H είδηση που διάβασα για την 17χρονη στη Λαμία που έδωσε τέλος στη ζωή της με ώθησε να γράψω αυτό το κείμενο.

Με ενδιαφέρει η διδασκαλία από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έτοιμο να μπει σε αίθουσα διδασκαλίας. Με ενδιαφέρει η επίβλεψη των φοιτητών και η συμβουλευτική από τότε που δίδαξα πρώτη φορά στο Πανεπιστήμιο, το 1999. Είμαι ευτυχής να λέω ότι έχουν περάσει παιδιά από την ομάδα μου και το αμφιθέατρο που διέπρεψαν και συνεχίζουν την ζωή τους αναζητώντας την ευτυχία τους. Από πέρυσι που μίλησα σε μαθητές Λυκείου διαπίστωσα ότι ΧΑΣΑΜΕ.

Χάσαμε όλοι μας ως κοινωνία, ως γονείς, ως δάσκαλοι, ως πολίτες. Τι χάσαμε; Το δρόμο μας για την ευτυχία. Λυπάμαι να βλέπω μόνο αγχωμένα παιδιά που παλεύουν είτε τις σχέσεις τους στα σχολεία είτε το διάβασμά τους γιατί οι γονείς τους νομίζουν πως με τις πολλές δραστηριότητες και την πανεπιστημιακή εξέλιξη με την πίεση και τον ψυχολογικό εκβιασμό θα μπορέσουν να ανεξαρτητοποιηθούν και θα γίνουν ευτυχισμένοι μέσω της επαγγελματικής-εκπαιδευτικής τους τελειότητας. Το άγχος του βιοπορισμού και της πρωτιάς με ποιο κόστος όμως;

Πέρυσι που μίλησα στο παλιό μου σχολείο στη Θήβα, 2ο Λύκειο, σε παιδιά που θέλανε να μπουν στα πανεπιστήμια, ένιωθαν ότι ή θα πετύχουν ή τέλος ζωής. Τί να πετύχουν; Μα ποιος φταίει για αυτό το συναίσθημα; Εμείς, οι ενήλικες. Όταν μίλησα στα Βάγια Βοιωτίας στα παιδιά που πέρασαν στο Πανεπιστήμιο και τη μετάβαση των παιδιών ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ στην ακαδημαϊκή ζωή τι είδα; Άγχος και πίεση. Αγωνία για το άγνωστο. Σήμερα, στην εποχή της πληροφορίας.

Δεν γνωρίζω τα αίτια της επιλογής της 17χρονης να δώσει τέλος στη ζωή της όμως πρέπει να σκεφτούμε πρώτα εμείς ως δάσκαλοι αν είμαστε πραγματικά δίπλα στα παιδιά. Τα βλέπω τα παιδιά στο Πανεπιστήμιό μου έχοντας διδάξει στα μισά ακαδημαϊκά ιδρύματα από αυτά της χώρας μου και όχι μόνο. Έχουν ευνουχιστεί στην σχολική τους ζωή. Με ποιο σκοπό; Την προστασία; Την υποστήριξη; Την βοήθεια;

Ενα παράπονο του γιου μου στο σχολείο που ένιωσε “bulling” – το μάθαμε και αυτό και του χαμογέλασα. Λες και η ζωή είναι τέλεια, οι σχέσεις είναι τέλειες, οι συνθήκες μπορούν να γίνουν τέλειες. Ο άνθρωπος αλλάζει – άρα δεν υπάρχει το τέλειο ποτέ. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τα προβλήματα στη ζωή μας και τα παιδιά μας που είναι αυτόφωτοι οργανισμοί επίσης. Ξεχάσαμε πώς μεγαλώσαμε εμείς; Έτσι έπεφταν οι γονείς μας να μας νταντέψουν; Να μας προστατέψουν; Να μας πιέσουν;

Η πρότασή μου είναι το Υπουργείο να συνδέσει έστω με μια διάλεξη το μήνα τους ακαδημαϊκούς δασκάλους με το σχολείο. Να καταλάβουν ότι οι σχέσεις, οι συνθήκες της ζωής και η πορεία τους μπορεί να έχει δυσκολίες αλλά υπάρχουν πάντα λύσεις και δρόμοι για την ευτυχία τους. Αυτό δεν ζητάμε για μας και τα παιδιά μας;

Έστειλα αυτό το κείμενο σε μερικούς ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών και στις δύο μεγάλες μου κόρες… Η πρώην φοιτήτριά μου και τώρα στην Κρήτη Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια κα Μαρία Διαμαντάκη μου είπε να προσθέσω αυτή τη φράση πέρα των άλλων: «Είτε ως γονείς, είτε ως εκπαιδευτικοί… Κατανόηση! " Είναι εντάξει να μην περάσεις σε ένα Πανεπιστήμιο που έχεις σκεφτεί… υπάρχουν εκατοντάδες στον κόσμο. Ο βαθμός στο σχολείο ή στις πανελλαδικές δεν θα καθορίσει την ευτυχία σου. Ούτε καν οι σχέσεις σου στο σχολείο»

Θα κλείσω και θα πω, πάρτε τα παιδιά σας και ελάτε στα πανεπιστήμια να μιλήσετε με ανθρώπους που αν μη τι άλλο έχουν συναντήσει πολλές δυσκολίες στη ζωή τους. Θα πω σε όλους μας, ωραία η έρευνα και το πανεπιστήμιο αλλά να πάει και το «Πανεπιστήμιο →Σχολείο» και όχι μόνο το «σχολείο πάει πανεπιστήμιο» για να δει εργαστήρια και έρευνες αιχμής. Αλλά να μιλήσει, να αλληλεπιδράσει, να οραματιστεί μια καλύτερη ζωή.

Τα συλλυπητήριά μου σε όλους μας!!!