Γράφει ο εκπαιδευτικός Βαγγέλης Θερμογιάννης.

Είναι άλλο πράγμα η όραση κι άλλο πράγμα το όραμα. Το πρώτο είναι αίσθηση αντίληψης το δεύτερο αίσθημα δημιουργίας. Ο κανόνας θέλει τις συλλογικότητες να υποτάσσονται σε προσωπικές φιλοδοξίες, οι οποίες πολλές φορές υποκινούνται από κομματικές σκοπιμότητες, γι’ αυτό και το όραμα τελικά υποκύπτει στη θολή όραση της μικροπολιτικής. Είναι γεγονός ότι στη χώρα μας το συνδικαλιστικό κίνημα έχει κακοποιηθεί βάναυσα τόσο από εκείνους που αντί να το υπηρετήσουν τελικά το εκμεταλλεύτηκαν όσο κι από την ίδια την πολιτεία που το εργαλειοποίησε προκειμένου να επιτύχει εκεί που η πολιτική πειθώ δεν ήταν ικανή να πείσει αλλά και να εμπνεύσει. Ο συνδικαλισμός λοιπόν μετουσιώθηκε σε ένα μεγάλο ταμπού κι ένα στερεότυπο απραξίας και μεθοδευμένης στείρας αντίδρασης χωρίς επιχειρήματα, που τελικά απαξίωσε κάθε ειλικρινή προσπάθεια αγώνα για τη σοβαρή διεκδίκηση ενός καλύτερου εργασιακού περιβάλλοντος.

Ο ιδιαίτερος και ευαίσθητος κόσμος της εκπαίδευσης δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στην απαξίωση του συνδικαλισμού. Η ευθύνη όμως του εκπαιδευτικού απέναντι στην κοινωνία είναι τόσο μεγάλη που χωρίς την απαιτητική δική του καθημερινή προσπάθεια η κοινωνία δε θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί στο πνευματικό και πολιτιστικό σημείο που βρίσκεται σήμερα. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να αλλάξουμε τα πράγματα αλλάζοντας πρώτα εμείς οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί από τη στιγμή που η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου της Παιδείας δεν είναι σε θέση να κατανοήσει την απόλυτη σημαντικότητα του ρόλου μας απέναντι στο ίδιο το μέλλον της Ελλάδας. Οφείλουμε να εντοπίσουμε και να ενισχύσουμε τα ισχυρά μας πλεονεκτήματα, την αξιοκρατία, την ευελιξία και την προσαρμοστικότητα απέναντι στις απαιτήσεις της εποχής, το σεβασμό στο συνάνθρωπο και στη διαφορετικότητα, την επιστημονική μας επάρκεια αλλά κυρίως την αγάπη για το λειτούργημά μας. Να ελαχιστοποιήσουμε ό,τι αρνητικό προσπαθούν να μας προσάψουν και την ίδια στιγμή να εκμεταλλευτούμε όλες τις ευκαιρίες που μας δίνει η τεχνολογία, η επιστήμη αλλά και η πολύτιμη εμπειρία που αποκομίσαμε τον καιρό της πανδημικής κρίσης. Ταυτόχρονα, οφείλουμε να θέσουμε ορισμένα σημαντικά ερωτήματα και να απαιτήσουμε απαντήσεις: Υπάρχει λογική στην πολιτική διαχείριση της παιδείας; Αν όχι, μήπως θα πρέπει να αναδείξουμε την ασημαντότητα των ανθρώπων που αποφασίζουν για εμάς και να τους θέσουμε προ των σοβαρών ιστορικών ευθυνών τους; Είναι η εκπαίδευση προσβάσιμη από όλους ανεξάρτητα από το εισόδημα, το φύλο, τη φυλή κλπ.; Θέλουμε να αμβλυνθούν οι κοινωνικές ανισότητες; Πρέπει να αμειβόμαστε σύμφωνα με το έργο που μακροπρόθεσμα παράγουμε αφού στην πραγματικότητα ο κόσμος των εκπαιδευτικών είναι αυτός που δημιουργεί τα θεμέλια και παράγει τους σπόρους της ίδιας της κοινωνίας; Πρέπει να διεκδικήσουμε συντεταγμένα και με βάση ένα κοινό και φιλόδοξο όραμα όλα όσα μας αξίζουν; Και τελικά, οφείλουμε να ενισχύσουμε το ρόλο και τη δύναμη του εκπαιδευτικού συνδικαλιστικού κινήματος επιλέγοντας τους εκπροσώπους μας όχι με βάση τις μικροπαραταξιακές αντιλήψεις αλλά με βάση τη λογική της ανιδιοτελούς προσφοράς και της εντιμότητας; Η συλλογική μας ωρίμανση άλλωστε εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς τους ίδιους και τις επιλογές που θα καθορίσουν όχι ένα μακροπρόθεσμο και αόριστο μέλλον αλλά την καθημερινότητά μας. Τη σημαντική καθημερινότητά μας από την οποία εξαρτώνται σημαντικά και διαπαιδαγωγούνται οι νέοι άνθρωποι της χώρας, οι μαθητές μας και αυριανοί δάσκαλοι των επόμενων γενεών.

Στις 5 Νοεμβρίου πραγματοποιούνται οι εκλογές για την ανάδειξη των εκπροσώπων των εκπαιδευτικών στα υπηρεσιακά συμβούλια. Πρέπει να ψηφίσουμε έστω κι αν διαφωνούμε με τον αντιδημοκρατικό τρόπο με τον οποίο έχει επιβληθεί εκ μέρους του Υπουργείου Παιδείας η ψηφιακή διαδικασία της ψηφοφορίας. Πρέπει να δώσουμε δύναμη στη φωνή που εμείς θα επιλέξουμε κι όχι σ’ αυτή που ενδεχομένως να μας επιβληθεί αν δεν ψηφίσουμε. Στις 5 Νοεμβρίου έχουμε υποχρέωση απέναντι στην επαγγελματική μας αξιοπρέπεια να επιτύχουμε μια μεγάλη νίκη εκκινώντας και καθιστώντας και πάλι τα Υπηρεσιακά μας Συμβούλια, με τη σοβαρότητα και την ευθύνη που τους αρμόζει, ικανά εργαλεία διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας. Η αδιανόητη για τα δημοκρατικά δεδομένα τοποθέτηση με διορισμό προσώπων σε θέσεις αιρετών πρέπει να σταματήσει εδώ. Στις 5 Νοεμβρίου η δύναμη είναι στο χέρι μας!

Ας χρησιμοποιήσουμε λοιπόν χρηστικά την όρασή μας για να δούμε το όραμα που ανοίγεται μπροστά μας προκειμένου να αποκτήσει και πάλι η Εκπαίδευση τον ιερό της σκοπό απέναντι στην Ελλάδα. Το όραμα που θέλουμε να υπηρετήσουμε όλοι μας με συνέπεια και κυρίως με τόλμη!