Τo σημείο συγκρούσης Χάϊνζεμπεργκ - Αϊνστάϊν. Ο Μ. ΠΛΑΝΚ και η Κβαντομηχανική (του Ηλία Τριανταφύλλου)

Δημοσιεύτηκε: Κυριακή, 18 Φεβρουαρίου 2018 10:45 Τo σημείο συγκρούσης Χάϊνζεμπεργκ - Αϊνστάϊν. Ο Μ. ΠΛΑΝΚ και η Κβαντομηχανική (του Ηλία Τριανταφύλλου)

(Από το Αρχείο του συγγραφέα - ερευνητή Ηλία Τριανταφύλλου)

Το παρόν είναι ένα άρθρον περισσότερον επιστημονικόν παρά καθαρώς ιστορικόν. Εμπεριέχει Επιστημονικούς όρους,  σκέψεις και ιδέες και θεωρίες,μεγάλων Επιστημόνων,

Αρχαίων Έλλήνων και Συγχρόνων , Γιγάντων της Σκέψεως εις Παγκόσμιον επίπεδον.Τα όσα αναφέρονται, ενδεχομένως να προκαλούν κάποιους προβληματισμούς,ή και κάποιες δυσκολίες εις το να κατανοηθούν πλήρως από κάποιον ο οποίος,δεν έχει σχέσιν με τις Θετικές Επιστήμες,και ειδικώς με θέματα εξειδικευμένα, όπως είναι π.χ.ο Χωροχρόνος,ο Σύμπαντικός Χρόνος,το Μηδέν και το Άπειρον και πώς αυτά διαμορφώνουν το Κοσμικόν Γίγνεσθαι,κατά την διάρκειαν των  χιλιετιών.Πρός τούτο ,εθεώρησα σωστόν και σκόπιμον ,να αναφέρω ωρισμένα πράγματα,κατά το δυνατόν απλοποιημένα,ώστε οι νέοι Έλληνες ,οι οποίοι και πολλά προσόντα διαθέτουν και θέλησιν για μάθησιν έχουν,αλλά όμως δεν έχουν πλήρη πρόσβασιν εις τις πραγματικές πηγές ,να μπορέσουν να μελετήσουν,να διερευνήσουν και να καταλήξουν εις συμπεράσματα ,τα οποία θα ωφελήσουν και τους εαυτούς των και την Ελλάδα .Εδώ. δεν γίνεται διδασκαλία.Αυτό είναι χρέος και ευθύνη αλλων.Εδώ προσπαθούμε να δώσωμε το «έναυσμα» στα παιδιά μας,είτε μαθηταί είναι ,είτε φοιτηταί έιτε  επαγγελματίες,είτε Επιστήμονες είναι,να διευρύνουν τους ορίζοντας των γνώσεών των.Ο γράφων πιστεύει ακραδάντως εις τις μεγάλες ικανότητες και δυνατότητες των νέων μας και πάντοτε ό,τι γράφει το γράφει με την φιλοδοξίαν ότι προσφέρει κάτι θετικόν εις την μάθησιν και εις την  γνώσιν  των νέων Ελλήνων.  Δια τον λόγον αυτόν θερμώς παρακαλούνται οι νέοι  ,να αφιερώνουν ελάχιστον από τον χρόνον τους και να ασχολούνται και με τα όσα κατά καιρούς τους  παρουσιάζομεν είτε υπο μορφήν απλών ιστορημάτων,είτε υπο την μορφήν επιστημονικών θεωριών και επιτευγμάτων, Μεγάλων, Αρχαίων και Συγχρόνων  Θετικών κυρίως, αλλά και Θεωρητικών Επιστημόνων..    

1.Η Αρχή τής Αβεβαιότητος τού ΧάΪζεμπερκ .                                      

 Τό γινόμενο τής αβεβαιότητος Δχ τής θέσεως ενός σωματιδίου,επί τήν αβεβαιότητα τής ορμής τού σωματιδίου Δp δέν δύναται νά γίνη μικρότερον μιάς παγκοσμίου σταθεράς τού Planck, η οποία είναι η ίδια γιά όλα τά συστήματα αναφοράς,αδρανειακά καί μή: Δχ.Δp>ή=h.               

Δηλαδή όσον μεγαλυτέραν ακρίβειαν επιτυγχάνομεν εις τόν προσδιορισμόν τής θέσεως τού σωματιδίου τόσον μεγαλύτερον σφάλμα υπεισέρχεται εις τόν προσδιορισμόν τής ορμής (ταχύτητος) καί αντιστρόφως.

