Δε δέχτηκε την κατηγορία του βιασμού το Δικαστήριο. 50 χρόνια μεγαλύτερος ο κατηγορούμενος από το θύμα του…

Είναι κατά 50 περίπου χρόνια μεγαλύτερός της σε ηλικία, αυτή είναι ανήλικη και εργαζόταν στην επιχείρησή του ως εκπαιδευόμενη υπάλληλος, όταν μια ημέρα μαζί με τους γονείς της κατάγγειλε στην Αστυνομία και στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Βόλου, ότι ο εργοδότης της την είχε βιάσει.

Η υπόθεση απασχόλησε τη δικαιοσύνη, με την Εισαγγελία να του ασκεί διώξεις σε βαθμό κακουργήματος για βιασμό και κατάχρηση ανήλικου προσώπου που έχει συμπληρώσει το 14ο έτος της ηλικίας του και όχι το 18ο σε ασέλγεια κατ’ εξακολούθηση, υπό τις επιβαρυντικές περιστάσεις ότι το ανήλικο πρόσωπο δέχθηκε τις υπηρεσίες του φερόμενου ως δράστη και ο φερόμενος ως δράστης παρέδιδε μαθήματα στο ανήλικο πρόσωπο.

Η υπόθεση έφθασε στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Βόλου, το οποίο με βούλευμά του (253/2019), στο οποίο μειοψήφησε ένα μέλος του, αφού μελέτησε τη δικογραφία, σκέφθηκε σύμφωνα με τον νόμο και κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι «δεν υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις για την πράξη του βιασμού, που φέρεται να τέλεσε ο κατηγορούμενος σε βάρος της ανήλικης, καθώς επρόκειτο για μία εκατέρωθεν ηθελημένη συνουσία, χωρίς τη χρήση βίας, αυτό άλλωστε υπαγορεύεται κατά λογική ακολουθία, με βάση τόσο την προγενέστερη όσο και τη μετέπειτα συμπεριφορά τους. Η πράξη αυτή ωστόσο συνιστά κατ’ επιτρεπτή μεταβολή της κατηγορίας, μία ακόμα επιμέρους πράξη της δεύτερης πράξεως, της κατάχρησης ανηλίκων σε ασέλγεια κατ’ εξακολούθηση».

Ενδιαφέρον στην υπόθεση έχει το σκεπτικό που ανέπτυξε το μέλος του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών (τριμελές), που μειοψήφησε στην απόφαση, καθώς επικαλέστηκε τη διεθνή σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και επίσης το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Η ανήλικη εργαζόταν ως εκπαιδευόμενη στην επιχείρηση του ενήλικα κατηγορούμενου από τον Οκτώβριο του 2017 και σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά από το βούλευμα, φέρεται να είχε έρθει σε συνουσία μαζί του στη διάρκεια σεμιναρίου, στο οποίο συμμετείχαν τον Φεβρουάριο του 2018, στην Αθήνα και στο ξενοδοχείο όπου διέμεναν. Στο μεταξύ είχε προηγηθεί και άλλο εκπαιδευτικό ταξίδι των δύο στη Θεσσαλονίκη.

