Είναι γελοίο να είσαι δημοσιογράφος και να ρωτάς, όπως συνέβη προσφάτως, αν ο Στέφανος είναι γκομενιάρης. Και είναι για τρεις λόγους. Η διεθνής αναγνώρισή του. Η ηλικία του. Και κυρίως η φυσική, η απαράμιλλη γοητεία του. Πώς να το κάνουμε. Ο φακός τρελαίνεται μαζί του. Είναι αθεράπευτα ερωτοχτυπημένος με εκείνον. Με κάθε κίνηση, κάθε στιγμή. Ακόμα και όταν το βλέμμα του πέφτει στο χώμα κάποιου court του Roland Garros. Ακόμα και τότε ο φακός, χαϊδεύοντας το πρόσωπο του Στέφανου, αφήνει αόρατους ερωτικούς αναστεναγμούς.

Ακόμα πιο γελοίο να σκαλίζεις, να ρωτάς και με τη φαντασία σου να μετράς τα εκατομμύρια που είναι στο ταμείο του. Αραγε πόσα να είναι; Δέκα, είκοσι, τριάντα; Και αυτό για τρεις λόγους. Ο πρώτος επειδή τα κερδίζει με την αξία του. Ο δεύτερος επειδή οι χορηγοί σπεύδουν να διαφημιστούν κολλημένοι στο όνομά του. Και ο τρίτος επειδή με αυτό το look, με αυτό το στυλ, με αυτό το ύψος (1,93), με αυτή την άνεση και με αυτή τη μακριά ατημέλητη ξανθή χαίτη θα μπορούσε να είχε βγάλει τα τριπλάσια ως star του Χόλιγουντ. Ισως και περισσότερα.

Αν από την κούνια χάρη στη Ρωσίδα μητέρα του και θρυλική τενίστρια Γιούλια Σαλνίκοβα δεν έπαιζε με τις ρακέτες. Αν από τα γυμνασιακά θρανία είχε αποφασίσει να ακολουθήσει την τέχνη της υποκριτικής, ε τότε με τα εξαιρετικά αγγλικά του θα εξαφάνιζε τον Μπραντ Πιτ, τον Ράιαν Γκόσλινγκ και τον Μάικλ Φασμπέντερ. Με κασέ που θα κατέληγε στα 20 εκατομμύρια δολάρια για κάθε ταινία! Γι’ αυτό το όνομά του συνοδεύεται παντού με τον χαρακτηρισμό «The Greek God»! Ε, αφού Ελληνας θεός, είναι φυσικό όλα τα θηλυκά να ξεροσταλιάζουν βλέποντάς τον. Στοιχειώδες.
Το 2010 ο Στέφανος ήταν μόλις 12 ετών. Και ήταν καλός. Πολύ καλός. Προορισμένος για την κορυφή. Με αποκλειστικό προπονητή τον πατέρα του, τον Απόστολο Τσιτσιπά. Το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά.

  Ο Κώστας Περγαντής, συμφοιτητής και φίλος του Απόστολου Τσιτσιπά, είναι ο άνθρωπος που τα ξέρει από πρώτο χέρι: «Γνωριστήκαμε το 2010 και από τότε, όπως είπα και στον ίδιο αμέσως, έγινα ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του. Ο Απόστολος Τσιτσιπάς είναι ο πατέρας προπονητής. Ο Απόστολος έχει δίπλωμα προπονητή από τα ΤΕΦΑΑ, όπου ήμασταν και συμφοιτητές. Σήμερα βέβαια είναι official ATP coach. Είναι ένας τίτλος που λίγοι έχουν και τον αποκτάς μόνο όταν έχεις υπάρξει με τον αθλητή σου σε τουλάχιστον τριάντα, νομίζω, επαγγελματικά τουρνουά».

Στην αρχή, λοιπόν, δεν υπήρχαν ούτε Πατρίκ Μουράτογλου, ούτε Ζερόμ Μπιανσί, ούτε Φρεντ Λεφέμπρ. Κανείς απ’ αυτούς. Στην αρχή υπήρχε μόνο ο πατέρας του. Και φυσικά η μητέρα του. Από παντού τένις δηλαδή. Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη. Οπως η μοίρα. Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; Τενίστας. Πού θέλεις να φτάσεις; Στην κορυφή. Ετσι ακριβώς.

