29 χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη.

Ήταν 26 Σεπτεμβρίου του 1989, όταν στις 7.58΄ το πρωί ο Παύλος Μπακογιάννης έπεφτε νεκρός με τέσσερις σφαίρες της 17Ν, στα σκαλιά της εισόδου στο γραφείο του, στην καρδιά της Αθήνας.

Δυο ημέρες πριν, στη Λαμία, ο Παύλος Μπακογιάννης, πολιτικός και δημοσιογράφος με μακρά δημοκρατική αντιστασιακή δράση, είχε δώσει την τελευταία του συνέντευξη στο Δημήτρη Κωνσταντόπουλο στο ραδιόφωνο του star fm στο studio της πλατείας Ελευθερίας.

Ήταν αισιόδοξος. «Είμαστε σε πολύ καλό δρόμο στις συζητήσεις με την Αριστερά. Σε λίγες ημέρες νομίζω ότι θα μπορέσουμε να πούμε περισσότερα...», είχε πεί.

Οι δολοφόνοι - εκτελεστές μαζί με το νήμα της ζωής του αείμνηστου Παύλου Μπακογιάννη έκοψαν και τις γέφυρες συνεργασίας με την Αριστερά. Εάν ο οραματιστής Ευρυτάνας πολιτικός ζούσε, σίγουρα το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας τα προηγούμενα χρόνια μέχρι και σήμερα δεν θα ήταν το ίδιο.

Το μοιραίο πρωινό ο Παύλος ήταν μόνος. Το προηγούμενο βράδυ είχε ξενυχτήσει σε συζητήσεις με τον Συνασπισμό και επέμενε να ξεκουραστεί ο άνδρας της συνοδείας του που είχε ταλαιπωρηθεί πλάι του.

Οι Ευρυτάνες τον λάτρευαν

Όταν ένα μήνα περίπου μετά τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη ένας Λαμιώτης βρέθηκε σε κάποιο από τα χωριά της Ευρυτανίας συνάντησε έναν παππού.

«Καλημέρα μπάρμπα Κώστα τι κάνεις..» είπε στον ηλικιωμένο Ευρυτάνα που συνάντησε στην πλατεία του χωριού...«Τι να κάνω παιδί μου, δεν είμαι καλά. Μου μάτωσαν την ψήφο μου...», απάντησε ο παππούς με βουρκωμένα μάτια.

Αυτός ήταν ο Παύλος Μπακογιάννης για τους Ευρυτάνες. Ο δικός τους άνθρωπος, που όσο ψηλά κι αν έφτασε, δεν ξέχασε τον τόπο του και τους ανθρώπους του.