Σύμφωνα με το σκεπτικό που αναπτύχθηκε από το μειοψηφών μέλος, «το γεγονός ότι ο κατά 50 έτη μεγαλύτερος της ανήλικης και έμπειρος ερωτικά κατηγορούμενος, ήταν παράλληλα εκπαιδευτής και εργοδότης της και ο πρώτος ερωτικά σύντροφός της, οδήγησε την ανήλικη στο να τον ερωτευθεί και να αποζητά από αυτόν προσοχή, τρυφερότητα και στοργή, όπως σαφώς προκύπτει από τις σχετικές αναφορές της στις από 21-11-18 (στο πλαίσιο της προκαταρκτικής εξετάσεως) και 12-02-2019 (στο πλαίσιο της κυρίας ανακρίσεως) καταθέσεις της, όπου χαρακτηριστικά αυτή αναφέρει «είχα κολλήσει μαζί του» και πλέον «είχα αρχίσει να τον μισώ, γιατί ήθελα κάτι άλλο και περίμενα κάτι άλλο από εκείνον, πιο τρυφερό και μια σχέση κανονική», «με είχε πείσει, ότι πρέπει να συνεχίσουμε, να κάνουμε σεξ», «εγώ τον αισθανόμουν πιο κοντά μου», «εγώ αισθανόμουν ότι εγώ έφταιγα για όλα κι ότι εκείνος δεν είχε κάνει κάτι κακό», «του τα έλεγα όλα, δεν ξέρω γιατί», «ένιωθα ότι μισούσα τους γονείς μου, γιατί με εμπόδιζαν και δεν μπορούσα να τον δω», αναφορές οι οποίες συνάδουν με κλινική συμπτωματολογία του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης», του ψυχολογικού εκείνου φαινομένου που συνιστά μια μορφή τραυματικής συγκόλλησης, η οποία περιγράφει «ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς, που αναπτύσσονται μεταξύ δύο ατόμων, όπου ένα πρόσωπο παρενοχλεί περιοδικά, χτυπάει, απειλεί, κακοποιεί, ή εκφοβίζει το άλλο», του φαινομένου δηλαδή κατά το οποίο, το θύμα περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας, εγκλημάτων σεξουαλικής φύσεως, κακοποίησης, απαγωγών κ.λπ., εκφράζει συμπάθεια και συμπόνοια και έχει θετικά συναισθήματα προς τον θύτη (βιαστή, απαγωγέα κ.λπ.), που εξικνούνται μέχρι του σημείου αυτό να υπερασπίζεται και να ταυτίζεται μαζί του.

Τέλος, σαφώς προέκυψε η βούληση του κατηγορουμένου, να εξαναγκάσει σε συνουσία την ανήλικη με την από μέρους του άσκηση σωματικής βίας, παρά το γεγονός ότι σαφώς γνώριζε ότι η ανήλικη δεν συναινεί στη συνουσία. Επομένως, με βάση τα ανωτέρω, ο ισχυρισμός του κατηγορουμένου ότι η πρώτη, κατά φύση ερωτική συνεύρεσή του με την ανήλικη στην Αθήνα, στις αρχές Φεβρουαρίου του έτους 2018, ήταν αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης και της συναίνεσης και της ιδίας, δεν κρίνεται πειστικός. Υπάρχουν, ως εκ τούτου, επαρκείς ενδείξεις για την από μέρους του κατηγορουμένου τέλεση, στον ως άνω τόπο, κατά τον προαναφερθέντα χρόνο, της πράξης του βιασμού σε βάρος της ανήλικης. Κατ’ ακολουθίαν των ανωτέρω, πρέπει, κατά τη μειοψηφούσα γνώμη, να παραπεμφθεί αυτός ενώπιον του ακροατηρίου του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της περιφέρειας του Εφετείου Λάρισας…»

«Άσκηση σωματικής βίας»

Όπως σημειώνει στο βούλευμά του το μέλος του Συμβουλίου που μειοψήφησε, «τα ανωτέρω σαφώς συνιστούν άσκηση σωματικής βίας από τον κατηγορούμενο, προκειμένου να κάμψει την αντίθετη βούληση της ανήλικης να έρθει σε συνουσία μαζί του. Η αντίθετη αυτή βούληση της ανήλικης, δεν εκφράστηκε ιδιαίτερα σθεναρά, ακριβώς λόγω:

α) των υπέρτερων σωματικών δυνάμεων του κατηγορουμένου, έναντι των σωματικών δυνάμεων της ανήλικης,

β) της απειρίας της ανήλικης στις ερωτικές σχέσεις και επαφές,

γ) της εκ του χαρακτήρα της, συστολής της,

δ) της επαγγελματικής της σχέσης με τον κατά πολλά έτη μεγαλύτερό της και έμπειρο ερωτικά κατηγορούμενο, που ήταν ταυτόχρονα ο εργοδότης – εκπαιδευτής της, αλλά και ο πρώτος άντρας με τον οποίο ήρθε, έστω και με την εκ μέρους του άσκηση σωματικής βίας, σε ερωτική επαφή.

