Πρός

τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα

τῆς καθ΄ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί τέκνα τῆς Ἐκκλησίας.

«Παράδοξον Μυστήριον οἰκονομεῖται σήμερον! Καινοτομοῦνται φύσεις

καί Θεός ἄνθρωπος γίνεται».

Μέ αὐτά τά λόγια ὁ ἱερός ὑμνογράφος μᾶς εἰσάγει εἰς τήν Θεολογία τοῦ Μυστηρίου τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καί μέ δυό στίχους περιγράφει τό ὑπέρ φύσιν γεγονός.

Τά Χριστούγεννα, τά ὁποῖα λαμπρῶς ἑορτάζει σήμερα ἡ Χριστιανοσύνη, εἶναι μιά συγκλονιστική πραγματικότης, πού ὑπερβαίνει τήν ἀνθρώπινη λογική καί τούς νόμους τῆς φύσεως. Γεμᾶτος ἀπορία λέγει ὁ Ἱερός ὑμνογράφος: «Πῶς ἐξείπω τό μέγα μυστήριον; ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται. Ὁ Λόγος παχύνεται. Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται καί ὁ ἀναφής ψηλαφᾶται. Ὁ ἄναρχος ἄρχεται. Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ Υἱός ἀνθρώπου γίνεται» (Στιχηρόν ἰδιόμελον).

Χριστούγεννα θά πῇ: Χριστός ἐπί γῆς. Θεός ἐν ἀνθρώποις. Τοῦτο εἶναι τό φοβερόν καί παράδοξον Μυστήριον, τό ὁποῖον καλούμεθα σήμερα ἑορταστικῶς καί μυστηριακῶς νά ἐπαναλά­βου­με μέσα εἰς τό Μυστικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία.

Δέν εἶναι τυχαῖο, ὅτι συνεχῶς λέγεται καί τονίζεται τό «σήμερον»: «Σήμερον ὁ Χριστός ἐν Βηθλεέμ γεννᾶται ἐκ Παρθένου. Σήμερον ὁ ἄναρχος ἄρχεται καί ὁ Λόγος σαρκοῦται».

Παρ΄ὅτι ἀπό τήν ἐποχή τῆς Γεννήσεως «ἐν ἡμέραις Ἡρώδου τοῦ Βασιλέως», ἔχουν περάσει 2.000 χρόνια, δι΄ ἡμᾶς τό Μυστή­ριο τῆς κενώσεως καί συγκαταβάσεως τοῦ Θεοῦ εἶναι σημερινό. Καί τοῦτο δέν εἶναι σχῆμα λόγου, ἀλλά πραγματικό­τη­ς, ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ Αὐτός καί εἰς τούς αἰώνας. Ἀπό τήν στιγμή, πού ὁ Υἱός καί Λόγος εἰσῆλθε στήν ζωή τοῦ κόσμου, ὑπάρχει καί παρατείνεται εἰς τούς αἰώνας τό Μυστήριο τῆς φιλανθρωπίας καί ἀγκαλιάζει ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἱστορικῶν ἐποχῶν.

Μόνο μέ τόν τρόπο αὐτό ἠμπορεῖ κανείς νά περιμένει τά δῶρα τῆς Γεννήσεως ἀπό τά φετινά Χριστούγεννα. Ἡ συμμετοχή μας εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς κάνει ἀποδέκτες τῶν θείων δώρων τῆς Γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὀνομάζουν φάτνη τήν Ἁγία Τράπεζα τῆς Ἐκκλησίας, Βηθλεέμ τό Ναό τοῦ Θεοῦ καί καλοῦν τούς πιστούς, πού θέλουν νά προσκυ­νή­σουν τόν τεχθέντα Βασιλέα, νά πορευθοῦν ἐπί τήν νοητήν Βηθλεέμ.

Ἄν τά Χριστούγεννα φαίνονται καί εἶναι γιά μερικούς ἀνούσια, τοῦτο συμβαίνει, διότι μένουν στά ἐξωτερικά, χωρίς νά συμμε­τέ­χουν στήν πνευματικότητα τοῦ γεγονότος. Ὁ διάκοσμος τῶν δρόμων, ὁ στολισμός τῶν καταστημάτων, ἡ διασκέδαση τῆς Χριστουγεννιάτικης νύχτας, τά δῶρα, οἱ συνεστιάσεις καί οἱ ἐκδρομές δέν συνιστοῦν Χριστούγεννα. Αὐτά τά Χριστούγεννα εἶναι χωρίς Χριστό καί Γέννηση. Χριστούγεννα χωρίς ἐκκλησια­σμό καί θεία Κοινωνία εἶναι κατ΄ ὄνομα καί κατ΄ ἐπίφαση Χριστούγεννα. Ὁ καθαγιασμός τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου καί ἡ μεταβολή τους σέ σῶμα καί αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία νέα πράξη ἐνανθρωπήσεως. Λέγει ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας: «Ἐπειδή δέν μποροῦμε ἐμεῖς νά ἀνεβοῦμε καί νά ἑνωθοῦμε μαζί του, Αὐτός κατεβαίνει. Παίρνει ὅ,τι τοῦ προσφέρουμε καί μᾶς τό ξαναδίνει κάνοντάς το σῶμα Θεοῦ καί αἷμα Θεοῦ».

