Στην οδό Ανδρούτσου το έχω το μαγαζάκι μου. Στο πιο μικρό στενό της Λαμίας. Σε ένα στενό που ο κόσμος μέχρι πρότινος δεν περνούσε συχνά γιατί ήταν πάρα πολύ κακά έως και καθόλου φωταγωγημένο, είχε και έχει πολλές γάτες και η δυσωδία που κυριαρχούσε προερχόταν σε αντίθεση με αυτό που πίστευαν οι πολλοί, όχι από τα ζωντανά, αλλά από τους διάφορους ναρκομανείς και άστεγους που έρχονταν να κάνουν την ανάγκη τους στα σκοτάδια του. Εγώ αυτό το στενό το αγαπάω πολύ και μαζί με μένα οι υπόλοιπες 3-4 επιχειρήσεις που βιοπορίζονται σε αυτόν τον χώρο. Κι επειδή με το μπαρδόν κιόλας αλλά όπως το έλεγε και η γιαγιά μου δεν χέζεις εκεί που τρως, όλοι όσοι εργαζόμαστε στην οδό Ανδρούτσου, αυτοί οι λίγοι, το προσέχουμε το στενάκι μας. Το καθαρίζουμε, το φωταγωγούμε και το προσέχουμε με κάθε τρόπο. Όσο μπορούμε.

Το μαγαζί μου είναι εννέα τετραγωνικά. Οι εξωτερικοί προβολείς είναι πέντε και μένουν αναμένοι όλη τη νύχτα. Έβαλα και μια γλαστρα με βουκαμβίλια απ' έξω κάποια στιγμή. Και τα πρωινά που ερχόμουν έβρισκα μέσα σκουπίδια, χαρτιά απο τυρόπιτες, περιτυλίγματα από σοκολάτες, τσίχλες. Τα πετούσαν εκεί οι περαστικοί. Και γιατί να μην τα πετάξουν εκεί κιόλας; Σάμπως υπάρχει κανένα δοχείο απορριμάτων πουθενά; Όχι. Δεν υπάρχει.

Επίσης, σε γωνιές αυτού του στενού, εκτός από γυφτοπούλες που παζαρεύονται με πορνόγερους, σε κρυφά σημεία παίζει να βρεις μέρα μεσημέρι και καμμια σκόνη σε σακουλάκια. Ο ένας την αφήνει, η άλλη έρχεται και την μαζεύει μετά από λίγη ώρα. Και γιατί να μην την αφήσουν εκεί κιόλας; Σάμπως υπάρχει καμμία περιπολία που να έρχεται να ελέγχει; Υπάρχει βέβαια. Αλλά το λέω ακριβώς όπως το πληροφορήθηκα από άνθρωπο της ομάδος ΔΙΑΣ, δεν έρχονται "για να μην ενοχλούν", επειδή τα μαγαζιά είναι πολύ κοντά μεταξύ τους, κόσμος μπορεί να κάθεται έξω, παιδάκια μπορεί να παίζουν στο πλακόστρωτο. Δεν έχει και άδικο ο άνθρωπος.

"Να έρχεστε μετά τις 12 και μισή το βράδυ που κλείνουν τα μαγαζιά", του απάντησα. "Γιατί τώρα με τα καινούργια μέτρα έχουν αρχίσει να το 'γλεντάνε'. Προχθές ανοίξανε το μαγαζί ενός γείτονά μας, να αυτό εκεί", του έδειξα. "Εμείς σχολάμε 1 η ώρα", μου απάντησε ο αστυνομικός. "Μόνο περιπολικό βγαίνει μετά από εκείνη την ώρα και το περιπολικό δεν χωράει να μπει στο στενό", πρόσθεσε πολύ σωστά.
Οπότε τί μένει; Μένει η οργή που αρχίζει και φουντώνει μέσα μου όχι μόνο σαν επαγγελματίας, αλλά και σαν μόνιμος κάτοικος αυτής της πόλης.

Ένα πολύ μεγάλο μέρος του στενού φωταγωγείται εδώ και 4 χρόνια από το μαγαζάκι μου. Πάει αυτό κύριε δήμαρχε, το λύσαμε.
Τώρα μένει να φέρω εγώ ένα δοχείο απορριμάτων από το σπίτι μου και να το βάλω απ' έξω για να διατηρήσω την καθαριότητα ενός δημόσιου χώρου που θα επαναλάβω ότι βρίσκεται στο κέντρο της Λαμίας.

Μένει και να περιμένω πότε θα με κλέψουν, αφού οι μηχανές ΔΙΑΣ δεν μπορούν να περάσουν τις ώρες καταστημάτων και τα περιπολικα δεν χωρούν να περάσουν από τα στενά όλες τις υπόλοιπες ώρες.

Κι αν κάποια στιγμή ένα από αυτά τα σκονισμένα σακουλάκια πέσει στα χέρια κάποιου μικρού παιδιού έτσι όπως παίζουν τα κρυφτά και τα κυνηγητά τους μέσα στο στενάκι και εκτυλιχθεί κάποια τραγωδία ανεπίστρεπτη, τότε κύριε δήμαρχε και κύριοι φορείς της αστυνομίας, υποθέτω ότι αυτό μένει να το δούμε όλοι μαζί παρεούλα.

Είναι πολλά εκείνα που είναι αυτονόητα για την ευημερία και την ομαλότητα στη λειτουργία μίας αγοράς στο κέντρο μίας πόλης. Δεν είναι η δουλειά μου να τα υποδείξω αυτά τα πράγματα, ούτε να σκεφτώ τους τρόπους με τους οποίους θα πρέπει να εφαρμόζονται. Είναι όμως προσωπική μου ανάγκη να αγανακτήσω όταν τα βλέπω να περιφρονούνται. Το καθήκον μου σαν πολίτης που ψηφίζει και σαν ελεύθερος επαγγελματίας που πληρώνει, το εκπληρώνω και με το παραπάνω. Βρείτε τους τρόπους να εκπληρώσετε κι εσείς, απέναντί μας, το δικό σας.
 

Εύη Τσιντζέλη