Γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης...
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο θάνατος θα μπορούσε να ταυτιστεί με την απώλεια της λογικής. Η λειτουργία τού μυαλού, ως τεκμήριο βιολογικής διεργασίας, που παράγει την ορθή σκέψη και μαζί με αυτή και η παρατήρηση του κόσμου ολόγυρα, δημιουργούν την εντός τού ανθρώπου αλήθεια. Μιαν αλήθεια ξεχωριστή για τον καθένα, όλες μαζί όμως αυτές δημιουργούν την απαραίτητη διαφορά δυναμικού μέσα στις κοινωνίες ώστε να κινηθεί ο κόσμος. Η λογική λοιπόν, αυτή η οίκοθεν -κι αυτονόητη για τους ανθρώπους- λειτουργία που παράγει την ορμή προς δημιουργία πολιτισμού, είναι απολύτως απαραίτητο να διατηρείται ζωντανή κι αλώβητη ακόμα κι όταν τα κατά συνθήκη ψεύδη τού κόσμου μοιάζουν με ανυπέρβλητες αλήθειες που κυβερνούν ανθρώπους και λαούς. Ο θάνατος της λογικής ισοδυναμεί με λογική θανάτου, ειδικά όταν αφορά τον πολιτισμό και τη συμβίωση μέσα στην κοινωνία.
Η σμίκρυνση της πολιτικής σημαντικότητας, η εκ μέρους των πολιτών ανεπαρκής αίσθηση της πραγματικότητας, όπως αυτή επιβάλλεται από τα διευθυντήρια των μέσων ενημέρωσης, αλλά και η αντικειμενική ένδεια παιδείας που χρόνια τώρα παλεύει να ξεφύγει από τις παλινωδίες και τις αστοχίες του υπουργείου της παιδείας, έχει οδηγήσει τη χώρα μας στην υιοθέτηση πρακτικών που δυστυχώς δεν συνάδουν με τη λογική. Πέραν όμως αυτού, η πολιτική έκφρασή μιας ιδεολογίας δεν αποτελεί έκφραση πολιτικής όταν αυτή περιορίζεται και προορίζεται για ένα υποσύνολο της κοινωνίας μόνο. Άρχω δεν σημαίνει πως έχω ευθύνη απέναντι σε πελάτες αλλά απέναντι σε πολίτες, σε όλους ανεξαιρέτως, κάτι το οποίο στην Ελλάδα δεν είναι ίσως τόσο ξεκάθαρο κι ευανάγνωστο. Ακόμα κι ο πιο θαρραλέος ρομαντικός του τόπου δεν θα μπορούσε να αρνηθεί το γεγονός ότι το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας έχει απωλέσει εδώ και καιρό την ικανότητα να αντιλαμβάνεται το χρήσιμον αλλά και τη σπουδαιότητα ενός εκάστου των πολιτών για την ίδια την πολιτεία. Γι’ αυτό και συμβαίνει το τραγικό να υπάρχουν πολίτες (άνθρωποι) ορατοί αλλά και πολίτες (άνθρωποι) αόρατοι στο πολιτικό μας σύστημα!
Η αυξανόμενη ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης, η φτώχεια και η ανεργία που διογκώνεται, οι νέοι εργαζόμενοι που δέχονται καθημερινές απειλές με τις εργασιακές τους σχέσεις διαρκώς να γράφονται και να σβήνονται πάνω σε μπλοκάκια, τα άδεια πανεπιστημιακά τμήματα, οι παρατημένες στην τύχη τους δασικές εκτάσεις, οι χείμαρροι που κάθε χρόνο πλημμυρίζουν σπέρνοντας καταστροφές, το ηλεκτρικό ρεύμα που ‘καίει’, οι γυναίκες που γίνονται πρώτη είδηση επειδή θανατώθηκαν από κάποιον ανεγκέφαλο και άνανδρο άντρα αλλά και η αποτυχία αντιμετώπισης της πανδημίας και οι θεσμικές απειλές που συνοδεύουν την αποτυχία αυτή, είναι μονάχα λίγα από τον μακρύ κατάλογο του παραλόγου που συμβαίνουν σε μια χώρα στην οποία έγινε πια καθημερινότητα η έλλειψη της λογικής στο σχεδιασμό τού αύριο. Αλλά οι άνθρωποι, πολύ δε περισσότεροι οι ‘αόρατοι’ από το σύστημα, πρέπει να ζήσουν, είναι δίπλα μας και υπάρχουν έστω κι αν ο θάνατος της λογικής του πολιτικού σχεδιασμού φαίνεται πως δεν τους λαμβάνει υπ’ όψη.
Η ιδέα όμως για ένα καλύτερο μέλλον δεν σκυλεύεται εκτός κι αν νομοθετηθεί η σκύλευση, όπως μάλλον έχει ήδη επισυμβεί στη χώρα μας! Οι άνθρωποι τής καθημερινότητας παλεύουν για να διατηρήσουν αλώβητη την αξιοπρέπειά τους μέσα σε μια χώρα που έχει πάψει πια να μυρίζει ήλιο και φως. Το αληθινό κεφάλαιο τής Ελλάδας όμως δεν είναι ούτε η πλούσια βιομηχανική της παραγωγή, ούτε ο πρωτογενής της τομέας, ούτε καν το πολυδιαφημισμένο τουριστικό της προϊόν, είναι η λογική σκέψη που από το παρελθόν κληροδοτήθηκε στις σύγχρονες γενιές μέσα από τη συνέχεια της γλώσσας. Τούτο ακριβώς καλό θα ήταν να το θυμηθούν εκ νέου οι πολίτες ώστε να πάψουν να υπάρχουν ως πελάτες πια για το πολιτικό σύστημα. Οι πολιτείες των ανθρώπων θέλουν λογικούς ανθρώπους με ποιότητα. Το είδος δηλαδή των πολιτών που πάντοτε φόβιζε περισσότερο εκείνους που μετράνε τα κουκιά επειδή ίσως οι ποιοτικοί άνθρωποι είναι πάντα άοπλοι. Αυτή άλλωστε είναι και η δύναμή τους!