Ὄχι μόνο στήν ἱερή φάτνη τῆς Βηθλεέμ, ἀλλά καί ἐπάνω στό ἱερό Θυσιαστήριο ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν θά ξανα­γεννηθεῖ ὁ Χριστός.

Ἐκεῖ μέσα στήν «κοινή τῶν ἐπουρανίων καί ἐπιγείων πανή­γυ­ριν», δέν θά ζήσωμε τήν Γέννηση σάν ἕνα ἱστο­ρι­κό μακρινό γε­γο­νός, ἀλλά σάν μιά συγκλονιστική πραγματικό­τητα, ἡ ὁποία θά μᾶς καταστήσει μετόχους τῶν δώρων, πού ἔφερε στή γῆ ὁ Χριστός. Παίρνοντας τό σῶμα Του καί τό αἷμα Του θά λάβωμε «Φῶς καί εἰρήνη καί χαρά, ζωή, τροφή καί πόση, ἔνδυμα περι­βόλαιον, ἥλιον ὄντας ἄδυτον, ἄστρον ἀειλαμπές», ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος.

Ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα, πού βασανίζεται μέ τούς πολέμους καί τήν μετανάστευση, μέ τούς ἀδελφοκτόνους ἐμφυλίους σπα­ραγμούς, μέ τήν ἀνέχεια καί τήν δυστυχία, προσδοκᾶ τήν εἰρήνη καί τήν ἀγάπη. Γιά τήν ἀπόκτηση τῶν λυτρωτικῶν αὐτῶν δώρων τοῦ Θεοῦ ἕνας μόνο δρόμος ὑπάρχει. Ὁ δρόμος τῆς πίστεως εἰς τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ.

Αὐτόν τόν θησαυρό, πού μᾶς παρέχει εἰρήνη καί εὐδοκία, ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες θά πρέπει νά διαφυλάξωμε ἀμόλυντο ἀπό τόν βόρβορο τῆς ἀθεῒας καί νά τόν μεταδώσωμε στά παιδιά μας. Ὁ μοναδικός τρόπος εὐημερίας καί προόδου τοῦ λαοῦ εἶναι ἡ ἐπιδίωξη καί τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν μέσα εἰς τά πλαίσια τῶν ἀξιῶν, πού πρεσβεύει τό Ὀρθόδοξο Ἑλληνικό Ἔθνος, τό ὁποῖο εἶναι καί θά παραμείνει φιλόχριστο καί φιλάγιο.

Ἡ στρατευμένη ἀθεῒα ἐπί αἰῶνας πολεμάει τήν Χριστιανική πίστη. Περιθωριοποιεῖ καί ἀποδυναμώνει τόν Χριστό ἀπό τή ζωή τῶν κοινωνιῶν. Ἀγνοεῖ ὅμως ἐκεῖνο, πού λέγει ὁ θεῖος Παῦλος: «Τά ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά, ἀλλά δυνατά τῷ Θεῷ πρός καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων» (Β΄ Κορινθ. 10,5).

Δύναμή μας εἶναι τό ἀδύναμο νήπιο τῆς Βηθλεέμ, τό ὁποῖο στή διαδρομή τῆς ἱστορίας «καθεῖλε δυνάστας ἀπό θρόνων καί ὕψωσε ταπεινούς», μετέβαλε διῶκτες καί πολεμίους του σέ Ἀποστόλους καί ὑπερασπιστές Του, ἀνέτρεψε τήν εἰδωλολατρία καί καθιέρωσε τό πολίτευμα τῆς ἀγάπης.

Ἀλλά κι΄ ἄν ἀκόμα παρά τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, ὁ κόσμος «ἐπί τά πονηρά κεῖται», δι΄ ἐκείνους, πού ἐπιθυμοῦν τήν προστασία τοῦ Χριστοῦ στή ζωή τους, ὑπάρχει ἡ κιβωτός, πού σώζει ἀπό τόν κατακλυσμό τῆς ἁμαρτίας. Εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ὁποία ἀναβλύζουν οἱ πηγές τοῦ σωτηρίου, πού ἀρδεύουν τίς ψυχές μέ τά οὐράνια δῶρα τῆς Γεννήσεως, δηλαδή τήν εἰρήνη, τήν ἀγάπη καί τήν εὐδοκία.

Ἀδελφοί ἀγαπητοί.

«Χάρις, ἔλεος, εἰρήνη ἀπό Θεοῦ πατρός ἡμῶν καί Χριστοῦ Ἰησοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν» (Α΄Τιμοθ. 1,1).

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπης.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο ΦΘΙΩΤΙΔΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