Πιστός σε ό,τι μου είχε πει όταν τον πρωτοσυνάντησα και τον ρώτησα τι στόχο έχει, η απάντηση ήταν κατηγορηματική: «Να πάω νούμερο ένα στον κόσμο».

Μετά, όταν το παιδί με τα κατάξανθα μαλλιά κατατρόπωνε τους αντιπάλους του, τότε, εκτός από τον πατέρα του, η ομάδα συμπληρώθηκε και με άλλους ειδικούς: «Ο Γιώργος Φουντούκος που, όπως λέει ο Στέφανος, τον έμαθε να παίζει στο χώμα. Κατόπιν μπήκα εγώ και ακολούθησε ο Νίκος Σισμανίδης στη φυσική κατάσταση. Ο Στέλιος Πούλος έκανε όποτε χρειάστηκε τα τεστ ως εργοφυσιολόγος».

Ο Απόστολος τα έπαιξε όλα για όλα και κέρδισε το στοίχημα

Ο Κώστας Περγαντής από τότε είναι ο Mental Trainer του Greek God. Κάτι σαν πνευματικός προπονητής. Παραμένει και σήμερα. Και θα παραμείνει μέχρι το τέλος. Πιστός όσο κανείς άλλος. Η κρίσιμη χρονιά, το turning point, ήταν μάλλον το 2016. Μέχρι τότε τίποτα. Η διαδρομή είναι αποκαλυπτική: «Ο Στέφανος και τα αδέρφια του γεννήθηκαν μέσα στο τένις. Η μητέρα του ήταν επαγγελματίας τενίστρια. Ο πατέρας του άφησε τη δουλειά του για να τον συνοδεύει σε όλα τα τουρνουά του κόσμου. Τα οποία δεν ήταν αμειβόμενα. Μέχρι ένας τενίστας να μπει στο επαγγελματικό τένις δεν πληρώνεται. Αντίθετα, πρέπει ο ίδιος να χρηματοδοτεί τα πάντα. Τώρα βγάζει εκατομμύρια. Προηγουμένως, πλήρωνε. Σκέψου λοιπόν ότι ο πατέρας τα έπαιξε όλα κορόνα-γράμματα. Εγκατέλειψε τη δουλειά του και αφοσιώθηκε σε κάτι χωρίς καμία εγγύηση. Ομως πίστευε. Χωρίς την πίστη αυτού του ανθρώπου ίσως να μην είχαμε φτάσει εδώ».

- Στοιχημάτισε και κέρδισε. «Χωρίς καμία εγγύηση, επαναλαμβάνω».

Το φαντάζεστε; Και άραγε πόσοι πατεράδες θα τα έπαιζαν όλα για όλα; Ο Απόστολος το πίστεψε, το προέβλεψε, στοιχημάτισε και κέρδισε. Ετσι ξεκίνησαν όλα.

Μέχρι λοιπόν να ξεμυτίσουν και να διαπρέψουν ο Στέφανος Τσιτσιπάς και η Μαρία Σάκκαρη ελάχιστοι ασχολούνταν με το τένις. Σε αυτή την Ελλάδα δύο αγαπημένοι, ο Απόστολος από το Προάστιο Καρδίτσας και η Γιούλια από τη Ρωσία, αποφασίζουν να μετατρέψουν τη φωλιά τους σε ιδιωτικό «εκτροφείο» παγκόσμιων πρωταθλητών.

Δεν είναι μόνο ο Στέφανος. Από κοντά, με δύο χρόνια διαφορά, ο Πέτρος. Από κοντά, επίσης με δύο χρόνια διαφορά, η Ελισάβετ και από κοντά, με δύο χρόνια διαφορά από την αδερφή του, ο μικρός Παύλος. Τέσσερα πλάσματα. Με αρχηγό τον μεγάλο. Κάτω από την αποκλειστική φροντίδα μιας εξαιρετικής διασταύρωσης. Του Απόστολου με τη Γιούλια. Από την οποία, φυσικά, κληρονόμησε το χρώμα των μαλλιών του. Κοίτα να δεις, φίλε μου. Και μετά κάποιοι Ελληνάρες χλευάζουν, σαρκάζουν, μουτζώνουν. Ο Γιάννης Αντετονκούμπο με γονείς από το Λάγος της Νιγηρίας. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς με μητέρα από τη Ρωσία. Και τώρα όλοι μα όλοι τούς προσκυνάνε. Με την ιαχή «παιδιά της Ελλάδας, προχωράτε». Εκείνοι προχωράνε. Οι άλλοι πού πάνε; Στα καφενεία!