2.Η Αρχή τής Αβεβαιότητος εις τόν Πλάτωνα.

Αναφέρει ο Πλάτων εις τον ΤΙΜΑΙΟΝ ,<<....καθώς ο νούς αντιλαμβάνεται ποίες καί πόσες είναι οι ιδέες πού υπάρχουν εις τόν αμετάβλητον ζώντα κόσμον,ο Δημιουργός εσκεύθη,ότι καί ο μεταβλητός κόσμος έπρεπε νά έχη τίς ίδιες ποσοτικώς καί ποιοτικώς...>>(ΤΙΜΑΙΟΣ 39e)<<Διότι  τό Σύμπαν υπάρχει μέ τρείς τρόπους,Νοητικώς,Νοητώς καί Αισθητώς.(Πρόκλου,περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας,Βιβλίον Ε΄,56,15-20 και 57,1-10).

Νοητώς: Πρέπει νά εννοή τά αριθμητικά πρότυπα,τά οποία εκπηγάζουν από τήν νοητικήν μονάδα καί αποτελούν τόν αμετάβλητον Πλατωνικόν Κόσμον τών ειδητικών αριθμών καί κατ’επέκτασιν τάς αρχεγόνους Πυθαγορείους Τριάδας(Το 0ν).(Αναζητείστε την Πυθαγόρειον ΤΕΤΡΑΚΤΗΝ).

Αισθητώς: Πρέπει νά εννοή τόν πλήρη ροής καί κινήσεως μεταβλητόν κόσμον τών Ομήρου-Ηράκλείτου( Το μή όν).

Νοητικώς: Πρέπει νά εννοή τήν παλλομένην-δονουμένην ενδιάμεσον κατάστασιν υλοποιήσεως τού Ξενοφάνους.[Είς Θεός,έντε θεοίσι καί ανθρώποισι Μέγιστος](. Εδίδαξε τόν Μονοθεϊσμόν καί όχι τήν Μονολατρείαν.)

Παρατηρούμε διά ακόμη μιαν φοράν τήν Τριαδικήν        Πλατωνικήν Εμμονήν

τής Δημιουργίας τού Κόσμου Νοητώς-Αισθητώς-Νοητικώς καί τήν διαβεβαίωσιν τού νεοπλατωνικού Πρόκλου,[ο οποίος διεδέχθη τόν διδάσκαλόν του Συριανόν εις τήν διεύθυνσιν τής Πλατωνικής Ακαδημίας και έζησε μεταξύ 410 καί 480 μ.Χ],ότι ο μεταβλητός κόσμος υλοποιήσεως,ο κόσμος τών αισθητών,έχει καί αυτός τό ίδιον τριαδικόν υπόβαθρον. Ένα όμως ατέρμον τριαδικόν υπόβαθρον.Ο Πλάτων συγκεκριμένως,προσπαθεί και,να αποσαφηνίση ,ότι το Χθές,το Σήμερον και το Αύριον,αποτελούν απλώς κάποια χρονικά σημεία του Κοσμικού Γίγνεσθαι,αφού και τα τρία συνιστούν κινήσεις μέσα εις τονΧρόνον.

Χιλιάδες χρόνους πρίν ή, η σημερινή Επιστήμη ανακαλύψη ότι τό άτομον αποτελείται από ηλεκτρόνια,πρωτόνια καί ναιτρόνια,δηλαδή ότι έχει Τριαδικήν Δομήν,η Ελληνική Σκέψις είχεν αναλύσει τήν Δημιουργίαν. Ύστερον αντελήφθημεν,ότι καί τά ανωτέρω στοιχειώδη σωματίδια αποτελούνται από άλλες τριαδικές υποομάδες,τά κουάρκς, διά νά δικαιωθή πλήρως ο νεοπλατωνικός Πρόκλος. Τό αποκορύφωμα ήλθεν, όταν η Βιολογία απέδειξεν  ότι καί τά χρωμοσώματα δομούνται κατά τρόπον Τριαδικόν.

Ηράκλειτος-Κρατύλος: η Αρχή τής Αβεβαιότητος.

