Της Δρ. Βασιλικής Λάζου, διδάσκουσας Τμήματος Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ.

Η καμινάδα της ΛΑΡΚΟ δεν καπνίζει πια. Για πρώτη φορά μετά από 60 χρόνια η μεγαλύτερη εταιρεία νικελίου στην Ευρώπη, η στρατηγικής σημασίας επιχείρηση με τον τεράστιο ορυκτό πλούτο και τις μεγάλες προοπτικές ανάπτυξης σταμάτησε να λειτουργεί. Και αυτό παρά τα όσα όριζε η τροπολογία της 5ης Ιουλίου ότι η εκκαθάριση θα πραγματοποιούνταν εν λειτουργία. Οι 1.060 εργαζόμενοι απολύθηκαν. Από αυτούς οι 156 είχαν ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Οι υπόλοιποι υπέγραψαν δίμηνη σύμβαση και βρίσκονται ουσιαστικά σε καθεστώς ομηρίας έως το Δεκέμβριο με άδηλο το εργασιακό - και όχι μόνο- μέλλον τους. Οι μικροεργολαβοι διέκοψαν την εργασία τους παρά τις προφορικές «δεσμεύσεις» του εκκαθαριστή ότι κανείς δε θα χάσει τη δουλειά του ενώ οι εργολάβοι συντήρησης απασχολούνται Δευτέρα έως Παρασκευή με περαιτέρω μείωση του πενιχρού μισθού τους. Το μόνιμο προσωπικό τις μισές μέρες προσέρχεται στο χώρο εργασίας κατά τη νυχτερινή βάρδια και τις άλλες μισές δεν εργάζεται. Το μέλλον για την εταιρεία και τους εργαζομένους της διαγράφεται θολό και αβέβαιο.

Η ΛΑΡΚΟ είναι ένας βιομηχανικός κολοσσός με εκτιμώμενη αξία αποθεμάτων πάνω από 22 δισ. δολάρια. Αποτελεί μοχλό ανάπτυξης για τη Φθιώτιδα και άλλους 4 νομούς της χώρας, έχει στην κατοχή της και εκμεταλλεύεται πάνω από 1.000.000 στρέμματα γης, διαθέτει τρία ορυχεία, δύο οικισμούς, δύο λιμάνια, ένα εργοστάσιο λιγνίτη στα Σέρβια και ένα μεταλλουργικό εργοστάσιο στη Λάρυμνα. Είναι εταιρεία αποκλειστικά εξαγωγική που εξορύσσει και επεξεργάζεται το σύνολο των νικελιούχων μεταλλευμάτων στην Ελλάδα και το 90% των κοιτασμάτων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κατέχει το 7% της ευρωπαϊκής αγοράς στην πώληση νικελίου και το 2-3% σε παγκόσμιο επίπεδο και είναι μια από τις λίγες εταιρείες του κλάδου με δικές τους πηγές μεταλλεύματος.

Παρά την τεράστια προοπτική της ΛΑΡΚΟ, πόσω δε μάλλον τώρα που η τιμή του νικελίου έχει εκτοξευθεί, το εργοστάσιο σταμάτησε να λειτουργεί χωρίς χρονοδιάγραμμα επανεκκίνησης. Εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ χάνονται για την εθνική οικονομία, την ίδια στιγμή που η ΛΑΡΚΟ θα μπορούσε να παράγει και να αποπληρώσει τα χρέη που τη φόρτωσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΔ αλλά και να αποτελέσει πνεύμονα ανάπτυξης για την περιοχή και ολόκληρη τη χώρα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει συγκεκριμένη και δεδηλωμένη πολιτική εκχώρησης δημόσιου πλούτου σε «επενδυτές». Η εκποίηση της ΔΕΗ, η ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, οι πολεοδομικές και οι άλλες παροχές στη Lamda στο Ελληνικό, η ιδιωτικοποίηση των ΕΛΠΕ, η εκχώρηση του ιδιωτικού χρέους σε funds αποδεικνύουν περίτρανα ότι η εκποίηση του δημόσιου πλούτου και της περιουσίας των Ελλήνων δεν έχει όρια.

Εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας, που βλέπουμε τα πάντα να ξεπουλιούνται και το μέλλον μας να υπονομεύεται «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» θα προσμένουμε, ίσως, «κάποιο θάμα» ή θα αντιδράσουμε δυναμικά σταματώντας τη ρώσικη ρουλέτα στην οποία ο Μητσοτάκης ρισκάρει το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου; Θα βαδίσουμε στα τυφλά προς την καταστροφή ή θα πάρουμε επιτέλους τις τύχες μας στα χέρια μας προωθώντας ένα δίκαιο μοντέλο ανάπτυξης προς όφελος της κοινωνίας των πολλών;

Άμεσα πρέπει να εκπονηθεί εφαρμόσιμο σχέδιο για την επαναλειτουργία της  ΛΑΡΚΟ. Σχέδιο εφαρμόσιμο και ρεαλιστικό με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, τη διασφάλιση της ενιαίας λειτουργίας της επιχείρησης και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Δρ. Βασιλική Λάζου
ΕΔΙΠ Τμήματος Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