Κάθε χρόνο ο Δεκέμβριος είναι μια εορταστική περίοδος, με τις πολλαπλές προσδοκίες, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων για ευνόητους λόγους. Από τους ενήλικες, ο καθένας διακατέχεται από πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Εφέτος,  το 2021, όπως και το 2020, τα Χριστούγεννα ήταν διαφορετικά ως προς τον τρόπο εορτασμού τους, δηλαδή από άποψη τυπικής διαδικασίας, λόγω της πανδημίας. Εντούτοις, το πνεύμα των Χριστουγέννων ήταν έντονα αισθητό στην ύπαρξη των πιστών.

Ο καθένας μας αναμένει τη Γέννηση του Χριστού με το δικό του εσωτερικό τρόπο, παράλληλα με τις τυπικές  κοινές εθιμοτυπίες, γνωρίσματα της ορθόδοξης κοινωνίας μας. Βέβαια, οι εκκλησιές δεν είχαν  τώρα τη λάμψη προγενέστερων χρόνων, όταν το πλήθος των πιστών  παρακολουθούσε ήρεμα και ευλαβικά τις ιερές ακολουθίες, ακούγοντας το χαρμόσυνο ήχο από τις  καμπάνες, τις μελωδικές και ευφρόσυνες ψαλμωδίες, τους μελωδικούς ύμνους προς το νεογέννητο Θεάνθρωπο. Όλα αυτά μετέδιδαν, και μεταδίδουν πάντα αενάως,  το φως της ανανέωσης, της ψυχικής γαλήνης και της πνευματικής ευφορίας. Είναι οι κοσμοσωτήριες ανακρούσεις που μεταλλάσσουν το βιοτικό μας γίγνεσθαι σε μια νοερή πνευματική εξαϋλωση, παρέχοντας το διαβατήριο για το επέκεινα. Στην  ύψιστη αυτή μετάβαση μεταφέρεται ο πιστός, όταν, αποκαθαρμένος από τα υλικά στοιχεία που παγιδεύουν τη φθαρτή υπόστασή του, κατακτήσει τη γνώση του θείου Λόγου που θα του χαρίσει το φως της αλήθειας και της ζωής. « Εγώ ειμί το φως και η αλήθεια και η ζωή», λέγει ο Κύριος. Στην αλήθεια της θεογνωσίας οδηγεί τον πιστό η βίωση, η έκθυμη εφαρμογή των θείων εντολών. Στον καθένα μας δόθηκε η δυνατότητα προσέγγισης , ίσως και η τελική κατάκτηση από έναν ευλαβή  πιστό, της γνώσης της υπερβατικής ουσίας, της θείας βούλησης. Θα φτάσει κάποιος σε μια τέτοια πνευματική αναβάθμιση, με το συνεχή αγώνα και τον πνευματικό εξοπλισμό, που θα τον επιτύχει τόσο ατομικά, όσο και ομαδικά, δηλαδή με τον συν-αγώνα που εκφράζεται μέσω της  εκκλησιαστικής ζωής. Πώς γίνεται αυτό, θα ερωτούσε κάποιος ευρισκόμενος σε ανύπαρκτη ή πολύ χαλαρή σχέση με τα χριστιανικά ζητήματα. Είναι  απλή η απάντηση: Ο άνθρωπος, ως  κοινωνικό ον, έχει τη φυσική ροπή της συνύπαρξης, της συντροφικότητας. Στις διανθρώπινες σχέσεις δημιουργούνται τα κοινωνικά γεγονότα, άλλοτε ευχάριστα και υπέρ της κοινωνικής και ομαδικής συνύπαρξης, και άλλοτε, αντιστρόφως, προς βλάβη της.

 Η προσπάθεια μιας ευνομούμενης κρατικής κοινωνίας είναι να καλλιεργεί τα θετικά στοιχεία που τείνουν στη διάρκεια της ομαλής λειτουργίας των θεσμών και της ευδαιμονίας των πολιτών. Τα αρνητικά στοιχεία τα τιθασεύει είτε με το νόμο  είτε με κοινωνικά μέσα, ώστε να μορφοποιήσει προς το καλύτερο τη συλλογική ζωή της. Ένα τέτοιο μέσον, όπως το τελευταίο, είναι και η θρησκευτική ζωή. Ο ιερός θρησκευτικός κλήρος είναι ο εκφραστής της σωτηριακής λειτουργίας του κοινωνικού μηχανισμού. Το βασικό του εργαλείο είναι η αγάπη και η διδαχή, αντλώντας  τη θεματολογία του  από την Αγία Γραφή, στην οποία πνευματικός πυρήνας είναι ο  Ιησούς Χριστός. Η ορθοδοξία μας  σεμνύνεται για την υπέρτατη τιμή να υπηρετεί το θείο Λόγο. Γιαυτό ως έθνος νιώθουμε προνομιούχοι, αλλά είμαστε και λαός με βαρύτατες υποχρεώσεις έναντι  του Θεανθρώπου για τη Χάρη Του υπέρ ημών. Η περίοδος που διανύουμε σημειώνει μια πανανθρώπινη κρίση. Μεταξύ των άλλων νιώθουμε περιορισμένοι ή αποκλεισμένοι από το χώρο της λατρείας μας, την ορθόδοξη εκκλησία. Αυτά τα Χριστούγεννα, λοιπόν, ήταν αναγκαστικά πολύ  διαφορετικά από  προγενέστερα.

Πολλοί πιστεύουν πως αυτό το αρρωστημένο κοινωνικό φαινόμενο για δεύτερα Χριστούγεννα,  είναι μια δοκιμασία που επιβάλλει ο Θεός προς το δημιούργημά Του, τον άνθρωπο, για να τον οδηγήσει στο διαλογισμό, στην αυτογνωσία και στη χρήση της έλλογης σκέψης  (για το αγαθό), ιδιαίτερο ανθρώπινο προνόμιο  δοσμένο από το Δημιουργό.

Ευχή και παράκληση: Να μας χαρίσει ο Θεός την απαλλαγή μας από τη δίκαιη τιμωρία Του, αν αυτή είναι αιτία του  θυμού Του, ώστε να αναλογιστούμε ως ανθρώπινη κοινωνία τη λαθεμένη πορεία μας που οδηγεί στην απώλεια.                         

Γιάννης Γουργιώτης