Στο προσκήνιο ο Ελληνικός πολιτισμός (του Νίκου Τζιόπα)

Δημοσιεύτηκε: Παρασκευή, 09 Μαρτίου 2018 22:12 Στο προσκήνιο ο Ελληνικός πολιτισμός  (του Νίκου Τζιόπα)

Κάθε εθνική κοινωνία παγκοσμίως έχει τις βάσεις της σε κάποιες ιδεολογικές σταθερές, που όχι μόνο καθορίζουν την εύρυθμη λειτουργία της, αλλά αποτελούν και τα εχέγγυα για την περαιτέρω εξέλιξη και πρόοδό της. Και είναι τόσο χρονοβόρα η διαδικασία διαμορφώσεως αυτών των σταθερών, που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων διαρκεί αιώνες. Κι επειδή μιλάμε για εθνικές κοινωνίες, είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε ότι σε κάθε μία από αυτές βλέπουμε τεράστιες διαφορές γιατί απλούστατα, ναι μεν οι εθνικές κοινωνίες επηρεάζουν η μία την άλλη σε πολλά ζητήματα, ακόμα και ιδεολογικά αλλά παρ΄όλα αυτά η κάθε μία έχει την αυτοτέλειά της και τον δικό της τρόπο να επεξεργάζεται ίδιες ανάγκες αλλά με διαφορετικό τρόπο.

Ως παράδειγμα σε αυτόν τον ισχυρισμό φέρνω τον θεσμό της οικογένειας, ο οποίος αλλιώς αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα για παράδειγμα, όπου η οικογένεια αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της κοινωνίας μας κι αλλιώς στη Γερμανία όπου ποτέ δεν έπαιζε τόσο σημαντικό ρόλο στις ζωές των ανθρώπων. Είναι άλλωστε πασίγνωστες οι "χαλαρές" σχέσεις ανάμεσα ακόμα και σε συγγενείς πρώτου βαθμού στην Γερμανική κοινωνία, οι οποίες είναι αδιανόητες για τα ελληνικά δεδομένα (δε γνωρίζω Έλληνα που θα έπαιρνε τηλέφωνο για να ζητήσει την άδεια από τους γονείς του για να τους επισκεφθεί).

Μέσω λοιπόν αυτών των χρονοβόρων διαδικασιών σφυρηλατούνται οι δεσμοί των εθνικών κοινωνιών κι αν η συλλογική μνήμη "αισθανθεί" ότι χρειάζεται κάποια αλλαγή, τότε κι αυτή με τη σειρά της θα χρειαστεί χρόνια έως ότου επιβληθεί.

Η Ελληνική κοινωνία, πορεύτηκε στους αιώνες με συγκεκριμένο ιδεολογικό περίβλημα, είτε επηρεάστηκε είτε όχι από άλλες κοινωνίες. Ακόμα και σε εποχές που δεν είχε συγκροτημένη κρατική οντότητα ή, ακόμη χειρότερα, ήταν σκλαβωμένη υπό ξένο ζυγό, ήταν οι βασικές της ιδεολογικές αρχές που την κράτησαν όρθια και δεν επέτρεψαν τον αφανισμό της: οι αρχές της οικογένειας και της συγγένειας, η γλώσσα, η θρησκεία αλλά κυρίως τα έθιμά της που σήμερα βλέπουμε να τηρούνται στο ακέραιο (π.χ. οι εκδηλώσεις της Αποκριάς με απευθείας καταγωγή από την αρχαιότητα και τα Διονυσιακά μυστήρια), μας δίνουν την πλήρη εικόνα της ιδεολογικής κατεύθυνσης της κοινωνίας μας.

Εκείνο που φαίνεται εντελώς ξεκάθαρα, είναι ότι ο Ελληνικός λαός διαχρονικά, δεν έχει καμία όρεξη να απαγκιστρωθεί από το παρελθόν του. Κι αυτό γιατί ανεξάρτητα με την αξία αυτού του παρελθόντος, του αρέσουν οι βασικές αξίες που προανέφερα, με αυτές πορεύτηκε πάντα, αυτές τον βοήθησαν να ξεπεράσει δυσκολίες αλλά και να προοδεύσει ως έθνος.

