Κοινοβουλευτισμός-Κοινοβούλιο. Τον ορισμό των δύο εννοιών τον συναντά κανείς σε οποιοδήποτε λεξικό της ελληνικής γλώσσας. Και ο μεν κοινοβουλευτισμός ορίζεται ως το πολιτικό σύστημα που βασίζεται στην ύπαρξη Κοινοβουλίου, το δε Κοινοβούλιο είναι το σύνολο των βουλευτών που αποτελούν το εκλεγμένο αντιπροσωπευτικό σώμα του λαού, που ασκεί  τη νομοθετική εξουσία, ενώ παράλληλα ελέγχει την εκτελεστική εξουσία. Συνεκδοχικά εννοείται το κτίριο της Βουλής. Το άρθρο 1 του Συντάγματος ορίζει ότι το πολίτευμα της Ελλάδος είναι Προεδρευομένη κοινοβουλευτική Δημοκρατία. 20 άρθρα του Συντάγματος (30-50), αναφέρονται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: στην ανάδειξή του, στις αρμοδιότητές του κλπ. Τα τελευταία χρόνια λειτουργίας της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, πολλές αρμοδιότητες του Προέδρου έχουν στην πράξει ατονήσει ή αφαιρεθεί χωρίς συνταγματική αναθεώρηση! Απλώς το αναφέρω αυτό.   

     Στο άρθρο 26 του Συντάγματος είναι σαφής η διάκριση των εξουσιών. Το υπενθυμίζω αυτό επειδή υπάρχει στις ημέρες μας η τάση να γίνεται παραβίαση της διάκρισης αυτής.

     Υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες το κοινοβούλιο λαμβάνει αποφάσεις και νομοθετεί με διασταλτική ερμηνεία άρθρων του Συντάγματος, για θέματα για τα οποία η αρχή της λαϊκής εκπροσώπησης  πιθανόν να παραβιάζεται, ενώ θα έπρεπε να γίνεται προσφυγή στην άμεση δημοκρατική διαδικασία, δηλαδή στο Δημοψήφισμα. Ελάχιστα Δημοψηφίσματα έχουν γίνει στην πολιτική ζωή της χώρας μας. Το τελευταίο έγινε το 2015 από την υφιστάμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και  ΑΝΕΛ., που πήρε τη μορφή καρικατούρας και εξέθεσε τη χώρα μας διεθνώς, αφού συνέβη το πρωτοφανές: το 61% των ψήφων που ήταν ΟΧΙ, στη συνέχεια, υπό την πίεση των πραγμάτων, έγινε ΝΑΙ! Δεν ήταν το μοναδικό παράδοξο της παρούσας κυβέρνησης αυτό. Ακολουθώντας κι αυτή πρακτικές του παρελθόντος, κινήθηκε και κινείται, όσο κυβερνά τον τόπο, με προσχήματα, με ανεδαφικές ρητορείες, με ουτοπικές ονειροπολήσεις, με αυτοαναιρέσεις, με ψευδαισθήσεις, με ιδεοληψίες, με νοερές ανατροπές ανεπιθύμητων καταστάσεων και δήθεν ομαλοποίηση των συνθηκών με μια διαδικασία θετικών ρυθμών ανάπτυξης  , συνολικά, με αποκλειστικό κίνητρο την υφέρπουσα εξουσιολαγνεία,  ελάττωμα που ωθεί άτομα με υπεύθυνες θέσεις, να έχουν τάση για απομόνωση, έλλειψη αυτογνωσίας,  δράση παρανοϊκή και ενστικτώδη παρόρμηση,  επικίνδυνες καταστάσεις που αντανακλούν στο κύρος, στο ήθος και στην ποιότητα ζωής των Ελλήνων πολιτών, αυτό-βαυκαλιζόμενα με φαντασιακές επιτυχίες, ενώ στην πραγματικότητα τα πράγματα κινούνται ακριβώς προς την αντίθετη πορεία. Συγκεκριμένα: είναι λόγος για έπαρση, όταν βλέπεις, ως εκφραστής της κρατικής εξουσίας, να διασαλεύεται η δημόσια τάξη από μια μερίδα πολιτών, δήθεν κοινωνικών επαναστατών, που δρουν ανεμπόδιστα, που καταστρέφουν δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες χωρίς να υπολογίζουν τα όργανα της συντεταγμένης Πολιτείας; Ή μήπως τρέχει κάτι άλλο και οι αντικοινωνικές αυτές ομάδες με θράσος και μανία καταστροφική μεταβάλλονται σε αυτόκλητους κατήγορους, σε Εισαγγελείς και ταυτόχρονα σε εκτελεστές; Είναι ένα ερώτημα των πολιτών που πλανάται παραμένοντας αναπάντητο μέχρι τώρα. Περίεργη ανοχή της κρατικής εξουσίας έναντι των βανδαλισμών των παρακρατικών, αλλά κυρίως για τη δυσφήμιση της ίδιας της κρατικής μας οντότητας! Με τέτοιες συνθήκες πώς είναι δυνατή η προσέλκυση ξένου κεφαλαίου για επενδύσεις στη χώρα μας, που είναι ο πιο αξιόλογος παράγων για την οικονομική μας αναζωογόνηση αρχικά και την ανάπτυξη στη συνέχεια;