Το 2016 αλλάζουν όλα. Τότε ήταν που ο Απόστολος, η Γιούλια, ο Στέφανος και τα τρία αδέρφια του μετακομίζουν στη Νότια Γαλλία, «φιλοξενούμενοι» στις εγκαταστάσεις της Ακαδημίας Τένις του Πατρίκ Μουράτογλου. Τότε αλλάζουν όλα. Τότε το όνειρο αρχίζει να καλπάζει για να συναντηθεί με την πραγματικότητα.

Ο Μουράτογλου, η Σερένα και ο Κιλιάν Εμπαπέ

Από τότε πέντε άνθρωποι φροντίζουν τον Ελληνα θεό: προπονητής, φυσιοθεραπευτής, προπονητής φυσικής κατάστασης, ο mental trainer, κάτι σαν ψυχολόγος, και ο μάνατζερ.

«Σε έναν πιο ευρύ ρόλο υπάρχει ο Πατρίκ Μουράτογλου, ο οποίος είναι επί σειρά ετών προπονητής της Σερένα Γουίλιαμς. Ο Στέφανος τον έχει περιγράψει ως μέντορα, ως σύμβουλο.

Ακολουθούν ο Ζερόμ Μπιανσί που είναι φυσικοθεραπευτής και ο Φρεντ Λεφέμπρ που είναι ο προπονητής φυσικής κατάστασης. Οι δύο τελευταίοι ανήκουν στην Ακαδημία Μουράτογλου, που είναι και η βάση της οικογένειας Τσιτσιπά από το 2016».

Ο Μουράτογλου λοιπόν σπεύδει με την ομάδα του να ανταποκριθεί στην πρόταση του Στέφανου. Προηγουμένως ο Στέφανος τον είχε ψάξει, τον είχε εντοπίσει και τον είχε επιλέξει. Πώς να το κάνουμε; Θρυλική η Ακαδημία του Μουράτογλου. Και θρυλικές οι επιδόσεις της θηριώδους Σερένα Γουίλιαμς, που την είχε αναλάβει υπό την προπονητική και στρατηγική του φροντίδα. Η Σερένα κάλπαζε. Η Σερένα, όπως σήμερα ο 22χρονος Κιλιάν Εμπαπέ των «πετεινών» της Εθνικής Γαλλίας. Ορμάει να χτυπήσει την μπάλα και τότε ο Ματς Χούμελς της Εθνικής Γερμανίας, προκειμένου να αποφύγει τον μαύρο κεραυνό δίνει μια και βάζει αυτογκόλ. Τι να κάνει και ο καψερός ο Μάνουελ Νόιερ; Πέφτει και έντρομος βλέπει το τόπι στα δίχτυα!

Ενας για όλους και όλοι για έναν

Η ομάδα λοιπόν. Αμειβόμενη από το ταμείο του Στέφανου. Ανευ ομάδας Τσιτσιπάς και κάθε Τσιτσιπάς γιοκ. Ο Μουράτογλου σχεδιάζει τη στρατηγική. Ο Απόστολος, ο πατέρας δηλαδή, είναι ο άνθρωπος που φροντίζει την καθημερινή προπόνηση. Ο Ζερόμ τη φυσιοθεραπεία. Ο Φρεντ με το υποδεκάμετρο τη φυσική κατάσταση του πρωταθλητή. Και ο Κώστας Περγαντής με τις αναπνοές τη θετική ενέργεια. Ολοι μαζί.

«Το τένις είναι ατομικό άθλημα, αλλά πίσω από την προσπάθεια του επαγγελματία αθλητή υπάρχει μια ομάδα υποστήριξης. Οπως με τα μονοθέσια στη Φόρμουλα 1. Ο οδηγός μπαίνει μόνος του στην πίστα, πίσω του όμως υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα υποστήριξης».