Εις τόν Πλατωνικόν διάλογον <<Κρατύλος>> πρωταγωνιστούν δύο πρόσωπα, ο Σωκράτης,ο οποίος υπερασπίζεται τόν αμετάβλητον κόσμον τών ιδεών καί ο Κρατύλος,ο οποίος αντιτάσσει τόν πλήρη ροής καί μεταβολής αισθητόν κόσμο τού Ηρακλείτου. Εις τήν επιστημονικήν αυτήν Ομηρικήν <<μονομαχίαν>>,ο Πλάτων διά στόματος τού Σωκράτους δείχνει τήν υπεροχήν τού αμεταβλήτου κόσμου τών Ιδεών. Εις τό τέλος όμως διά τού Κρατύλου,αποδέχεται αναιτιολογήτως όπως δείχνει,τήν υπαρξιακήν απροσδιοριστίαν τού μικροκόσμου τών αισθητών. Άραγε είναι μία ανυπέρβλητος αναγκαιότης εις τό πλήρους ροής καί μεταβολής βασίλειον του Ηρακλείτου;

 Τήν απάντησιν τήν δίδει ο ίδιος ο Πλάτων εις τόν διάλογον <<Παρμενίδης>> καί είναι καταφατική. Αυτό όμως δέν σημαίνει,ότι

 απορρίπτει εις ουδεμίαν περίπτωσιν τόν προηγούμενον Σωκρατικόν συλλογισμόν,τόν αγαπημένον του κόσμον τών Ιδεών.

Έν Συμπεράσματι: Εις τόν διάλογον <<Κρατύλος>>,ο Πλάτων εντοπίζει τό πρόβλημα τής απροσδιοριστίας τών αισθητών,ενώ εις τόν <<Παρμενίδην>> επεξηγεί τήν φαινομενικώς αντιφατικήν απόφασίν του. Η ερμηνεία εις αυτόν τόν διάλογον είναι σαφεστάτη καί αποδίδεται εις τήν <<μηδενικήν>> φύσιν  του ελαχίστου όντος (κβάντουμ).[δηλ. Υπάρχει ως όν καί ταυτοχρόνως ως μή όν.Εις τό τέλος τού 20ού αιώνος καί η σύγχρονος Φυσική αποδέχεται τόν δυϊσμόν τής ύλης καί εμφανίζει τό μικροσωματίδιον νά υφίσταται ταυτοχρόνως καί ως σωματίδιον καί ως κύμα]. Απαιτείται μεγάλη υπομονή,διά νά προσεγγίση κάποιος τήν Πλατωνικήν-Πυθαγορικήν Σκέψιν υλοποιήσεως μέσω τού ελαχίστου,μιάς υπάρξεως η οποία τείνει εις τό μηδέν,χωρίς όμως νά γίνεται μηδέν………

Εις την χαραυγήν τού 21ου αιώνος αι μελέται έδειξεν,ότι τό δίπολον(βλέπε Θεωρίαν τροχιακών),παρουσιάζεται αρχικώς με μηδενικόν φορτίον,όταν ο παρατηρητής τό παρατηρή από μακράν, ή επιφανειακώς. Εις τήν συνέχειαν όμως, όταν τό πλησιάση εντείνων τήν παρατήρησίν του εις τόν μικρόκοσμον,ανακαλύπτει κάτι διαφορετικόν. Ενεργοποιείται ως θετικόν καί αρνητικόν ταυτοχρόνως,σχηματίζον δύο αντιθέτως φορτισμένους πόλους μηδενικού όμως συνολικού φορτίου. Η συνένωσις παρομοίων τοιούτων μηδενικών, δέν δίδει τό αναμενόμενον λογιστικόν αθροιστικόν μηδέν,αλλά φυσικοχημικά φαινόμενα καί χημικές ενώσεις,ενεργοποιούσα ούτω έναν κόσμον διαρκούς υλοποιήσεως,τόν οποίον διέπει κυριολεκτικώς ο νόμος τών πιθανοτήτων. Προσεγγίζοντες ένα ταχύτατα κινούμενο-παλλόμενο δίπολον δέν είναι δυνατόν νά γνωρίζωμεν,εάν θά συναντήσωμεεν τόν αρνητικόν ή τόν θετικόν πόλον. Ούτω δεν είναι δυνατόν να υπάρξη υοδεμία μελλοντική πρόβλεψις.

                   Η Αρχή τής Αβεβαιότητος εις τόν Κρατύλον.                   Σωκράτης: Πώς λοιπόν μπορούμε νά αποδώσωμε τό είναι εις εκείνο τό οποίον δέν υπάρχει ποτέ εις τήν ιδίαν κατάστασιιν; Διότι άν εις μίαν οιανδήποτε στιγμήν σταματά εις τήν ιδίαν κατάστασιν,είναι φανερόν,ότι εκείνην τήν στιγμήν δέν μετακινείται καθόλου. Άν όμως πάλιν είναι εις τήν ιδίαν κατάστασιν καί είναι πάντοτε ίδιον,πώς τότε ημπορεί αυτό νά μεταβάλλεται ή νά κινήται,χωρίς διόλου νά απομακρύνεται από τήν μορφήν του;

Κρατύλος: Έτσι είναι,όπως τό λές.

