Από μια άκρως αιρετική/ ιδιότυπη  σκοπιά θέλησα να προσεγγίσω την Ποίηση, προκειμένου να δώσω το στίγμα μου, στο αρχαιότερο λογοτεχνικό είδος…

Μεταξύ των Τεχνών, την πρώτη θέση κατέχει πάντα η Τέχνη του Λόγου, που αποτελεί την Τέχνη των Τεχνών, αφού κύριο όργανό της είναι η γλώσσα, το κατεξοχήν εκφραστικό μέσο του ανθρώπου. Η μελέτη της Ποίησης αποτελεί την ασφαλέστερη οδό της ψυχικής αποκάλυψης και του βίου ανθρώπων.

Άνθρωποι των Γραμμάτων, ως επί το πλείστον ποιητές, επιχείρησαν κατά καιρούς να την ορίσουν, να την ερμηνεύσουν, να αποδώσουν εν ολίγοις τη φύση και την ουσία της, ανάλογα με τρόπο που καθένας τους τη βίωσε.

Ενδεικτικά θα αναφερθώ στην Καβαφική απόδοση της Ποίησης ως «Νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω», αφού πίστευε στην αναλγητική δύναμή της.

Ο δε Καρυωτάκης έδωσε τον εξής ορισμό: «Ἡ ποίηση εἶναι τὸ καταφύγιο ποὺ φθονοῦμε.» έχοντας επίγνωση και της «σκοτεινής» πλευράς της.

Ο Γιώργος Σεφέρης διατύπωσε την άποψη ότι η Ποίηση είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση λέγοντας: « Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα.»

Ο Ανδρέας Εμπειρίκος βίωσε την Ποίηση ως μοναδική εμπειρία, γι’ αυτό και την όρισε ως εξής: «Ἡ ποίησις εἶναι ἀνάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου.»

«Ἡ ποίηση δὲν εἶναι ὁ τρόπος νὰ μιλήσουμε, ἀλλὰ ὁ καλύτερος τοῖχος νὰ κρύψουμε τὸ πρόσωπό μας.» είπε ο Μανόλης Αναγνωστάκης αναφερόμενος στο «προσωπείο» που προσφέρει η Ποίηση στον ποιητή.

Θα μπορούσα να παραθέσω αναρίθμητες προσεγγίσεις της Ποίησης, για να διαφανεί ο πολύπτυχος  χαρακτήρας της, η μαγεία της, το μεγαλείο της, διότι, όπως υποστήριξε ο Γιώργης Παυλόπουλος στ’ «Αντικλείδια» του « Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.»

Αντ’ αυτών…