Πασίγνωστες όλες αυτές οι ειδικότητες. Πασίγνωστες και άκρως αναγκαίες. Προπονητής, φυσιοθεραπευτής, γυμναστής και πάει λέγοντας. Αλλά πνευματικός γκουρού; Μνήσθητί μου, Κύριε! Τι είναι αυτό; Κάτι σαν ψυχολόγος; Σαν γκουρού; Πνευματικός πατέρας;

Ο ιδεατός εαυτός

«Το λέμε “πνευματική προπόνηση”. Στην Ελλάδα λέμε “αθλητικός ψυχολόγος”. Εχω εκπαιδευτεί στην Προσωποκεντρική Προσέγγιση. Ο μεταπτυχιακός μου τίτλος αφορά την υποστήριξη αθλητών, αγωνιστικού επιπέδου στο τένις. Δουλεύω με πολλά παιδιά που κυνηγούν το όνειρό τους στον αθλητισμό. Αθλητοκεντρική δουλειά».

- Τι ακριβώς κάνεις; «Προπονώ τον μυ που δεν φαίνεται, δηλαδή το μυαλό. Με ασκήσεις συγκέντρωσης. Ασκήσεις αποσυμπίεσης. Ομως θα ήταν καλύτερα να πούμε δύο λέξεις: θετική σκέψη. Προσπαθούμε να έχουμε θετική σκέψη ανεξάρτητα με το τι συνέβη στον προηγούμενο πόντο ή στο προηγούμενο σετ».
- Ολα αυτά ακούγονται εξωφρενικά! «Ολοι μας έχουμε έναν αυστηρό κριτή ενσωματωμένο μέσα μας. Αυτός ο κριτής είναι που μας κάνει να βελτιωνόμαστε συνεχώς σε ό,τι κάνουμε. Ταυτόχρονα μπορεί να μας καθηλώσει ώστε να εστιάζουμε συνεχώς στο τι δεν κάνουμε καλά. Αυτός ο κριτής λέγεται “ιδεατός εαυτός”».

Ο γκουρού το εξηγεί ακόμα πιο απλά και αναλυτικά. Με παραδείγματα: «Το δικό σου παράδειγμα ταιριάζει εδώ. Επειδή είσαι κριτικός κινηματογράφου, γνωρίζεις τι σημαίνει αξιολόγηση. Μια αξιολόγηση μπορεί να έχει θετικό ή αρνητικό πρόσημο μπροστά. Παραδίδοντας το κείμενό σου θέλεις να είναι το καλύτερο δυνατό. Γράφεις, ξαναγράφεις, σβήνεις, διορθώνεις. Κυνηγάς το τέλειο. Αυτή η “επαγγελματική” ανάγκη για τελειότητα μπορεί στο τέλος να σε εξαντλήσει. Ο ιδεατός εαυτός σου βρίσκει συνέχεια λάθη. Είναι ο πιο αυστηρός αξιολογητής. Θετική σκέψη σημαίνει να γράψεις, να τελειώσεις και να ξέρεις ότι έχεις κάνει καλά τη δουλειά σου».

Καταλάβατε; Κάπως. Οπως πάντως κατάλαβα εγώ, η διαδικασία πάει κάπως έτσι: «Πρέπει εισαγωγικά να μιλήσουμε για το αυτόνομο νευρικό σύστημα. Αυτό το σύστημα έχει δύο σκέλη, το ένα λέγεται συμπαθητικό και το άλλο παρασυμπαθητικό. Το συμπαθητικό είναι ό,τι ελέγχουμε, ό,τι κάνουμε εκούσια με τη θέλησή μας. Το παρασυμπαθητικό είναι ό,τι κάνουμε ακούσια, αυτόματα. Για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε εσύ δεν σκέφτεσαι με πόσους σφυγμούς χτυπάει η καρδιά σου και πόσες αναπνοές παίρνεις το λεπτό».