Σωκράτης: Αλλ’ούτε γνώσιν ημπορούμε νά δεχθώμεν ότι υπάρχει,Κρατύλε,άν όλα τά πράγματα μεταβάλλωνται και ουδέν παραμένη εις τήν θάσιν του. Διότι  παραδείγματος χάριν,άν αυτό τό πράγμα τό οποίον ονομάζομεν Γνώσιν δέν μεταβάλλεται από τό νά είναι Γνώσις, τότε πάντοτε η Γνώσις θά υφίσταται καί θά είναι Γνώσις. Άν όμως καί η ιδία η μορφή τής γνώσεως μεταβάλλεται,τότε θά μετατραπή εις μίαν άλλην μορφήν γνώσεως καί δέν θά υπάρχη γνώσις. Καί άν πάντοτε μεταβάλλεται,ποτέ δέν θά είναι γνώσις. Από αυτόν τόν λόγον ακολουθεί,ότι δέν θά υπάρχη ούτε υποκείμενον,γιά νά τή γνωρίση ούτε αντικείμενον, το οποίον αυτό τό υποκείμενον θά γνωρίση. Άν τουναντίον υπάρχη διαρκώς τό υποκείμενον τό οποίον γνωρίζει καί υπάρχει εκείνο τό γνωστόν αντικείμενον,όπως τό καλόν,,οπως τό αγαθόν,όπως κάθε όν διαφορετικόν, τότε μού φαίνεται,ότι αυτά δέν θά έχουν καμμίαν ομοιότητα μέ όσα τώρα ημείς λέγομεν,ούτε μέ τήν ροήν ούτε μέ τήν κίνησιν. Λοιπόν άς προσέξωμεν,μήπως δέν είναι εύκολον νά διευκρινήσωμεν άν αυτά είναι καθώς τά λέγομεν τώρα ή είναι διαφορετικά,κθώς τά λέγουν οι τής Σχολής τού Ηρακλείτου καί άλλοι πολλοί. Ίσως δέν είναι ίδιον πολύ συνετού ανθρώπου νά εμπιστεύεται τόν εαυτόν του καί τήν ψυχήν του εις τά ονόματα,έχων πλήρη εμπιστοσύνην εις αυτά καί εις εκείνους οι οποίοι τά έδωκαν καί νά βεβαιώνη ότι «τάχα» έχει  κάποιαν γνώσιν καί νά κατακρίνη τόν εαυτόν του καί τά όντα ,ότι δέν υπάρχει τίποτε το υγιές εις ουδέν πράγμα,αλλά όλα καταρρέουν ως αγγεία πήλινα καί γενικώς όπως εκείνοι οι οποίοι πάσχουν από καταρροήν,έτσι νά παρουσιάζη τά πράγματα εις τήν ιδίαν κατάστασιν,λέγων ότι όλα τά πράγματα έχουν προσβληθή από τό ρεύμα καί τήν καταρροήν.Ημπορεί λοιπόν Κρατύλε,νά είναι έτσι,ημπορεί όμως καί όχι. Ώστε πρέπει νά εξετάζης μέ θάρρος καί μέ προσοχήν καί νά μήν παραδέχεσαι τίποτε άνευ σκέψεως,διότι ακόμη είσαι νέος καί εις τό άνθος τής ηλικίας,καί έπειτα από τήν εξέτασιν άν τό βρής νά τό μεταδώσης καί εις εμένα.[Ο Σωκράτης υπερασπίζεται τήν σταθερότητα τού κόσμου τών Πλατωνικών Ιδεών(όν), με έναν πραγματικώς αξιοθαύμαστον ιδικόν του τρόπον τον οποίον εσυνήθιζε πάντοτε εις τις συνομιλίες του με τους νέους κυρίως, ,ενώ ο Κρατύλος υπερασπίζεται , τόν πλήρη ροής καί  κινήσεως μεταβλητόν κόσμον τού Ηρακλείτου (μή όν). Τό όν καί τό μή όν ημπορεί νά νοούνται καί αντιστρόφως].

