Τελευταία και απόλυτα δικαιολογημένα, γίνεται μεγάλος ντόρος, γύρω από την αήθη ενέργεια κάποιου ή κάποιων ανεγκέφαλων συμπολιτών μας, που ξεπέρασαν τα όριά τους και θανάτωσαν  ένα μεγάλο αριθμό σκυλιών (αδέσποτων και μη) με αυτόν τον  ύπουλο τρόπο.

      Ευαισθητοποιημένα άτομα ή σύλλογοι, άμεσα θιγμένοι ή μη,  ρίχνουν τα βέλη τους και στιγματίζουν αυτούς τους αναίσθητους  και ψυχρούς  ανθρώπους.

      Είμαι δίπλα τους και νιώθω τη πικρία τους, γιατί ο ίδιος, έχασα σκυλιά στο κυνήγι, αφού τα έβλεπα να πέφτουν πολύ κοντά μου σφαδάζοντας και βγάζοντας αφρούς, ανήμπορος  να τους προσφέρω βοήθεια και να τα σώσω.

    Όμως, μήπως  θα `πρεπε  και εμείς, μετά από αυτό το τραγικό συμβάν, να σκε-φθούμε πιο ψύχραιμα, να αναζητήσουμε τις πραγματικές ρίζες του κακού και να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στην γέννησή του, πριν πάρει αυτές τις ανεξέλεγκτες διαστάσεις ;

     Μήπως πρέπει να δούμε και τον απλό περιπατητή, που θέλει να κάνει μία βόλτα στους αγρούς για  εργασία ή  για να απολαύσει τη φύση ή  μέσα στο χωριό του και βρίσκεται συχνά αντιμέτωπος με κάποιο αδέσποτο ή αγέλη αδέσποτων σκύλων ;

    Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση, αλλά προσωπικά έχω υποστεί  πολλές φορές

επιθέσεις, γιατί είμαι άνθρωπος της υπαίθρου, όμως  είχα  με το μέρος μου την τύχη και τις προσπέρασα  αναίμακτα. Πρόσφατα μάλιστα, είχα δεχθεί επίθεση σκύλου, ακόμη και μέσα στο κέντρο του Χωριού, που αν έχανα τη ψυχραιμία μου, θα είχα  άσχημη κατάληξη.

     Πού θέλω να καταλήξω. Καλό είναι να αγαπάμε τα ζώα, ακόμα καλύτερα  δε να ζούμε με αυτά, αλλά πρώτα απ’ όλα πρέπει να μάθουμε τους βασικούς κανόνες διατήρησης και φύλαξής τους. Και θα προτιμούσα, το ενδιαφέρον και η ευαισθησία όλων μας να εκδηλώνεται, πριν το πρόβλημα διογκωθεί και πάρει αυτές τις τραγικές διαστάσεις.

     Και εξηγώ τι εννοώ. Πρέπει να μας γίνει συνείδηση, ότι :

* Τα κατοικίδια  περιορίζονται, φυλάσσονται και δραστηριοποιούνται σε ιδιωτικούς χώρους. Σε οποιαδήποτε μετακίνησή τους παρακολουθούνται και ελέγχονται προσεκτικά.

 *  Εμβολιάζονται σύμφωνα με τις οδηγίες των κτηνιάτρων ανελλιπώς, για να αποτρέπονται οι βασικές ασθένειες.

*  Τους εμφυτεύονται μικροτσίπς, για να αναγνωρίζονται  ανά πάσα στιγμή και να αποδίδονται στους κατόχους οι προβλεπόμενες ποινές.

* Αποστειρώνονται αν υπάρχει η δυνατότητα, για να μη πολλαπλασιάζονται και  αναζητούν άλλους ιδιοκτήτες, όταν οι ίδιοι αδυνατούν να τα εκτρέφουν.

  * Θέλουν καθημερινή φροντίδα και επικοινωνία και δεν τα αφήνουμε στο έλεος του Θεού, πότε νηστικά και πότε διψασμένα, αδιαφορώντας για την ενόχληση, που προκαλούν στους γείτονες.

* Δεν εγκαταλείπονται ποτέ και δεν αφήνονται στη τύχη τους σε διάφορους δημόσιους χώρους, δημιουργώντας καθημερινά επικίνδυνες καταστάσεις σε πεζούς και τροχοφόρα. Έχει παρατηρηθεί ακόμη και κάτι άλλο κατά καιρούς : Όταν αυξάνονται,  μαζεύονται σε  αγέλες  και  ξεσπούν  σε άλλα οικόσιτα ζώα και πουλιά, ζημιώνοντας κάποιους συμπολίτες μας, που τα εκτρέφουν  για να επιβιώσουν.