Η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά. Και η λεπτομέρεια είναι χρονομετρημένη. Μόλις 20 με 25 δευτερόλεπτα: «Μέσα στον αγώνα ο αθλητής καλείται συνεχώς να παίρνει αποφάσεις. Αν η φωτιά του αγώνα, όπως στον τελικό που είδαμε, είναι πολύ έντονη και δυνατή, όλο αυτό μπορεί να γίνει σύνθετο. Μπορεί η κρίση να θολώσει. Η ομοιόσταση χαλάει. Βάσει του κανονισμού, μεταξύ των πόντων στο γαλλικό Open υπάρχει διάλειμμα 25 δευτερολέπτων. Σε αυτά βρίσκεται εν μέρει η δουλειά που κάνουμε με τον Στέφανο. Αναφέρομαι στις ρουτίνες του μεταξύ των πόντων. Αυτό σημαίνει πώς θα αναπνέει, πώς θα περπατάει σε εκείνα τα 25 δευτερόλεπτα, αν θα πάει στην πετσέτα του, για να πω μερικά από αυτά. Στον ίδιο χρόνο πρέπει να πέσουν οι σφυγμοί του. Εχει πολύ καλή φυσική κατάσταση βέβαια. Εδώ, με κλειδί την αναπνοή του, συντονίζεται με το παρασυμπαθητικό σύστημα που λειτουργεί σαν φρένο. Αυτό ακριβώς κάνουμε κάθε βράδυ. Αναπνέουμε. Προπονούμε την επιβράδυνση».

Πνευματικός προπονητής σημαίνει για μένα γκουρού. Και κάπως έτσι είναι. Γιατί το άλλο κομμάτι σ’ αυτή την ψυχική-πνευματική προπόνηση αφορά την επίγνωση ή, αλλιώς, το να αντιλαμβάνεσαι το σύστημά σου πλήρως στο παρόν. Τι σημαίνει αυτό; «Μέσα στον αγώνα σημαίνει ότι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, από το αν η μπάλα είναι μέσα ή έξω, έχω την ικανότητα να εστιάζω στο παρόν και στον επόμενο πόντο που θα ξεκινήσει. Θετική σκέψη και εξάλειψη της αρνητικής κριτικής που λέγαμε πριν. Σκέψου θετικά. Μια βαθιά, πλήρης, αργή εισπνοή και μια πλήρης, αργή εκπνοή βοηθάει. Δοκίμασέ το».

Γιατί έχασε από τον Τζόκοβιτς

Και ερχόμαστε στο επίκαιρο ερώτημα. Αυτό που έστειλε εκατομμύρια «άσχετων» Ελλήνων να καρφωθούν στο τηλεοπτικό κουτί. Αφού ο Στέφανος αποφασισμένος να σκαρφαλώσει στο ρετιρέ με αντίτιμο να αφήσει το κορμί του στο χώμα του court, τότε γιατί κατέληξε στη δεύτερη θέση; Η εξήγηση είναι η αριθμητική: «Βάσει της απόδοσής του στα δύο πρώτα σετ, θα μπορούσε να νικήσει και να το σηκώσει στα δύο. Φυσικά και το ήξερε. Είχε παίξει τόσους αγώνες πριν. Εννοούσε ίσως ότι είχε υποσυνείδητα προγραμματίσει τον εαυτό του να ολοκληρώσει τον αγώνα στα δύο σετ. Παρεμπιπτόντως πρέπει να σου πω ότι, εκτός από τα τέσσερα Grand Slam, το Αυστραλιανό, το Γαλλικό, το Αγγλικό και το Αμερικάνικο Open, όλα τα άλλα τουρνουά ολοκληρώνονται στα δύο νικηφόρα σετ».

- Περίπου σαν να παραδέχεται ο ίδιος ότι υποσυνείδητα είχε προγραμματιστεί για δύο νικηφόρα σετ. Αυτοπαγιδεύτηκε δηλαδή. «Ναι, ακριβώς. Βγήκε από τη ροή του αγώνα και δεν κατάφερε να ξαναμπεί. Να πούμε ότι ο Τζόκοβιτς είναι τεράστιος αθλητής. Το αποτέλεσμα δεν εξαρτάται μόνο από τον έναν. Είναι κάποιος εκεί απέναντι που πολεμάει για να σε ρίξει κάτω. Ο Στέφανος έχασε από τον καλύτερο πολεμιστή στον κόσμο αυτή τη στιγμή».

- Κάποια στιγμή θα είναι το νούμερο ένα; «Εφόσον είναι υγιής, ναι. Ενας αθλητής του επιπέδου του Στέφανου έχει πολύ βαρύ αγωνιστικό πρόγραμμα. Το να είναι υγιής είναι ο σημαντικότερος στόχος. Με σωστή δουλειά και ισορροπία, είμαι βέβαιος ότι θα βρεθεί στην κορυφή του παγκόσμιου τένις».

