«17 Νοέμβρη στη Σχολή Ευελπίδων, ομάδα σπουδαστών καθοδηγούμενη από τον αρχηγό των Ευέλπιδων αμαύρωσε τη μνήμη της μεγάλης εξέγερσης των φοιτητών τον Νοέμβρη του 1973 τραγουδώντας τον ύμνο της χούντας της 21ης Απριλίου.»
Η είδηση προκαλεί ανησυχία, προβληματίζει, καταπλήσσει! Τα σημάδια είναι πλέον πολλά, οι ενδείξεις περισσότερες και οι εκδηλώσεις που μαρτυρούν μια νέα στροφή σε μια περίοδο απαξίωσης του πολιτικού συστήματος λόγω των πιέσεων που ασκεί στην κοινωνία η οικονομική κρίση αυξάνουν.
Ένας συνδυασμός συνθηκών (κυρίως οικονομικών!) και παραγόντων (όπως η ανεργία) δείχνει να σπρώχνει κοινωνικές ομάδες ή και μεμονωμένους απλούς πολίτες σε πράξεις που δε συνάδουν με τη δημοκρατία. Ακροβολίζονται στο «Δεν πληρώνω» ή στο «Μια χούντα θα μας σώσει / χρειάζεται» αναζητώντας έναν τρόπο εκδήλωσης της δίκαιης, κατά τη γνώμη μου, αγανάκτησής τους, μια «σανίδα σωτηρίας».
Εύστοχα, θα παρατηρούσε κάποιος: «Ποια δημοκρατία;» «Ποια δικαιοσύνη;» «Ποιοι θεσμοί;» Τα πάντα συνταράχθηκαν υπό το καθεστώς της χρόνιας κακοδιοίκησης, της πολιτικής διαφθοράς , της ελώδους αδιαφάνειας και ισοπεδώθηκαν πια από τον «οδοστρωτήρα» του ΔΝΤ και της Ε.Ε. υπό την πίεση του δανειακών αναγκών της χώρας.
Η δημοκρατία αμφισβητείται πανταχόθεν και ποικιλοτρόπως ανακαλώντας στη μνήμη των λαών τις ολέθριες πολιτικές επιπτώσεις που επέφερε σ’ όλο τον κόσμο το «οικονομικό κραχ» στην Αμερική τον περασμένο αιώνα. Μήπως η ιστορία τείνει να επαναληφθεί; Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε!
Τα σπιθαμιαία στην πολιτική αναστήματα προσπαθούν να μας πείσουν πως η κατάσταση είναι υπό «πλήρη έλεγχο» και πως ούτε η Ελλάδα θα φύγει από το ευρώ, ούτε η υπόλοιπη ευρωζώνη θα καταρρεύσει, μετά μάλιστα και τις «γενναίες» αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών.
Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και δικαιολογημένα προκαλούν μεγάλη ανησυχία στους δημοκρατικούς πολίτες. Ο αμήχανος, τρομαγμένος, απογοητευμένος και οργισμένος πολίτης γίνεται άθυρμα στα χέρια προπαγανδιστών, φανατικών, ολοκληρωτικών και αρτηριοσκληρωτικών, που δράττονται της ευκαιρίας να λυμανθούν την λαϊκή ισχύ.
Ας μην επιτρέψουμε σε κανέναν ν’ αδράξει το υπέρτατο αγαθό της δημοκρατίας και των συνεπαγόμενων δικαιωμάτων για τα οποία χύθηκε τόσο αίμα. Με ψυχραιμία, σύνεση, έντονη διάθεση αυτοκριτικής, δουλειά και με τους μηχανισμούς ενεργούς συμμετοχής στα κοινά ως όπλα στη φαρέτρα μας θέλω να αισιοδοξώ πώς θα βγούμε νικητές τόσο στον προσωπικό μας αγώνα (τον δίνουμε όλοι καθημερινά) όσο και στον αγώνα για τη διαφύλαξη της δημοκρατίας.
Σοφία Αντωνοπούλου
Φιλόλογος - Φροντιστής