Κρατύλος:Μάλιστα,δέν θά παραλείψω. Γνώριζε όμως καλά Σωκράτη,ότι καί αυτήν τήν στιγμήν δέν παύω νά σκεπτωμε καί νά εξετάζω αυτό τό πρόβλημα το οποίον με « ζαλίζει».Προτιμώ όμως περισσότερον τήν γνώμην τού Ηρακλείτου.

Σωκράτης: Άλλη φορά φίλε μου,θά μέ διδάξης (;),εις τήν επιστροφήν σου. Σήμερον,όπως έχεις κάνει τίς προετοιμασίες σου,πήγαινε εις τήν εξοχήν.Θά σέ «ξεπροβοδήση»  ο Ερμογένης.

Κρατύλος: Όλα αυτά θά γίνουν Σωκράτη. Αλλά καί εσύ επίσης προσπάθησε νά σκεφθής αυτά τά προβλήματα περισσότερον.(Εδώ φαίνεται ότι ο Σωκράτης εδέχετο κάθε σκέψιν και κάθε παρατήρησιν,οιουδήποτε συνομιλητού του).

                Η δήλωση τού Βέρνερ Χάϊζενμπεργκ.

Αποδεχόμενος ο Πλάτων τό (μή όν) τού Ηρακλείτου,τό πλήρες ροής καί κινητικότητος-επισημαίνομεν καί πάλιν-δέν απορρίπτει έις ουδεμίαν περίπτωσιν τό αμετάβλητον όν τών Ελεατών. Εις τόν Παρμενίδη αναγκαία καί αρμονικώτατα τά δύο όντα. Εις τό Πλατωνικόν έργον κυριαρχεί ο τριαρχικός δυϊσμός,ο οποίος εκπηγάζει από τήν μονάδα. Θά ητο επομένως, τεράστιον λάθος,άν απερρίπταμεν ως αντιφατικάς δύο αντιθέτους  φαινομενικώς θεωρίας. Δέν ρίπτομεν ένα νόμισμα εις τόν κάλαθονν τών αχρήστων,επειδή αι δύο όψεις του είναι διαφορετικαί. Ένας  κύβος έχει έξ διαφορετικάς όψεις. Πρέπει επομένως νά αποδεχθώμεν,ότι και ένα είδος,ή μία θεωρία,μπορεί νά έχη επίσης πολλάς όψεις.

Εάν πιστέψωμεν εις τήν τριαδικήν εκδήλωσιν τού Πλατωνικού Όντος,θά αναζητήσωμε τήν Τρίτην Όψιν.Προηγουμένως όμως,θεωρούμεν αναγκαίον, νά παραθέσωμε τήν μεγάλην ομολογία τού Χάιζενμπέργκ.<< Ο Χάιζενμπεργκ είπεν ότι, τήν Κβαντική θεωρία τήν ενεπνεύσθη υποκινούμενος από τήν γνωσιοθεωρίαν τού Πλάτωνος, εναντίον τής οποίας επετέθη εξ αρχής σφοδρώς,αλλά και μονίμως ο ίδιος ο Einstein..>>.Ακόμη καί ο Stephen Hawking κατηγορεί τόν roger Penrose ως Πλατωνιστήν(βλ. Sientific American),ενώ ο ίδιος,ουδόλως κατανοών τό Ελληνικόν δημιούργημα,τήν Ελληνικήν διαχρονικήν επιστημονικήν κυριαρχίαν, «αλιεύει εις τάς Ινδικάς        Βέδας τας αρχαιοελληνικάς επαναγεννήσεις τού Σύμπαντος!» Ο  Αϊνστάιν δέν επίστεψε ποτέ εις τό Κβαντικόν  μοντέλλον.Είναι πασίγνωστος η δήλωσίς του επ’αυτού μέ τήν φράσιν «Ο Θεός δέν παίζει με τους κύβους».Εκτός αυτού η « Μία Επιστημονική Ομάς τού Πρίνστον» διάκειται μάλλον εχθρικώς πρός τό Ελληνικόν Πνεύμα.[Από τό άρθρον τού κ. Σ. Δανδουλάκη χημικού μηχανικού,διδάκτορος τού Πανεπιστημίου τής Virginia.εις την εφημερίδα Βήμα τής 8-2-1998.Αλλά υπάρχει και η δήλωσις του Σ.Χώκιν,διασήμου επιστήμονος ερευνητού και καθηγητού επίσης εις το πανεπιστήμιον του Πρίνστον. «Δεν πιστεύω ότι ο Άϊνστάϊν,ανεκάκυψε την τελείαν ενοποιημένην θεωρίαν.(Σ.Σ. Τή θεωρία δηλαδή η οποία θά δώση απάντησιν εις τό ερώτημα τής υπάρξεως καί τής εξελίξεως τόύ Σύμπαντος).