Ολα αυτά προϋποθέτουν ένα πράγμα. Πάση θυσία ο πρωταθλητής πρέπει να είναι προφυλαγμένος σε μια εσωτερική, οικογενειακή και επαγγελματική ηρεμία.

«Αυτό είναι μονόδρομος. Μόνο αν έχεις εσωτερική ισορροπία μπορείς να αποδίδεις και να διαχειρίζεσαι συνεχώς σε τέτοιο επίπεδο τα πράγματα».
Ελα όμως που ο ανταγωνισμός πάει κόντρα στην πνευματικότητα. Οπως λένε φιλόσοφοι και ψυχολόγοι, ο ανταγωνισμός είναι ο χειρότερος εχθρός για την ισορροπία κάθε ανθρώπου. Το παράδειγμα που διατυπώνει ο γκουρού είναι αποκαλυπτικό: «Συμφωνώ απολύτως και θα σου απαντήσω με το απόφθεγμα που λέγεται για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό: “Οι αγώνες βελτιώνουν το είδος”.

Σκεφτείτε όμως πόσοι κινητήρες σπάνε στην προσπάθεια επίτευξης όλο και μεγαλύτερης ιπποδύναμης. Εδώ βέβαια δεν μιλάμε για μηχανές. Εχουμε το πρόσφατο παράδειγμα της Ναόμι Οσάκα, το Νο 1 στις Γυναίκες. Αποσύρθηκε από το Ρολάν Γκαρός μη αντέχοντας την πίεση και τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Δήλωσε, για πρώτη φορά ξεκάθαρα, ότι παλεύει με την κατάθλιψη. Παρεμπιπτόντως είναι το θέμα που έπεσε στις Πανελλαδικές. Εννοώ το θέμα της έκθεσης στα Επαγγελματικά Λύκεια. Τίτλος: “Αθλητές αιχμάλωτοι της επιτυχίας”». Το κείμενο συνεχίζει κάπως έτσι: Η 23χρονη Γιαπωνέζα τενίστρια Ναόμι Οσάκα στο νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης, κάτοχος τεσσάρων Grand Slam, με τις υψηλότερες αμοιβές στο γυναικείο τένις, αποχώρησε από το Roland Garros επικαλούμενη κατάθλιψη. Η αλήθεια είναι πως ένα νέο κορίτσι αισθάνθηκε να συνθλίβεται από το βάρος της επιτυχίας. Δηλαδή έπρεπε να πετύχει.

Ο Στέφανος λοιπόν από παιδί κυνηγάει αυτό το όνειρο-στόχο. Και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με το λεγόμενο «άγχος επίτευξης»: «Τώρα που πλησιάζει την κορυφή, η κλίση είναι απότομη. Τις περισσότερες φορές παίζει σαν φαβορί με αντίπαλους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Δύο φορές, λίγο νωρίτερα στο Ακαπούλκο και στο Μαϊάμι, βρέθηκε αντιμέτωπος με το άγχος επίτευξης, όπως λέγεται. Το άγχος για συνεχόμενη επιτυχία».
- Μήπως είναι καλύτερα να μην είσαι αιχμάλωτος, απλώς να παίζεις και να σου προκύπτει η επιτυχία ως αποτέλεσμα; «Αυτό θα ήταν ιδανικό, αλλά πόσο εύκολο είναι όταν θέλεις κάτι τόσο πολύ και υπάρχει φιλοδοξία, έπαθλα, η κατάταξη και οι χορηγοί».

Είναι σαν να σου αρέσει πολύ μια γυναίκα. Θέλεις πολύ να την κατακτήσεις, αλλά όσο την κοιτάς αγχώνεσαι και μπορεί να χάσεις τα λόγια σου γιατί είναι πολύ όμορφη και τη θέλεις πολύ. Αντίθετα, αν αδιαφορήσεις και την προσπεράσεις, τότε μπορεί εκείνη να σε επιλέξει για σύντροφό της. Ο γκουρού καταφεύγει σε καλύτερη αντιστοιχία: «Ας σκεφτούμε έναν ορειβάτη. Ο οποίος είναι έτοιμος να κάνει την προσπάθεια για να ανέβει στο Εβερεστ. Αν τον κυριεύσουν συναισθήματα όπως ανυπομονησία, ευφορία, φιλοδοξία και βιαστεί και επιταχύνει ρισκάροντας, τότε κινδυνεύει. Αντίθετα, αν εστιάσει στον εξοπλισμό του, τον προετοιμάσει μεθοδικά και αμέσως μετά δει τις συνθήκες, σχεδιάσει τη διαδρομή του και ξεκινήσει με σταθερά βήματα χωρίς να κοιτάει την κορυφή, τότε μπορεί να την κατακτήσει. Εναν-έναν πόντο, ένα-ένα γκέιμ, ένα-ένα σετ, έναν-έναν αγώνα, για να το αντιστοιχίσουμε».

