Γράφει ο ποινικολόγος Γεώργιος Δούμας....

Τύχη αγαθή, μου επιφύλαξε και επιδαψίλευσε την υψίστη τιμή  και το μοναδικό προνόμιο της υπερεικοσαετούς στενής συνεργασίας με τον εκδημήσαντα μακαριστό ποιμενάρχη μας.

Υπό συνθήκες επικρατούντος κλίματος εγωιστικής ματαιοδοξίας, πολλάκις μισαλλοδοξίας και ηθικού εκπεσμού, υπήρξεν ο υπέρμαχος και εξακολουθητικώς αίρων τα ιερά σκεύη της πνευματικής μας ύπαρξης και τελείωσης, περιφρουρώντας τις αξιακές θέσεις,  με έντονη θρησκευτική και ταυτόχρονα εθνική συνείδηση, διαμορφώνοντας έτσι την πορεία και τη δράση του εις τα πλαίσια μιας εργώδους προσπάθειας σύζευξης της εκκλησιαστικής διακονίας με τη διαμόρφωση υγιούς εθνικής συνείδησης και δράσεως.

Αναμφιβόλως υπήρξε μια πολυσήμαντη, πολυκύμαντη γενναιόψυχη και περιώνυμη προσωπικότητα.   Πολυσχεδής, οραματιστής και επιδιώκων διαρκώς την διαφύλαξη του θρησκευτικού συναισθήματος του χριστεπώνυμου ποιμνίου του,   χωρίς ποτέ να εκδηλώνει θρησκόληπτες αγκυλώσεις ή ιδεοληψίες και προκαταλήψεις.

Χαρακτηριστικό του γνώρισμα η διατήρηση εις τις σχέσεις του των καλώς νοουμένων ισορροπιών, δίδοντας μεγαθύμως «άφεση αμαρτιών» εις τους αδικούντας αυτόν. Ενθυμούμαι χαρακτηριστικά ότι, εμφορούμενος από νομικές ανησυχίες και επιθυμών ως δικηγόρος του μέσω της ανθρωπίνης δικαιοσύνης, να αποκαταστήσω την αδίκως και επι σκοπώ πολλές φορές τρωθείσα τιμή του, τον προέτρεπα δια τον δικαιικό κολασμό των πολεμίων του, ότε απευθυνόμενος προς εμέ ανθυπομειδιών  επί λέξει με δίδασκε: «Γιώργο παιδί μου γυρίζουμε σελίδα!!!!». Επρόκειτο περί μιας ψυχικής κιβωτού αγάπης, αλτρουισμού, διαφύλαξης της εκκλησιαστικής ενότητας και συνέχειας, με μεγάλο έργο φιλανθρωπίας και προσφοράς.

Η χαρισματική και ηγετική αυτή πνευματική του φυσιογνωμία, στην προσωπική του ζωή εντάσσονταν σε κάδρο λιτότητας και σεμνότητας. Ενθυμούμαι την μετά από πρόσκλησή του επίσκεψή μου στη γενέτειρα του, στα Πλατιά της Τήνου, αντίκρισα τον σεπτό ποιμενάρχη μας, καθήμενο μετά της αειμνήστου μητρός του εις τον ταπεινό χώρο μιας πτωχής μεν αλλά διαλάμπουσας από αξιοπρέπεια ισογείου μικράς κατοικίας , φέρων όμως «το πλατύ και εγκάρδιο χαμόγελο του καλωσορίσματός μου». Τότε ήταν που σηκώνοντας το δάκτυλο του, μου έδειξε τα κακοτράχαλα μονοπάτια εκτροφής από την μητέρα του αιγοπροβάτων προκειμένου να τον σπουδάσει!!!.

Ο πνευματικός μας πατέρας και ηγέτης άφησε παρακαταθήκη  ζωής και βαρυτάτη πνευματική κληρονομία. Τώρα η εκκλησία οφείλει να «πληρώσει» το κενό με προσωπικότητα ακτινοβόλο, με ζέουσα προς τον Χριστό πίστη, με ευρυτάτη μόρφωση και βούληση αυτοθυσίας, με ποιμένα όστις θα αναλάβει το βαρύτατο έργο συνεχίσεως της πορείας του εκδημήσαντος ποιμενάρχου μας, ώστε και πάλι «γενήσεται μια ποίμνη και εις ποιμήν»