       Δεν θα `πρεπε, κατά την άποψή σας, να προβάλλονται οι προϋποθέσεις  δια-τήρησης των κατοικιδίων, προτού αποκτηθούν, με τις δέουσες επισημάνσεις;

   Μήπως, λειτουργώντας έτσι, θα αποτρέπαμε ή θα περιορίζαμε κάποιους ανεγκέφαλους να φθάνουν στην ακραία ενέργεια αθρόας εξόντωση αυτών;

    Είναι σωστό να έχουμε περάσει στο στάδιο της εγκατάλειψης  και  κάποιοι τρίτοι ,χωρίς να είναι υπόχρεοι, να εκλιπαρούν τους συμπολίτες μας να εκδηλώσουν την ευαισθησία τους,  για να τα φιλοξενήσουν;

    Δεν θα ήταν συνετό να βρεθούμε στη θέση κάποιων συμπολιτών μας, που δέχτηκαν επιθέσεις από αδέσποτα ζώα και είτε τραυματίστηκαν, είτε αναγκάστηκαν να βγάλουν το αυτοκίνητό τους εκτός δρόμου, είτε δέχθηκαν επιθέσεις στα οικόσιτα ζώα τους;

    Και είναι δίκαιο να τα περιθάλπουν μερικοί ευαίσθητοι πολίτες,  περικόπτοντας   χρηματικά ποσά από το υστέρημά τους, για να τα περιποιηθούν, όταν ανάμεσά μας, στις μέρες αυτές της κρίσης,  βρίσκονται συνάνθρωποί μας, που στερούνται τα βασικά αγαθά επιβίωσης και αρνούνται να γίνουν επαίτες;

    Γιατί να πληρώνεις εσύ  κι εγώ  το λάθος του διπλανού και ασυνείδητου;

Γιατί να απαλλάσσονται  εκείνοι, που δείχνουν προσωρινή αγάπη στα ζώα, χωρίς να αντέχουν στη μόνιμη θαλπωρή τους, μέχρις ότου φύγει το μεράκι τους και  τα βαρεθούν; Αθωώνονται αυτοί, όταν η αγάπη τους εξαντλείται μέσα σε τρεις μήνες ή σε ένα εξάμηνο ή το πολύ σε ένα χρόνο και μετά τα εγκαταλείπουν σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο;

     Και γιατί ο Δήμος (όταν στερείται της  ονομαστικής επιχορήγησης) ή η κρατική υπηρεσία να αναγκάζεται να ξοδεύει χρήματα από τους φορολογούμενους  πολίτες, που τις περισσότερες φορές  δεν ευθύνονται και να απαλλάσσεται  ο  υποτιθέμενος φιλόζωος, ο οποίος εν γνώσει του κρύβεται και αποφεύγει τις ευθύνες του;

     Είναι δίκαιο να πληρώνει το τίμημα ο κάθε πολίτης, που δεν του αναλογεί μερίδιο και δεν συμβάλλει στην έξαρση αυτών των φαινομένων;

     Δεν θα ήταν προτιμότερο κάποτε και στη Χώρα μας να τιμωρείται ο δημιουργός και υπαίτιος αυτών των καταστάσεων;

    Πού οδηγούμαστε τελικά  μ’ αυτή τη φιλοσοφία, που μας διακατέχει;

   Εμείς οι αγανακτισμένοι δεν θα ήταν φρόνιμο, επιτέλους, να συνιστούμε, σε όσους διατηρούν κατοικίδια, να τηρούν τους κανόνες, οι δε αρχές να προβαίνουν σε προληπτικούς ελέγχους, πριν οδηγηθούμε στην αύξηση των αδέσποτων;

    Για όλους τους παραπάνω λόγους, θα παρακαλούσα, όσοι σκέπτονται να αποκτήσουν ένα κατοικίδιο στο σπίτι τους, ας μην πάρουν την απόφαση γρήγορα και επιπόλαια, κινούμενοι μόνο από  συναισθηματικούς λόγους. Πρωτίστως, ας το μελετήσουν  σοβαρά, λαμβάνοντας  υπόψη τους όλες τις πλευρές , καλές και κακές  (από το οικονομικό κομμάτι, τις ώρες φροντίδας του, το χώρο της  παραμονής του,  την καθαριότητα, έως το περιβάλλον ) για να είναι σίγουροι, ότι δεν θα το εγκαταλείψουν  με τη πρώτη δυσκολία και ότι, θα μπορέσουν  να ανταποκριθούν σε όλες  του τις απαιτήσεις , για όλη του τη ζωή .