Σας προλαβαίνω. Φυσικά πρωταθλητισμός, ανταγωνισμός και κορυφή πορεύονται χεράκι-χεράκι με εκατομμύρια ευρώ και δολάρια. Και ποιος θα το απέφευγε; Ουδείς. Οσο πιο ψηλά τόσο πιο πολλά. Και για να έχουμε καλό ερώτημα, πόσα είναι αυτά τα «πολλά»; Στο Roland Garros κάπου 1,5 εκατομμύριο. Τόσα λαμβάνεις όταν καταφέρεις να σηκώσεις το Κύπελλο του champion εκείνη τη στιγμή.

Οι άνθρωποι του Στέφανου επιμένουν ότι ο Ελληνας θεός, μέσα στον αγώνα, δεν σκέφτεται, ούτε μετράει δολάρια και ευρώ. «Ομως οι αμοιβές βοηθούν ώστε να εξαλειφθεί το οικονομικό άγχος που υπήρχε στην οικογένεια για πάρα πολλά χρόνια».

Και ποια είναι αυτή η σκληρή καθημερινότητα; Η σειρά πάει κάπως έτσι: πρωινό, προπόνηση στο γήπεδο, γεύμα, απογευματινή προπόνηση, μασάζ ή/και κρυοσάουνα, φαγητό, ύπνος. Ολα αυτά αν δεν είναι μέρα αγώνα. Αν είναι μέσα σε τουρνουά, όλα προγραμματίζονται με βάση την ώρα του αγώνα.

Οι βαλίτσες δεν μπαίνουν ποτέ στην ντουλάπα

Και για να ολοκληρώσω. Οπως είναι φυσικό, το μυαλό κάθε πρωταθλητή κατοικείται ολοκληρωτικά από το τένις: «Ο πρωταθλητισμός είναι μονοδιάστατος. Δεν χωράει τίποτε άλλο. Εμείς σε κάθε αγώνα βλέπουμε τη βιτρίνα. Η καθημερινότητα ενός πρωταθλητή είναι δυσκολότερη από τον αγώνα. Ατέλειωτες ώρες σκληρής δουλειάς».

Επομένως προσωπική ζωή ελάχιστη. Περίπου περιθωριακή. Και αν συμβεί. «Πολύ δύσκολο. Προσθέστε ότι η ζωή του τενίστα έχει συνεχείς μετακινήσεις. Οι χώρες αλλάζουν. Οι ήπειροι αλλάζουν. Διαφορετικές χρονικές ζώνες. Οι βαλίτσες δεν μπαίνουν ποτέ στην ντουλάπα. Δεν υπάρχει σπίτι. Το στοίχημα είναι μεγάλο και σύνθετο».

Το τίμημα μεγάλο. Η διαδικασία γνωστή. Προσπάθεια και πάλι προσπάθεια. Η ιδεολογία επίσης γνωστή: αφοσίωση και πάλι αφοσίωση. Τίποτα δεν σου προσφέρεται δωρεάν. Εκτός από την αγάπη των δικών σου ανθρώπων. Στο court αφάνταστη μοναξιά. Μόνος γεννήθηκες, μόνος θα χάσεις ή μόνος θα κερδίσεις. Οπως και ο τίτλος γνωστής ταινίας του Βιμ Βέντερς: «Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι». Η αγωνία να σκαρφαλώσεις στην κορυφή της παγκόσμιας πυραμίδας. Η αγωνία και ο θρίαμβος του Greek God. Αντε, Στέφανε, και στο Wimbledon αγκαλιά με το τρόπαιο το χρυσό!

πηγή: protothema.gr