Ειργάζετο εις λανθασμένην κατεύθυνσιν( αναφέρει ο Σ Χώκιν),διότι δέν επίστευεν εις τήν Κβαντικήν Θεωρίαν,η οποία είναι βασική εις τήν Φυσικήν. Άν είχεν ανακαλύψει μίαν ενοποιημένην θεωρίαν θά τήν είχε δημοσιεύσει. Ίσως τά επεξηγηματικά σχήματα νά αποτελούν τήν Αχίλλειον πτέρναν τής Γνώσεως. Είναι όμως απαραίτητα παρ’όλα τά μειονεκτήματά των».

Άς θεωρήσωμε τώρα ένα σωματίδιο μηδενικού φορτίου, και  ας τό πλησιάσωμε......

Ανακαλύπτομεν εις τήν συνέχειαν,ότι δέν έχομεν ένα αλλά δύο...

Εξαίφνης αναδύεται από το « μηδέν» ένα ζεύγος,μία δυάς,αποτελουμένη από

ένα θετικόν και απο ένα αρνητικόν φορτίον. Αποτέλεσμα; Πάλιν «Μηδέν».

(Τό μηδέν δέν υπάρχει εις τά αρχαιοελληνικά Μαθηματικά. Εμφανίζεται εις τήν Λογιστική,έναν άλλον κλάδον τών αρχαιοελληνικών Μαθηματικών,τά οποία εχρησιμοποίουν οι νεαροί μαθηταί διά τούς υπολογισμούς ).

Τί ακριβώς συμβαίνει; Μάλλον έχομεν ένα νόμισμα μέ δύο όψεις,μέ κάθε επιφύλαξιν. Εις τήν μίαν ευρίσκεται τό Μηδέν,εις τήν άλλην τό Άπειρον. Αυτή είναι ίσως  η αρχέγονος δυάς,η οποία εκπηγάζει από τήν μονάδα. Άλλος θεωρεί ως Δημιουργόν τού Σύμπαντος τό Άπειρον ή Χάος,άλλος τό Ουδέν ή  Μηδέν. Εις τήν πραγματικότητα έχομε τήν μονάδα,η οποία διαχωρίζει τήν ύπαρξίν της εις την Διάδα-Δίπολον,Μηδέν-Απειρον.Την συνέχειαν την παρακολουθούμεν εις την Φύσιν.

Η «ανυπαρξία ή Μηδέν» διαχωρίζεται εις δύο  υποστάσεις,μίαν θετικήν καί μίαν αρνητικήν καί ούτω αρχίζει η δημιουργία,όπως είδομεν εις τά Τροχιακά. Αποτέλεσμα τής διεργασίας αυτής,είναι η «άπειρος» Δημιουργία τήν οποίαν αντιλανβανόμεθα,μέ τάς αισθήσεις μας καί τά επιστημονικά μας όργανα.Δηλαδή. Ένα άπειρον,τό οποίον όμως εκπηγάζει από τήν αρχικήν «ανυπαρξία».

Τέλος άν όλη η ανωτέρω<<άπειρος>> δημιουργία χωρισθή εις δύο κατηγορίες,εις Θετικά καί Αρνητικά,θά έχωμε πάλιν ως αποτέλεσμα ένα «Αθροιστικόν Μηδενικόν».Έτσι όμως έχομεν επανέλθει εις τήν «Αρχικήν Λογιστικήν Ανυπαρξίαν»,εις τήν άλλην όψιν δηλαδή  τού Πλατωνικού νομίσματος-διπόλου. Εις τήν πραγματικότητα,επανερχόμενοι εις τό αρχικόν σημείον,ατενίζομεν νοερώς τήν Μονάδα τής Δημιουργίας.