Πλην όμως, το γεγονός ότι η ανήλικη δεν αντιστάθηκε ενεργά με μυϊκές κινήσεις, φωνές ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο, ουδόλως καταλύει την κατάφαση του εξαναγκασμού της, από τον κατηγορούμενο, σε συνουσία, η δε σωματική βία την οποία ο κατηγορούμενος άσκησε επ` αυτής (ακινητοποίηση των άνω άκρων του σώματός της), ήταν απολύτως πρόσφορη, στη συγκεκριμένη περίπτωση, να κάμψει την όποια αντίσταση της παθούσας, την οποία εν τέλει έκαμψε.

Περαιτέρω, από κανένα στοιχείο δεν προέκυψε ότι η ανήλικη δέχθηκε αναντίρρητα να κοιμηθεί στο ίδιο κρεβάτι με τον κατηγορούμενο, γεγονός που ακόμη κι αν ήθελε υποτεθεί αληθινό, νομικά (κι όχι με βάση τις περί ηθικής αντιλήψεις ενός εκάστου), δεν δύναται να θεμελιώσει την εκ μέρους της έκφραση συναίνεσης για την ερωτική της συνεύρεση με τον κατηγορούμενο στον ως άνω τόπο και χρόνο, δοθέντος ότι, όπως ήδη αναφέρθηκε, η συναίνεση για την ερωτική συνεύρεση, υπό οιαδήποτε μορφή κι αν λαμβάνει χώρα αυτή (θωπείες, συνουσία, πεολειχία κ.λπ.), είναι μια εκούσια και συνεχιζόμενη συμφωνία συμμετοχής σε μια συγκεκριμένη σεξουαλική δραστηριότητα και μπορεί να ανακληθεί ελεύθερα οποιαδήποτε στιγμή.

Ούτε όμως η έλλειψη αντικειμενικών ευρημάτων βιασμού ασκεί εν προκειμένω έννομη επιρροή στη στοιχειοθέτηση του βιασμού, δεδομένου ότι η ανήλικη, για τους παραπάνω λόγους, δεν αντιστάθηκε περαιτέρω στον κατηγορούμενο.

Το γεγονός δε ότι η παθούσα:

α) ταξίδεψε με τον κατηγορούμενο τόσο στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, κατά τους ως άνω χρόνους, προκειμένου να παρακολουθήσει αντίστοιχα επαγγελματικά σεμινάρια,

β) δεν μίλησε σε κανένα φιλικό ή συγγενικό της πρόσωπο για την ερωτικής φύσης συμπεριφορά που εκδήλωνε ο κατηγορούμενος απέναντί της,

γ) μετά την πρώτη, χωρίς τη συναίνεσή της, ερωτική επαφή της με τον κατηγορούμενο, συνήψε ερωτική σχέση μαζί του, η οποία περιλάμβανε πλέον εξόδους σε κινηματογράφους και άλλα μέρη, καθημερινή επαφή, αλλά και συχνές ολοκληρωμένες σεξουαλικές επαφές, κατά βάση στην οικία του, όπου η ανήλικη με τη θέλησή της μετέβαινε, ουδεμία έννομη επιρροή ασκούν, σύμφωνα με τον νόμο, στη στοιχειοθέτηση του βιασμού σε βάρος της κατά την πρώτη της ερωτική συνεύρεση με τον κατηγορούμενο, η οποία, ως προς την κατάφαση της θεμελίωσης της αντικειμενικής και υποκειμενικής υπόστασης της πράξης, κρίνεται αποκλειστικά και μόνο από τα περιστατικά που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της τέλεσης αυτής».

Σημειώνεται ότι στην υπόθεση η εισαγγελική πρόταση ήταν να πάψει η δίωξη κατά του κατηγορούμενου τόσο για την κατηγορία του βιασμού, όσο και για την κατηγορία της κατάχρησης ανηλίκων σε ασέλγεια κατ’ εξακολούθηση.

Πηγή: e-thessalia.gr