Χαρακτηριστική φυσιογνωμία της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου έπαιζε συνήθως τον στοργικό πατέρα, τον χωροφύλακα, τον δήμαρχο-κοινοτάρχη ή τον μέντορα των πρωταγωνιστών όπου παρουσιαζόταν παραδοσιακός και αυστηρός, αλλά πάντοτε καλόκαρδος, δίκαιος και ευχάριστος.

Ζούσε τους ρόλους του, βίωνε την αγάπη, το φόβο, την λύπη, την απελπισία, την απόγνωση και την μετέδιδε αυθόρμητα, μη συνειδητά και χωρίς επεξεργασία.

Διαβάστε για την τραγωδία που έμαθε λίγο πριν βγει στην Επίδαυρο και παρόλα αυτά έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας στο newsbeast.gr