«Αυτόπτης... επισκέπτης» στο Νοσοκομείο Λαμίας...

Δημοσιεύτηκε: Πέμπτη, 11 Οκτωβρίου 2018 08:14 «Αυτόπτης... επισκέπτης» στο Νοσοκομείο Λαμίας...

Στάθηκα ως επισκέπτρια μπροστά στον ασθενή, κι αντί να τον ρωτήσω αν νοιώθει καλύτερα και τι του είπαν οι γιατροί, ξεχάστηκα... και δεν τον ρώτησα.

Γιατί... έψαχνα μέσα από τις τρύπες της κουβέρτας του, να βρω τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια που του έκλεβαν. 
Και βρήκα μόνο την προσβολή και την απαξίωση.
Μια τέτοια κουβέρτα (που «δεν είναι η μοναδική με τρύπες», μου είπαν, «όχι βέβαια!») μόνο προσβολή και απαξίωση μπορεί να σημαίνει για τον ασθενή. 
Δεν ήρθε ακόμη η ώρα να τις δει κάποιος υπεύθυνος αυτές τις πραγματικά άθλιες, τρύπιες κουβέρτες και να το καταγγείλει εκεί, που πραγματικά πρέπει; Γιατί, προσωπικά, δεν ξέρω πια... ποιος είναι επιτέλους ο αρμόδιος να δει τις κουβέρτες-κουνουπιέρες του Γενικού Νοσοκομείου Λαμίας... Όμως, δε μπορεί, κάποιος θα πρέπει να υπάρχει... 
Οι γιατροί, από την πλευρά τους, κοιτάζουν πώς να σώσουν τον ασθενή. Αυτή είναι η δουλειά τους. Το νοσηλευτικό προσωπικό, υποστηρίζει τον ίδιο σκοπό, από την δική του πλευρά. Οι ασθενείς, κοιτάζουν πώς να φύγουν από εκεί μέσα το συντομότερο, να πάνε στο σπίτι τους και να έχουν την υγεία τους. 
Οι συνοδοί των ασθενών, εύχονται το ίδιο, πώς να φύγουν από εκεί μέσα, το συντομότερο. 
Οι επισκέπτες των ασθενών, κι αυτοί το ίδιο κάνουν. 
Όλοι, προσπαθούμε πώς να φύγουμε από αυτό που μας έφερε μέχρι εκεί, το συντομότερο. 

Κι αυτό που μας φέρνει μέχρι εκεί, είναι η Υγεία, σε όποιον κι αν αυτή ανήκει... Αυτή είναι το ζητούμενο. Πώς μπορεί όμως κάποιος, να μη σταθεί και στα κάτασπρα μεν και αποστειρωμένα κλινοσκεπάσματα (σεντόνια, μαξιλάρια και  κουβέρτες) που, ωστόσο, είναι γεμάτα τρύπες;

Σαν κι αυτές στην κουβέρτα ασθενούς στη φωτογραφία... Σε κρεβάτι του Γενικού Νοσοκομείου της Λαμίας. Σήμερα, η κουβέρτα αυτή σκεπάζει κάποιον ασθενή, και... «εμένα τι με νοιάζει!», όμως αύριο η ίδια κουβέρτα ή μια κουβέρτα σαν κι αυτή, μπορεί να σκεπάζει εμένα, ή εσένα, εσάς ή εμάς! Και ναι, βεβαίως και ευχόμαστε όλοι από την πλευρά μας, επισκέπτες, ασθενείς, συνοδοί ασθενών, γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό στον ασθενή «περαστικά» και... όσο γίνεται πιο γρήγορα. 

Ναι, αυτό είναι το επιθυμητό, αλλά, ταυτόχρονα, να μην του κλέβει κανένας ούτε μια σταλίτσα από τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια που του ανήκει. Να μην τον προσβάλλουν με τα διάτρητα και σκισμένα-λιωμένα από την πολυκαιρία (χρήση, πλυσίματα) σκεπάσματα του κρεβατιού του, που θα έπρεπε προ πολλού να είχαν αποσυρθεί από την λινοθήκη για σφουγγαρόπανα ή σκουπίδια. 
Άρρωστος, μέσα στον πόνο ή στην αγωνία ή και στα δυο, απογοητευμένος και συχνά απελπισμένος, και... «μέσα στις τρύπες και τα κουρέλια»... για ακόμη χαμηλότερη ψυχολογία, ο ασθενής του 2018, σε Δημόσιο χώρο περίθαλψης πολιτισμένης χώρας! Γίνεται; Εγώ λέω, ΔΕΝ γίνεται, αλλά... ελάτε που γίνεται... 

Και μάλιστα, σε μια πολιτισμένη χώρα, όπως θεωρείται και η δική μας, που ανήκει ακριβώς εκεί που πρέπει, στο δυτικό πολιτισμένο Κόσμο! Χώρα πολιτισμένη, και... υπερήφανη κιόλας. 

Κι όμως, ως επισκέπτρια ασθενούς, όπως είπα στην αρχή, στεκόμουν μπροστά στον ασθενή, η ώρα του επισκεπτηρίου περνούσε και εγώ συνέχιζα να ψάχνω και την «υπερηφάνεια του υπερήφανης χώρας μου» ανάμεσα στις τρύπες της κουβέρτας, που σκέπαζε φαρδιά πλατιά το σώμα του. 



Α, μην το ξεχάσω... και στις σχισμένες-λιωμένες άκρες της ίδιας κουβέρτας, εκεί που τον σκέπαζε από τον λαιμό μέχρι και τα πέλματά του, κι εκεί το ίδιο έψαχνα... και κόντεψα να φύγω, δίχως καν να ρωτήσω «πώς πάει» ο ασθενής και τι του είπαν οι γιατροί... 

Λ.Μ.Τ.

Προσαρμοσμένη αναζήτηση