Γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης...
Η αιτιοκρατία, ως φιλοσοφική αντίληψη που απασχολεί την ανθρώπινη σκέψη ήδη από τα αρχαία χρόνια, αποδέχεται τη νομοτελειακή συνάφεια του γεγονότος με την αιτία που το προκάλεσε ως μια αναπόδραστη ειμαρμένη. Αν λοιπόν δεχτούμε ως αληθινή τη θεωρία της αιτιοκρατίας κι αν μπορούσαμε να διαχειριστούμε τον αδάμαστο χρόνο πηγαίνοντας προς τα πίσω σ’ αυτόν, θα φανερωνόταν μπροστά στα διψασμένα για γνώση μάτια μας ακόμα και η αιτία της ίδιας μας της ύπαρξης. Από την άλλη, η πολιτική, γνωρίζοντας άριστα τη σχέση μεταξύ αιτίας και αιτιατού, φροντίζει να εκμεταλλεύεται διαρκώς και ποικιλοτρόπως την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να προγραμματίζει το μέλλον και να ονειρεύεται. Μέχρι σήμερα, αυτή η πολιτική τακτική υπάκουε σε όρια που η ίδια είχε θέσει και αυτοπεριοριζόταν αποφεύγοντας(;) την αναίσχυντη ασυδοσία. Από τη συζήτηση στη Βουλή όμως για τον προϋπολογισμό της Ελλάδας του 2023 με την ανακοίνωση για το οριζόντιο μέτρο της επιδότησης για τις δαπάνες των πολιτών στα σούπερ μάρκετ, τα όρια αυτά οδηγήθηκαν σε πρωτοφανή άκρα. Η προεκλογική εκμετάλλευση της αιτιοκρατίας σε βαθμό υπερθετικότερο του υπερθετικού που έχουμε μέχρι σήμερα δει!
Η τραγελαφική προσπάθεια παγίδευσης του εκλογικού σώματος με πολιτικές επιλογές αυτού του είδους φανερώνει δύο πράγματα. Είτε την εμφανή άγνοια κινδύνου που καιροφυλακτεί μακροπρόθεσμα από τη δημιουργία μιας κοινωνίας συντηρούμενης από επιδόματα, τα οποία βεβαίως δεν έχουν κανένα απολύτως αναπτυξιακό αντίκρισμα, είτε, την προσπάθεια καταναγκαστικής πειθάρχησης των πολιτών στην παθογένεια και το προφανές αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος, το οποίο έχοντας απωλέσει την ιδεολογική ταυτότητα και το βηματισμό του, χρησιμοποιεί το κράτος ως αντίδωρο για να μην απωλέσει και την εξουσία. Η λογική της άκρατης προεκλογικής παροχολογίας, η οποία είναι σαφέστατα παράγωγο της εξουσιολαγνείας, δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια αντικοινωνική επιλογή η οποία σε βάθος χρόνου πληγώνει βαθύτατα τη χώρα δημιουργώντας της δυσβάσταχτες υποχρεώσεις που τελικά τις πληρώνουν με τον πολύτιμο ιδρώτα τους οι ίδιοι οι πολίτες. Οι προεκλογικές παροχές αυτού του τύπου, οι οποίες αν και θα ποθούσαν να είναι κορδέλες μεταξωτές, δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά φύκια βαμμένα με γυαλιστερά βερνίκια για να λάμπουν στο πολιτικό μισοσκόταδο. Το μισοσκόταδο που φανερώνει τον εκφυλισμό και την πολιτική ανεπάρκεια την οποία είμαστε αναγκασμένοι να υπομένουμε χρόνια τώρα. Κι αυτό γιατί η καπηλεία του μέλλοντος, απ’ ό,τι φαίνεται από την καθημερινή πράξη σε τούτη τη χώρα, ούτε πολιτικό αδίκημα είναι ούτε τιμωρείται όπως θα έπρεπε.
Η αυτονόητη πολιτική πράξη της υιοθέτησης ορθολογικής σκέψης για τη δημιουργία κοινωνικού και οικονομικού πλεονάσματος στη χώρα μας παραμένει απλώς στο επίπεδο της ανέξοδης φλυαρίας, η οποία όμως δε δημιουργεί τίποτε άλλο παρά μόνο τραγική αναποτελεσματικότητα. Για τον σημερινό Έλληνα και το σημείο στο οποίο έχει οδηγηθεί, η προσωπική πρόοδος και η άνοδος του βιοτικού του επιπέδου είναι μονοσήμαντα συνδεδεμένη με τη μετανάστευση σε ξένους τόπους. Και τούτο συμβαίνει κυρίως γιατί η πολιτική πρακτική δεν φαίνεται να κατανοεί πως οφείλει να δημιουργεί αναπτυξιακά ερείσματα χρησιμοποιώντας μεθοδικά το εργαλείο που λέγεται οικονομία αντί να επιδίδεται στην κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος μέσα από επιδόματα. Διότι, απολύτως κανένα επίδομα δεν είναι αρκούντως επαρκές για να μπορέσει να αναπτυχθεί ο πολίτης ως προσωπικότητα και μαζί του να συμπαρασύρει την κοινωνία που ζει στην ανάπτυξη. Από την άλλη όμως, δεν είναι σαφές αν συνειδητοποιήθηκε κι από τους ίδιους πολίτες, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια κίβδηλων υποσχέσεων, πως είναι στη χώρα μας πια μακραίωνη η παράδοση της προεκλογικής εξαπάτησής τους. Είναι άραγε μια ηθελημένη αυταπάτη; Όπως και να έχει, τα φύκια, πολιτικά ή μη, ποτέ δε θα γίνουν μεταξωτές κορδέλες. Φύκια θα παραμείνουν!
