Λοιπόν, για  να γνωριστούμε σας λέω πως τώρα με φωνάζουν Κάσπερ και είμαι ένα κορίτσι της φυλής των Σέτερ, καθαρό κυνηγόσκυλο όπως λένε (αυτό το καθαρό ποτέ δεν το κατάλαβα, μιας και εγώ αποφεύγω το να πλένομαι). Πριν λίγο καιρό βέβαια άκουγα στο σπάνιο για σκυλιά όνομα Κανέλα και  έτρεχα σαν τη χαζή στο κάθε κάλεσμά του. Μέχρι που με απέλυσε το προηγούμενο αφεντικό-εργοδότης μου κυνηγός γιατί, λέει, «…δεν του έκανα». Μα και πάλι τον εαυτό μου τυχερό τον βρίσκω, όχι σαν μια ξαδέρφη μου που το αφεντικό της κυνηγός δεν την παράτησε όπως εμένα το δικό μου,  αλλά την πυροβόλησε γιατί, πάλι λέει, πήρε από πίσω μια αλεπού και την κυνήγαγε, πράγμα που είναι όπως μαθαίνω μεγάλη προσβολή για τον κυνηγό! Τέτοια τύχη (σε μένα αναφέρομαι)!

Νέα μου νονά είναι μια καλή κυρία, στη γειτονιά  όπου κατέληξα να ζω κάπου στη Λαμία, μετά την απόλυσή μου, χωρίς καμιά αποζημίωση  και  πολλή μα πολλή περιπλάνηση. Απ΄όσο κατάλαβα, την κυρία τη λένε Μαρί μιας και πολλές φορές έχω ακούσει μια φίλη της να της φωνάζει «πούσαι μαρή; ». Εκτός από νονά μου όμως η κυρία Μαρί είναι και χορηγός μου, όχι μόνο τις γιορτές όπως όλες οι νονές, αλλά κάθε μέρα. Εδώ και καιρό τώρα αυτή με ταΐζει, μου βάζει νερό, με ψάχνει για ψύλλους, με χαϊδεύει, μου μιλάει (σαν να περιμένει να της απαντήσω) και γενικά δείχνει να μ’αγαπάει πιο πολύ από τον προηγούμενο. Αλλά, μην νομίζετε, και εγώ την αγαπάω και της το δείχνω όπως μπορώ.

 Άκουσα λοιπόν μια μέρα τη νονά μου   να μιλάει στο τηλέφωνο για μια σκυλίτσα, με κάποιον απ’ το δήμο, δεν κατάλαβα ακριβώς, γιατί είχα εκείνη την ώρα και μερικά  κόκαλα που μου είχε δώσει να ασχοληθώ μαζί τους. Μίλαγε όμως δυνατά και κάτι έλεγε για στείρωση που έπρεπε να της κάνουν, αλλά τα κόκαλα μου τραβούσαν την προσοχή. Αποκλειστικά!  Άλλωστε, δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τη νονά να λέει τα ίδια και τα ίδια, και τίποτα δεν είχε γίνει. Άρα, λέω εγώ, δεν με αφορά εμένα, για άλλη συνάδελφο θα μιλάνε.    

Έλα όμως που έφθασε ο καιρός να με καλέσει η φύση γιατί, όπως  υποστηρίζουν αυτοί που ξέρουν, αυτό γίνεται για κάποια «διαιώνιση του είδους», έτσι τη λένε. Εγώ πάλι απ’ την άλλη, κάποια ένταση και κάψα ένοιωσα και κατέληξα να κυλιέμαι παρέα με έναν σκυλάκο για κάμποσες μέρες , χωρίς να νοιάζομαι για τίποτα. Μέχρι να μου περάσει και να επανέλθω στη ρουτίνα μου. Άντε τώρα πάλι να φυλάγομαι από κάποιους κακούς γείτονες (αυτοί, μάλλον δε με συμπαθούν!), να τρέχω στο συσσίτιο της νονάς, να ψάχνω καταφύγιο για τη νύχτα, να αποφεύγω κάτι κλωτσιές από δίποδα(;), να χαζεύω περιπλανώμενη μέσα σε κόσμο με  μερικούς απ’ αυτούς να με κοιτάζουν περίεργα, αλλά και να προσέχω τι τρώω για να μην καταλήξω σαν μια φίλη μου τις προάλλες, που κάτι έφαγε λαίμαργα μάλλον και την πείραξε, πέφτοντας κάτω και γεμίζοντας σάλια. Όταν την ξαναδώ θα τη ρωτήσω τι έφαγε και την πείραξε, γιατί έχει καιρό να εμφανιστεί στην πιάτσα.

