Καλησπέρα σας. Διαβάζω συχνά άρθρα σας και αποφάσισα να γράψω κι εγώ τη σημερινή μου εμπειρία στο νοσοκομείο, αν και τελευταία μου ‘χουν συμβεί κάνα δυο περιστατικά ακόμη.

Τον Αύγουστο προέκυψε ένα θέμα υγείας μου, για το οποίο μου κλείσανε ραντεβού Δεκέμβριο. Το δέχτηκα με την ελπίδα να καλυτερεύσει μιας και αδυνατούσα να πάω σε ιδιώτη. Με τον καιρό καλυτέρευσε, όμως με πήραν τηλέφωνο ότι έχει άμεσα ραντεβού οπότε δέχτηκα να πάω να συμβουλευτώ το γιατρό να μάθω κάποια πράγματα, γιατί ζω μόνη με τα παιδιά μου και αγχωνόμουν μη με ξαναπιάσει.

Έτσι λοιπόν πήγα σήμερα στο ραντεβού μου κι εφόσον ενημέρωσα το γιατρό ότι δεν έχω τώρα πρόβλημα και πήγα γιατί φοβάμαι μη το ξαναπάθω και θέλω να δω πως μπορώ να μη ξανασυμβεί αν γίνεται, άρχισε να μου λέει πως είναι ** ετών και κάποτε είχε την υπομονή να δίνει συμβουλές. Τώρα έρχεται στο νοσοκομείο Λαμίας, πηγαίνει κι αλλού, δεν έχει την υπομονή να ασχολείται με συμβουλές και μάλλον πρέπει να ενημερώσει να μην κλείνουν τέτοια ραντεβού. Έτσι λοιπόν με έστειλε με μια νοσηλεύτρια να πάω να πάρω ένα χαρτί για να ενημερωθώ για το πρόβλημα μου κι έφυγα.

Μακριά από το νοσοκομείο Λαμίας.

Αναρωτιέμαι πόσοι φέρονται εκεί ανθρώπινα και πόσοι είναι διατεθειμένοι εκεί μέσα να βοηθήσουν τους ασθενείς. Φτιάξανε ένα νοσοκομείο μόνο για μόστρα..

Λυπάμαι..

Αναγνώστρια