Και πως θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, αφού αυτές οι αξίες είναι δημιούργημά του, το οποίο μάλιστα ενέπνευσε τόσους και τόσους άλλους λαούς ώστε να καλυτερεύσουν τη ζωή τους υιοθετώντας κομμάτια του είτε ατόφια είτε τμηματικά. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα ισχυρότατο παράδειγμα αφού είναι μεγαλειώδης και η διείσδυσή της στις ξένες γλώσσες αλλά και η γενική παραδοχή ότι αποτελεί τη "μητέρα γλώσσα" των περισσοτέρων Ευρωπαϊκών Γλωσσών.

Αυτό το παγκόσμιο "διαμάντι" που ονομάζουμε Ελληνικό Πολιτισμό, έρχεται τώρα αυτό που ονομάζουμε Νέα Παγκόσμια Τάξη, όχι μόνο να το καταστρέψει βίαια αλλά και βίαια να φέρει στη θέση του κάτι άλλο, ασαφές και αόριστο, το οποίο θα διέπει τις ζωές των ανθρώπων (κι όχι των εθνών- αυτά δεν έχουν πλέον θέση στη Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων).

Μέσω της τηλεόρασης, κυρίως, προωθούνται εκφυλιστικά πρότυπα τα οποία προπαγανδίζουν φανερά πλέον έναν άλλο αλλά συγκεκριμένο τύπο κοινωνίας, ο οποίος βασικά δεν έχει Ταυτότητα και είναι απαλλαγμένος από τις σταθερές αξίες που προανέφερα. Διότι αυτές οι σταθερές αξίες είναι και το εμπόδιο στην επικράτησή του, αφού τις μάχεται και τις εχθρεύεται ολοκληρωτικά.

Το πρόβλημα που προκύπτει είναι ότι αυτό γίνεται μέσω μιας βίαιης διαδικασίας επιβολής κι όχι μέσω τον χρονοβόρων διαδικασιών που προανέφερα. Και που είναι ο ορθός τρόπος της όποιας "αλλαγής", διότι η συλλογική μνήμη έχει τεράστια διαφορά στον τρόπο λειτουργίας της από την ατομική. Οι άνθρωποι ως μονάδες, είναι ασφαλώς πιο γρήγοροι στη λήψη αποφάσεων αλλά και στην υλοποίησή τους από ότι οι κοινωνίες. Έτσι λοιπόν είναι πολύ απλό για ένα μόνο άτομο να αποφασίσει τον τρόπο με τον οποίο θέλει να ζει και να το πετύχει, αλλά μια κοινωνία χρειάζεται χρόνο για την ίδια απόφαση. Χρόνος ο οποίος δεν δίνεται σήμερα στις κοινωνίες, αφού τα πρότυπα και οι ιδεολογικές βάσεις οι οποίες επιβάλλονται, έχουν ως σκοπό το "Εδώ και Τώρα". Επίσης, φέρουν ακόμα ένα μεγάλο μειονέκτημα: δεν είναι αποτέλεσμα διεργασιών των κοινωνιών, αλλά αποφάσεων συγκεκριμένων κέντρων, τα οποία για πολλούς και διάφορους λόγους το καθένα συμβάλλουν στην επιβολή αυτών των ιδεολογικών βάσεων, με τους λαούς ανίκανους να αντιδράσουν αφού είναι πνιγμένοι στα προβλήματα, τα οποία δημιουργήθηκαν ακριβώς από αυτά τα κέντρα ώστε να αμβλυνθούν οι αντιστάσεις.

Εκείνο που ξεφεύγει στους οργανωτές αλλά και οπαδούς των βίαιων μετασχηματισμών των κοινωνιών, είναι ότι το βασικό ένστικτο των ανθρώπων (εκτός από την επιβίωσή του) είναι και η ανάγκη του να ζει με τους ομοίους του. Σε αυτό στηρίχθηκε ο Ελληνικός πολιτισμός και πέτυχε. Αυτό πρέπει να είναι και το ιδανικό των Ελλήνων αν θέλουν να ζουν ως ελεύθεροι άνθρωποι κι όχι ως μονάδες ενός ετερόκλητου συνόλου το οποίο προετοιμάζεται πυρετωδώς. Τόσο απλό είναι το μονοπάτι προς την εθνική επιβίωση.

Υ.Σ.: Στους αναγνώστες που θα επιχειρήσουν να με κατατάξουν ιδεολογικά, θα πω μόνο ότι η αιώνια νεότητα, συντηρητικότητα και συνάμα προοδευτικότητα και η ελευθερία πνεύματος του Ελληνικού πολιτισμού δεν αφήνει τέτοιο περιθώριο.

Νικόλαος Τζιόπας

Προσαρμοσμένη αναζήτηση