[Εις τήν Φύσιν υπάρχουν καί άλλαι δυάδες εκτός τών θετικών καί αρνητικών φορτίων. Ακολουθεί η συνένωσις όλων εις τήν Απολλώνιον Μονάδα,τόν Μοναδιαίον Ήλιον(Υπερίωνα)].-----------(Π.Αδαμάκος-Μαθηματικός,

«Το Πιστεύω μου»).Αυτό αποτελεί μέρος τής σοβαράς καί εμπεριστατομένης μελέτης τού αξιολόγου επιστήμονος-μαθηματικού  Παναγιώτου Αδαμάκου.Επειδή ασχολούμαι καί εγώ μέ επιστημονικάς μελέτας,αί οποίαι αναφέρονται εις τήν Αρχαίαν Ελλάδα καί εις τά μεγάλα επιτευύματα τών Αρχαίων Ελλήνων Θετικών Επιστημόνων,και επειδή έχω εις βάθος ασχοληθή,εις το παρελθόν,και έχω κατά το δυνατόν μελετήσει τα Κβάντα του Πλάνκ και του Χάϊζεμπεργκ,(Βραβείον Νόμπελ και εις τους δύο τον 20ον αιώνα),εις συνδυασμόν με την Αρχήν της Αβεβαιότητος εις τον Πλάτωνα και εις την Ηρακλείτειον αντίληψιν όπως την εκφράζει ο Κρατύλος,διά τόν λόγον αυτόν συγχαίρω κάθε επιστήμονα,ο οποίος με την σκέψιν του και την γραφίδα του,δέν ιστορεί απλώς,αλλά διδάσκει...Και συμβουλεύω τους Έλληνας Νέους,να αναζητούν και να μελετούν κείμενα και μελέτας τοιούτου περιεχομένου,διότι ούτω θα ημπορέσουν να ανυψωθούν από το Ζήν εις το Εύ Ζήν.