Όλη αυτή η συναρπαστική καθημερινότητα με έβρισκε μέρα με τη μέρα και λίγο πιο βαριά χωρίς όμως να νοιάζομαι, μέχρι που κάνα δίμηνο μετά κατάλαβα το γιατί. Τότε ήταν που αδυνάτισα απότομα μέσα σε λίγες ώρες, αλλά κοίτα μια σύμπτωση, τότε απέκτησα  και παρέα. Μια μεγάλη παρέα. Από αυτά τα θεόστραβα μικρά τετράποδα, που όλο κλαίνε και θέλουν να φάνε. Και απ’ότι κατάλαβα, εγώ έπρεπε να τα ταΐζω! Κάθε μέρα αλλά και νύχτα. Άσε που έπρεπε να τα έχω κρυμμένα, γιατί είπαμε: είχα και κακούς γείτονες. Λοιπόν να δεις που αυτοί ενοχλούνταν από τη μεγάλη παρέα. Αυτό το υποψιάστηκα από τα βλέμματά τους, από κάτι πέτρες που μου πετάνε ακόμα κάθε φορά που με βλέπουν, αλλά και από τις κραυγές που βγάζουν πριν πετάξουν τις πέτρες. Α! άκουσα και κάτι άλλο να λένε σχετικά, το «θα γεμίσουμε κουτάβια και μετά θα πρέπει να τρέχουμε να αγοράζουμε φόλες» αλλά δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί.  

Έτσι πέρασε καιρός, τα μικρά γίνονταν όλο και πιο μεγάλα και η παρέα άρχισε σιγά - σιγά να ανεξαρτητοποιείται. Καλύτερα για μένα θα μου πείτε, νέα είμαι, να ζήσω και εγώ τη ζωή μου. Αμ δε! Γιατί  άρχισαν  να με ζώνουν ξανά ανησυχίες, σαν αυτές που θυμάμαι να είχα πριν την παρέα. Και λέω εγώ τώρα: αυτή τη δουλειά θα κάνουμε κάθε λίγο και λιγάκι; Αλλά, από την άλλη πλευρά, αφού δεν πειράζω κανέναν, γιατί θα πρέπει να αισθάνομαι ένοχη, μιας και μου αρέσει κιόλας αυτή η διαδικασία; Όσο για τη νονά Μαρί, την ακούω συχνά να μιλάει στο τηλέφωνο με το δήμο και να διαμαρτύρεται για κουτάβια που γεννιούνται και για μια σκύλα που πρέπει να στειρωθεί πριν ξαναγεννήσει. Αλλά μάλλον αυτοί δεν την ακούνε, γιατί στο τέλος η Μαρί  νευριασμένη φωνάζει και λέει «…όλο λέτε πως θα δείτε, αλλά δεν κοιτάτε και αν δεν το κοιτάξετε άμεσα, μετά θα τα βλέπετε να παίζουν (τα κουτάβια ντε)!».

Πάντως, εγώ γενικά καλά περνάω έτσι όπως είμαι, και έχω και τη συνείδησή μου ήσυχη  αφού, κάθε φορά που θα φέρνω και μία νέα τρελοπαρέα στον κόσμο, θα αισθάνομαι ότι προσφέρω υπέρ της λύσης του προβλήματος της υπογεννητικότητας στη χώρα μου.   Άντε και καλές γιορτές εκεί στο δήμο, και του χρόνου πολλαπλάσιοι.