    Η άσκοπη και απρογραμμάτιστη σπατάλη του δημόσιου χρήματος ή η υπονοούμενη υπεξαίρεσή του για χαριστικές παροχές, σε φυγάδευσή του σε ξένα ιδρύματα, σε offshor εταιρείες, προκάλεσαν την υπερχρέωση με δάνεια δισεκατομμυρίων! Είναι ηθικό και δίκαιο να μειώνονται με αντισυνταγματικές περικοπές οι μισθοί και οι συντάξεις, κυρίως αυτές  για τη μείωση του χρέους; Αναλογίστηκαν ποτέ οι αρμόδιοι το μέγεθος του διαπραττόμενου εγκλήματος εις βάρος των συνταξιούχων; Είναι η χειρίστη μορφή ανάλγητης απανθρωπίας η φτωχοποίηση ανθρώπων που έπραξαν στο ακέραιο το υπηρεσιακό τους χρέος για 35 ή 40 χρόνια δουλειάς, να βλέπουν τώρα την φανερή κλοπή, τη ληστεία, την εν ψυχρώ διαγραφή της ζωής τους. Στερώντας στα άτομα αυτά τα υλικά μέσα επιβίωσής τους, αυτό ισοδυναμεί με δολοφονία. Εδώ η δικαιοσύνη οφείλει να προτάξει το λειτουργικό της χρέος και την κρατική της αποστολή. Να ενεργοποιήσει τις συνταγματικές της δικαιοδοσίες και να καθίσει στο εδώλιο τους ληστές, τους υπαίτιους για απόπειρα δολοφονίας ή τουλάχιστον για ενδεχόμενο δόλο. Να αποφασίσει καταβολή αποζημιώσεων στους υπαιτίους της εθνοκτόνου λιτότητας, της γενικής φτωχοποίησης και της ευτελούς εκποίησης των πάντων, υλικών και πνευματικών κεφαλαίων!

    Είναι σωστό μια πολιτική ηγεσία που είναι στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, να ανέχεται την κατάλυση της δημοκρατικής τάξης; Γιατί, τι άλλο είναι η ανάμιξη της Διοίκησης στις αρμοδιότητες της Δικαιοσύνης, όταν ακυρώνει τις αποφάσεις της δεύτερης, όπως η μείωση των ποινών ισοβιτών, η παροχή αδειών σε βαρυποινίτες, οι οποίοι αποδεικνύονται αμετανόητοι, η απόκρυψη της βαρύτητας της εγκληματικότητας που παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις, ενώ  κυβερνητικοί υπουργοί αποκρύπτουν τις διαστάσεις του φαινομένου της εγκληματικότητας, προσπαθώντας να κρύψουν το πρόβλημα αυτό κάτω από το χαλί;

      Η αφροσύνη του πολιτικού κόσμου οδήγησε την όμορφη χώρα μας σε ένα κολαστήριο μεγάλου μέρους του λαού της. Ναι, όμορφη χώρα, με δυνατότητες να είναι ένας επίγειος παράδεισος! Ανίκανοι και ανεκδιήγητοι πολιτικοί ηγέτες τη μετέτρεψαν σε μια αξιολύπητη γεωγραφική γωνιά, σ’ ένα ξέφραγο αμπέλι που τα διεθνή αρπακτικά τη λιμπίζονται και στήνουν οικονομικούς μηχανισμούς, με συνεργούς τους κάποιους ανεγκέφαλους «έλληνες», ώστε να αρπάξουν ακόμη και τα σπίτια ελλήνων πολιτών, για ψύλλου πήδημα! Τα «κόκκινα» δάνεια τα χρωμάτισαν με το αίμα των θυμάτων, που ίσως να έχουν κάποιες ευθύνες και οι ίδιοι, όχι όμως η τιμωρία να φτάνει σε σημείο εξόντωσης!

     Δε θα έκλεινα τούτο το  άρθρο, χωρίς να αναφερθώ στην επαίσχυντη απόφαση του πολιτικού κόσμου: μετά τη νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας που είναι, κατ’αρχήν, αναγνώριση μιας μορφής κοινωνικής παθογένειας-έχω ασχοληθεί με το θέμα παλαιότερα- να διαπράξει ένα πιο σοβαρό ατόπημα: Να εγκρίνει την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια!  Στο θέμα αυτό θα επανέλθω σε επόμενο άρθρο μου, γιατί είναι μια πονεμένη ιστορία και ένα έσχατο κατάντημα μιας μεταλλασσόμενης κοινωνίας κινούμενης προς την κατεύθυνση της αυτοκαταστροφής! 

                                   Γιάννης Γουργιώτης