Μετά τα όσα ανεφέρθησαν,πιστεύμεν ότι είναι άκρως ωφέλημον να δώσωμεν μίαν εξήγησιν ,σχετικιήν με την βασικήν θέσιν της Θεωρίας της Σχετικότητος .Η θεωρία αυτή βασίζεται εις έναν μαθηματικόν τύπον(θα ελέγαμεν), ο οποίος καθορίζει την θέσιν κάθε σώματος εντός του Σύμπαντος,όχι με τας συντεταγμένας των τριών διαστάσεων(Μήκος-Πλάτος-Ύψος),αλλά και με την προσθήκην μιας τετάρτης διαστάσεως,την οποίαν ονομάζει Χωροχρόνον και η οποία τέμνει τας άλλας τρείς εις ορθήν γωνίαν.Βασική δε αρχή της Ειδικής αυτής Θεωρίας της Σχετικότητος είναι ότι «Το μήκος ενός σώματος αποτελεί συνάρτησιν της ταχύτητός του,ως προς τον παρατηρητήν,και επίσης ότι,η μάζα του δεν έχει απόλυτον μέγεθος αλλά αυξάνει με την ταχύτητα του σώματος».Αυτή η θεωρία είναι σαφώς δύσκολον να γίνη αντιληπτή και άρα αποδεκτή,  ακόμη και από την  μεγάλην μερίδα των ειδικών Επιστημόνων οι οποίοι ασχολούνται εις βάθος με τα θέματα αυτά,όπως,Αστρονόμων,Μαθηματικών,Φυσικών,κ.λ.π.Και δια τον λόγον αυτόν υπάρχουν ενστάσεις από επιστήμονας των ως άνω ειδικοτήτων,οι οποίοι αντιλέγουν ότι,τόσον το μήκος όσον και η μάζα ενός σώματος,σαφέστατα αποτελούν απόλυτα μεγέθη.Το γεγονός δε, ότι όταν ένα σώμα κινήται με μεγάλην ταχύτητα τότε φαίνεται πεπλατυσμένον, λέγουν οι ειδικοί επιστήμονες,οφείλεται εις το ότι,  ακριβώς λόγω αυτής της ταχύτητος ο παρατηρητής το αντιλαμβάνεται έτσι.Διότι το μετρητικό οπτικόν όργανον ,αποτυπώνει πάντοτε παρούσες στιγμές. Πράγμα που σημαίνει ότι όταν ένα σώμα κινήται με ταχύτητα η οποία υπερβαίνει την συμβατικήν αντίληψιν του παρατηρητού,τότε ο παρατηρητής βλέπει, ακριβώς λόγω της μεγίστης ταχύτητος,το ίδιον σημείον ταυτοχρόνως,εις διαφορετικές θέσεις με συνέπειαν να πιστεύη ότι η συνολική μάζα του παρατηρουμένου σώματος  φαίνετα μεγαλυτέρα της πραγματικής.Όσον αφορά δε, εις την παραδοχήν της Θεωρίας της Σχετικότητος,η οποία καταργεί την έννοιαν του Χρόνου και του Χώρου της κλασσικής Φυσικής,και αποδέχεται ότι Χώρος και Χρόνος ενοποιούνται εις την έννοιαν του Χωροχρόνου,ο οποίος έχει τέσσαρες διαστάσεις,πολλοί επιστήμονες του είδους λέγουν ΟΧΙ.Ο χρόνος δεν είναι ελαστικός αλλά δεν είναι ούτε γραμμικός,όπως τον θέλει η Κλασσική Φυσική του 18ου   αιώνος.Σαφώς είναι ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΣ και όπως έλεγεν ο Ευκλείδης « Κόσμου περιστροφής χρόνος εστίν».Και ο χρόνος περιφοράς της Γής περί τον Ήλιον,θα εξακολουθήση να είναι Σταθερός και άρα οι έννοιες και τα μεγέθη του Χώρου και του Χρόνου ,αποτελούν, Σαφή Σταθερά και Απόλυτα μεγέθη.ΟΙ επιστήμονες αναφέρουν επίσης ότι ,ως λογικώς σκεπτόμενα όντα οι άνθρωποι,έχομεν την δυνατότητα να αναλύωμεν τα Φυσικά Φαινόμενα με γνώμονα την Αριστοτέλειον Λογικήν,καθ’ήν ο Κόσμος είναι Αιτιοκρατικός και Λογικός,ώστε μόνον η Λογική δύναται να τον εξηγήση,εδώ και πολλούς αιώνας.Επίσης ότι τα μαθηματικά ούτε δημιουργούν,ούτε καθορίζουν τους Νόμους του Σύμπαντος,αλλά απλώς ερμηνεύουν και αποτυπώνουν τους ήδη θεσπισμένους Συμπαντικούς Νόμους. Ο Δημόκριτος ,ο μέγας Αυδηρίτης Φιλόσοφος-Επιστήμων,υποστηρίζει ότι «φύσιν δ’ουδέν είναι λευκόν ή μέλαν ή ξανθόν ή ερυθρόν ή γλυκύ ή πικρόν.Το γάρ δη νόμω ταυτόν βούλεται τω οίον νομιστί και προς ημάς,ού κατ’αυτήν των πραγμάτων την φύσιν. Δηλαδή τον κόσμον τον αντιλαμβανόμεθα ούω,διότι ούτω μας τον παρουσιάζουν αι αισθήσεις μας.Το αυτό συμβαίνει και με το Χρόνον,ο οποίος εκλαμβάνεται  ως σχετικός,διότι εξαρτάται από το μετρητικόν όργανον το οποίον τον μετρά.Ο ίδιος ο Χρόνος όμως αποτελεί σταθερόν και απόλυτον μέγεθος». Όταν λοιπόν ο άνθρωπος του Χθές ,του Σήμερον ,αλά και του Αύριον έζη ,ζεί και θα ζή, πάντοτε εντός   ενός κόσμου,τριών διαστάσεων,όταν όλαι αι επιστήμαι χρησιμοποιούν τας γνωστάς Τρείς Διαστάσεις, όταν η ιδία υπόστασίς μας,αι αισθήσεις μας,τα όργανά μας,είναι από την Φύσιν ρυθμισμένα εις την ανάγνωσιν Τρισδιαστάτων σωμάτων και Χώρων,αναρωτάται ο ειδικός αλλά και ο απλός άνθρωπος,πώς είναι δυνατόν να αλλάξουν όλα αυτά απο τον άνθρωπον,όταν έχουν ρυθμισθή και καταγραφή από τον Θεόν,από την φύσιν;Αλλά και πώς είναι δυνατόν ένας απλός επιστήμων ( π.χ.Μηχανικός, )ο οποίος έχει μελετήσει και  Πλάτωνα κα  Δημόκριτον και  Αριστοτάλην, να καταλήξη εις ένα συμπέρασμα,θετικόν ή αρνητικόν,όταν επάνω εις τα θέματα αυτά συγκρούονται σύγχρονοι  γίγαντες της Επιστήμης όπως ο Χαϊζεμπερκ και ο Πλάνκ,οι οποίοι κυρίως βασίζονται,και το ομολογούν,εις τας Θεωρίας των Μεγάλων Αρχαίων Ελλήνων Επιστημόνων,με τον επίσης Μέγαν Επιστήμονα  τον  Άϊνστάϊν και τους άλλους οπαδούς της Θεωρίας της Σχετικότητος; 

Ηλίας Κ.Τριανταφύλλου
Πολιτικός  Μηχανικός  Ε.Μ.Π
Προσαρμοσμένη αναζήτηση