Αντίο δάσκαλε…

Μία από τις πιο συμπαθείς φυσιογνωμίες του ποδοσφαίρου στην επαρχία ήταν ο Οράσιο Μοράλες.

Ένας αγαθός γίγαντας που προσπάθησε για πέντε δεκαετίες να ενσωματώσει την φινέτσα του Αργεντίνικου ποδοσφαίρου μαζί με τον επαγγελματισμό, σε μια Ελλάδα που γνώριζε πολύ λίγα πράγματα για το πως χτίζονται οι ομάδες.

Συνέδεσε το όνομά του με την ΑΕΛ, για την οποία ήρθε σε ηλικία 26 ετών, φθάνοντας μέχρι την κατάκτηση του πρωταθλήματος ως βοηθός του «σαγόνια» Γιάτσεκ Γκμοχ, ενώ ήταν ο άνθρωπος που κάθισε στον πάγκο στο τελευταίο παιχνίδι που η ΑΕΛ στέφθηκε πρωταθλήτρια.

Στη Λαμία τον γνωρίζαμε ως αντίπαλο, έμελλε όμως να αναλάβει τις τύχες της ομάδας στα μέσα της δεκαετίας του ’90 για δύο σεζόν, αφήνοντας το στίγμα του ανθρώπου που δούλευε πάντα για το μέλλον φτιάχνοντας γερά θεμέλια με νέους (ντόπιους) ποδοσφαιριστές. Οι Ακαδημίες Ποδοσφαίρου ήταν το όνειρό του και από τα χέρια του πέρασαν πολλά ταλέντα του Θεσσαλικού κάμπου.

Η Ερασιτεχνική Λαμία σε συλλυπητήριο μήνυμά της αναφέρει τα εξής:

«Με θλίψη πληροφορηθήκαμε την είδηση για το θάνατο σε ηλικία 77 ετών του Οράσιο Μοράλες, ο οποίος διετέλεσε προπονητής στον Α.Σ. ΛΑΜΙΑ στη δεκαετία του 90 (σεζόν 1996 - 97 και αρχές 1997-98). Η μακρόχρονη πορεία του στην Ελλάδα, ως ποδοσφαιριστής, αλλά και μετά ως προπονητής, αποτέλεσε κόσμημα για τα γήπεδα. Ο Πρόεδρος και τα μέλη του Δ.Σ. του Π.Α.Σ. ΛΑΜΙΑ 1964 εκφράζουν τα ειλικρινή τους συλλυπητήρια στους οικείους του. Οράσιο Καλό Παράδεισο! Ας είναι ελαφρύ το χώμα της γης, που θα σε σκεπάσει.»

Συγκινητικό το αντίο της Ερασιτεχνικής ΑΕΛ, που μαζί με τον Απόλλωνα Λάρισας αποτέλεσαν το σπίτι του σημαντικού αυτού ανθρώπου.

«Ημέρα θλίψης και πένθους για την ΑΕΛ. Ο Οράσιο Μοράλες δεν είναι πια μαζί μας, καθώς υπέκυψε στα προβλήματα υγείας του μετά από σύντομη νοσηλεία.

Η ΑΕΛ και το ποδόσφαιρο της πόλης μας χάνουν έναν δικό τους άνθρωπο. Ο Οράσιο ήταν ο πρώτο ξένος που φόρεσε τη βυσσινί φανέλα το 1972 μαζί με τον Ντάνιελ Χιλλ. Ό,τι και να γράψουμε για την προσφορά του στην ομάδα μας θα είναι λίγο. Υπηρέτησε την ΑΕΛ ως ποδοσφαιριστής, ως προπονητής (1975-76, 1987-88, 2002-03). Ήταν μέλος της χρυσής ομάδας του 1988 ως βοηθός προπονητής του Γιάτσεκ Γκμοχ.

Ήρθε στην πόλη μας από την Αργεντινή και έγινε Λαρισαίος. Σχεδόν 50 χρόνια άοκνης προσφοράς στο ποδόσφαιρο του Νομού από όλα τα πόστα. Έφερε μαζί με τους συμπατριώτες του (Χιλλ, Ντάους, Καβόλι, Βαγιέχο) λάτιν αέρα και παραστάσεις στο Αλκαζάρ, επαγγελματική νοοτροπία, πρωτοποριακές μεθόδους προπόνησης, μεράκι. Αναρίθμητοι πραγματικά οι Λαρισαίοι ποδοσφαιριστές που έχει προπονήσει, αμέτρητα τα ταλέντα που εντόπισε και ανέδειξε. Απαράμιλλη η αγάπη του για τα τμήματα υποδομής, όταν ελάχιστοι ακόμα γνώριζαν τι είναι και πως να τα αναπτύξουν.

Ο Οράσιο είχε μόνο φίλους, μαθητές και θαυμαστές. Οι δεκαετίες προσφοράς του στην ΑΕΛ, στον Απόλλωνα, στις Ακαδημίες του Νομού, τον κατέταξαν οριστικά ως ευεργέτη του Λαρισαϊκού ποδοσφαίρου. Με το θάνατό του, χάνεται ένα κομμάτι της Ιστορίας, παραμένει όμως στη σκέψη μας.

Εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας στην οικογένεια και τους οικείους του. Οράσιο, η αγάπη μας και η ευγνωμοσύνη για όσα προσέφερες θα μας συντροφεύει και θα μείνεις ως Πρωταθλητής αθάνατος. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Λάρισας που θα σε σκεπάσει».

Η συγκινητική ανάρτηση ενός δικού του παιδιού του Γιάννη Αλεξούλη: