του νόμου, αλλά τυγχάνουν ευεργετικής μεταχείρισης; Νεώτεροι νόμοι τροποποίησαν τον Ποινικό Κώδικα υπέρ των ενόχων, μειώνοντας τα χρόνια τιμωρίας κατά την επιμέτρηση της ποινής ή αλλάζοντας την κατηγορία του ποινικού χαρακτηρισμού. Κατά την άποψή μου, πρόκειται για ανεύθυνο πολιτικό παίγνιο στο οποίο υποκρύπτεται μικροκομματική επιδίωξη, δηλαδή ψηφοθηρική σκοπιμότητα. Βρισκόμαστε έτσι μπροστά στην περίεργη αντίληψη για ελαστικότερη μεταχείριση των αδικοπραγούντων, και αυτό σε μια εποχή που οργιάζει η εγκληματική δράση. Θα έλεγα μάλλον πως η αύξηση της εγκληματικότητας οφείλεται ακριβώς στη χαλαρότητα με την οποία εφαρμόζεται ο ποινικός νόμος. Επομένως, εδώ δικάζεται ηθικά ο ποινικός νομοθέτης. Αναφέρω το παράδοξο που ισχύει στην περίπτωση των ισοβίων! Όταν ο ισοβίτης συμπληρώσει 20+ χρόνια εγκλεισμού, δικαιούται να ζητήσει να αποφυλακισθεί! Ερώτηση (ρητορική): ποια είναι η έννοια της ισόβιας κάθειρξης; Αντί της αυστηροποίησης, έχουμε πέσει στο άλλο άκρο, στην ανεξήγητη μετριοπάθεια και χαλαρότητα. Μεγάλες χώρες έχουν πιο αυστηρά ποινικά συστήματα που αντιμετωπίζουν ακριβοδίκαια τους παραβάτες, κυρίως δε τους ποινικούς εγκληματίες. Πολιτείες στις ΗΠΑ, εφαρμόζουν και την ποινή του θανάτου στην περίπτωση ατόμων κοινωνικά απροσάρμοστων που εγκληματούν. Η νομική πρόβλεψη της θανατικής ποινής, έχει στην ουσία προληπτικό χαρακτήρα, αλλά σε έσχατη ανάγκη οδηγεί τελικά και στην εκτέλεση.
Στην περίπτωση της πραγματιστικής κινητικότητας, ήτοι της πολιτικής διαχείρισης του Κράτους, θεωρώ πως πρέπει να αναζητηθούν πρωτίστως οι διοικητικές στρεβλώσεις. Από το σημείο αυτό και μετά να γίνουν οι αξιολογήσεις του «άρχειν» και του «επιχειρείν» του πολιτικού προσωπικού και στη συνέχεια να οργανωθεί η διαδικασία θεραπείας κάθε παθογένειας.
Ακολουθώντας την ανάδρομη χρονική πορεία, θεωρώ πως οι ρίζες της κακοδαιμονίας της Χώρας μας, πλην ελαχίστων περιόδων ανάκαμψης, θα πρέπει κατ’εμέ να αναζητηθούν στις εξωτερικές πιέσεις, στους ποικίλους επηρεασμούς που οδηγούν στον προοδευτικό αφελληνισμό της χώρας, με πρώτο θύμα τη γλώσσα. Σημαντικά αρνητική είναι, επίσης, η εισδοχή και ενσωμάτωση αλλογενών πολιτισμικών στοιχείων, που επέφεραν μετάλλαξη στο πολιτικό και ηθικό στάτους της ανώτερης κοινωνικής τάξης της Χώρας μας. Είναι αυτή που διαμορφώνει, μέσω της παιδείας, το μορφωτικό επίπεδο του λαού μας.
Τα πιο πάνω στοιχεία δεν εξυπηρετούν πάντα το γενικό σκοπό, όπως τον ανέφερα αρχικά: ειρηνική ζωή και ευημερία του ελληνικού λαού. Είναι συνήθως οι εξωγενείς παράγοντες που σε μεγάλο βαθμό διαταράσσουν την ισορροπία των ζωτικών αρχών της κοινωνίας μας, με τις γνωστές αρρυθμίες στη λειτουργία των θεσμών. Στις αλλότριες επιρροές οφείλεται και το φαινόμενο της αποχριστιανοποίησης μεγάλου αριθμού ελλήνων πολιτών. Είναι μια ακόμα εξωγενής αιτία που προκαλεί σοβαρή παθογένεια στην πνευματική υπόσταση του λαού μας. Δηλαδή, ξένα δόγματα και διάφορες αιρέσεις αποπροσανατολίζουν τη νόηση όσων δεν έχουν εδραιωμένη την πίστη στις αρχές και τις αξίες της ορθοδοξίας. Έτσι αρχίζει η γενίκευση της απόκλισης που οδηγεί στον κίνδυνο της φυλετικής αλλοτρίωσης.
Με τα λίγα στοιχεία που αναφέρω πιο πάνω για τις διάφορε αποκλίσεις: κοινωνικές, πολιτικές, ηθικές, θρησκευτικές, και τις κάθε λογής παθογένειες, εστιάζω τελικά στη διαχείριση των αρνητικών συγκυριών με κατάλληλα μέτρα. Εδώ το εύρος των ενδεδειγμένων μέτρων για τη θεραπεία της κοινωνικής διαταραχής είναι μεγάλο και εξαρτάται από την ικανότητα και τη σταθερή πίστη των διαχειριστών της κρατικής εξουσίας, που φέρουν την ευθύνη για τις επιλογές τους και την τήρηση της εφαρμογής των μέτρων, που θα αποτελέσουν το κοινωνικό συμβόλαιο με το λαό. Κεντρικός άξονας των μέτρων που θα συμβάλλουν στην προσαρμογή της κρατικής μας οντότητας, πρέπει να είναι η Παιδεία της νέας γενιάς, στα πλαίσια των αρχών της εθνικής μας παράδοσης, αλλά και ο μεθοδικός σχεδιασμός για την προσαρμογή στα νέα πολιτιστικά δεδομένα μιας γενικότερης, πανανθρώπινης κουλτούρας, σεβόμενοι όμως την εθνική μας ταυτότητα , χωρίς ακρότητες και μιμητισμούς που θα αλλοίωναν τη γνησιότητα της εθνικής μας κουλτούρας. Έτσι:
Οι υφιστάμενες πολιτισμικές μας αξίες και ο σεβασμός σε αυτές, είναι ικανές να διαφυλάξουν την εθνική μας φυσιογνωμία και παράλληλα να εξασφαλίσουν την προσαρμογή, την εναρμόνιση και την υιοθέτηση κάθε στοιχείου που θα προάγει και θα εξασφαλίζει την παρουσία της Ελλάδας στη χορεία των πολιτισμένων εθνών.
